สิเหร่

สิเหร่ เป็นนามปากกาของ จิระภัทร อังศุมาลี เกิดที่จังหวัดภูเก็ต นามปากกา ‘สิเหร่’ ได้มาจากชื่อเกาะเล็กๆ เกาะหนึ่งที่ติดกับเกาะภูเก็ต ญาติมีที่ดินอยู่ริมทะเลเป็นสวนยาง ตอนเด็กๆ เคยสร้างกระต๊อบอยู่บนเนินผา เหมือนนิยายเรื่องโลกียชนของ จอห์น สไตน์เบ็ค 

เขาคือนักเขียนรุ่นใหญ่คนหนึ่งของวงการ งานของเขาผ่านเข้ารอบซีไรต์หลายครั้ง เช่น นวนิยายเรื่อง ‘คราบ’ รวมเรื่องสั้น ‘วิปริต’ ขณะที่อีกตัวตนหนึ่งของเขา…ถ้าดนตรีแจ๊สเป็นศาสนา เขาก็คงเปรียบได้กับเจ้าลัทธิ งานเขียนบอกเล่าเรื่องราวของดนตรีแจ๊สของ ‘สิเหร่’ ถูกจัดเป็นงานคลาสสิกไปแล้ว… บางทีการแนะนำเขามากไปกว่านี้อาจเป็นสิ่งฟุ่มเฟือย

จากบุปผาชน สู่ครูสอนศิลปะ

จิรภัทร อังศุมาลี เรียนจบชั้นมัธยมต้นที่โรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัย และจบ ปวช. จากโรงเรียนอาชีวศิลปศึกษา เมื่อปี ๒๕๑๔ จากนั้นกลับไปเป็นครูสอนศิลปะที่โรงเรียนประศาสน์วิทยาในภูเก็ต ๑ ปี ก่อนจะเข้ามาทำงานในหนังสือพิมพ์ประชาธิปไตยช่วงก่อนเหตุการณ์ ๑๔ ตุลาฯ หลังจากนั้นได้ร่วมทำงานกับนิตยสารอีกหลายฉบับ ทั้งรายสัปดาห์ รายปักษ์ และรายเดือน เขาเริ่มเขียนบทกวีมาตั้งแต่สมัยเรียนศิลปะ ตามด้วยเรื่องสั้น นวนิยาย และสารคดี นอกจากนี้นังเขียนบทความเกี่ยวกับดนตรี

‘สิเหร่’ เป็น ฮิปปี้กลุ่มแรกๆ ในเมืองภูเก็ต เขาไว้ผมยาว หนวดเครารุงรัง ชอบแต่งชุดดำ คนจีนในภูเก็ตช่วงนั้นเป็นสังคมอนุรักษ์นิยม ยึดถือธรรมเนียมเก่าอยู่มาก เวลาเดินเที่ยวในเมือง ก็จะถูกมองด้วยแววตาเหยียดหยาม คงเป็นเพราะผู้ชายคนแรกๆ ที่ไว้ผมยาวไม่โกนหนวดเครา แล้วคงท่าทางกวนตีนด้วย เรื่องก็เลยไปกดดันกับคุณแม่ที่รับราชการ คล้ายทำไมไม่ตักเตือนลูกชาย แม่ตอบว่า คุณก็ไปบอกมันเองสิให้ตัดผมโกนหนวด ฉันไม่เกี่ยว สิเหร่ก็เลยกวนตีนหนักขึ้น ไปงานศพสวมเสื้อใส่เสื้อยืดสีสด ไปงานแต่งใส่เสื้อผ้าดิบกางเกงดำไปเลย มันดี