เรื่องสั้นของ อินดา ปาปิชา ทำให้มองเห็นภาพปัจเจกที่ต้องต่อสู้กับภาวะป่วยไข้ภายในเพียงลำพังโดยไม่อาจทานทน กระตุ้นให้ผู้อ่านระลึกถึงความตายที่ไม่อาจหลีกหนี
ชีวิตโดยย่นย่อไร้สรุป โดย พิชญ อนันตรเศรษฐ์ เรื่องสั้น ที่เขียนในวันคริสต์มาสอีฟ เพื่ออุทิศให้แด่การสูญเสียความรักและผู้คนมากมายให้กับความตายตลอดปีที่ผ่านมา
เรื่องสั้น 17.00 – 18.00 นาฬิกาของทุกวัน ของ กิตติศักดิ์ คงคา เป็นเรื่องที่ 2 ใน SSS ความพยายามหลักคือการหยัดยืนสร้างคุณค่าของตัวตนให้ทัดเทียมกับคำว่านักเขียน
เรื่องสั้น ยามเช้า ผลงานเรื่องใหม่ของ วิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา ที่พาผู้อ่านให้พบกับการจมดิ่งภายใต้ความรู้สึกผิดอยู่กับอดีตที่ไม่เคยถูกลบของตัวละครไร้ชื่อ
พระองค์จะไม่ทรงทอดทิ้งพวกเราหรอก เขียนโดย กิตติศักดิ์ คงคา นักเขียนหน้าใหม่มีผลงานการเขียนบ้าง ความพยายามหลักคือยืนหยัดสร้างคุณค่าให้ทัดเทียมกับคำว่านักเขียน
วันพรุ่งนี้ฉันจะไปจากเมืองแห่งนี้ เขียนโดย สันลมจอย คอยเดียวดาย นามปากกาของนักเขียน นักอ่านและนักหลงลืม “ฉันไม่รู้ว่าเมืองจะโศกเศร้าหรือหลั่งน้ำตาให้ฉันบ้างไหม”
ส้มจีนขดตัวอยู่บนเบาะนอน มองไกลๆ เห็นเป็นก้อนกลมๆ สีส้มๆ อย่างแม่ว่า ส้มจีน ฉันเรียก ไม่มีการตอบรับ…ฉันสบตากับเจ้าแมว…รู้สึกราวเข้าใจบางอย่างในความไม่ปกตินั้น
ในวัยสี่ขวบ ความทรงจำถึงสัตว์ประหลาด ที่นึกถึงอย่างแรก ลักษณะคล้ายแมงมุม ด้วยว่ารูปลักษณ์แปลกประหลาด รยางค์ขามากมายยื่นออกมา พวกแมลงทั้งหลายล้วนเป็นสัตว์ประหลาด
จดหมายถึงบ้านเรา : ฤดูฝนกลับมาอีกครั้ง ตั้งเค้ามาตั้งแต่บ่ายโมง ก่อนที่จะตกตอนห้าโมงเย็น คล้ายกันกับวันที่เราคุยกันครั้งสุดท้ายในปลายฤดูหนาว
ความโหยหาของอิคารัส เคยมีชื่อเดิม “หน้าร้อน” แต่งขึ้นในเดือนกันยาเดือนป้องกันการฆ่าตัวตายสากล ผลงานที่ 2 ที่ผู้เขียนภูมิใจหลังกลับมาแต่งเรื่องสั้นอีกครั้ง