นี่คือบางส่วนของบทสัมภาษณ์ทินกร หุตางกูร ในปี 2017 หลังจากลมละเมอ นิยายเล่มล่าสุดของเขาได้ปรากฏโฉมต่อแฟนนักอ่านอีกครั้ง ลมละเมอ จึงเป็นเหมือนลมที่หวนกลับของนักเขียนที่สร้างผลงานลำพังเบื้องหลังคอมพิวเตอร์เครื่องเก่าที่สร้างจินตนาการไม่รู้จบ
บ่อยครั้งที่ วิลเลียม เชคสเปียร์ มักจะได้รับการสดุดีให้เป็นกวีแห่งชาติของอังกฤษ ถือเป็นนักเขียนบทละครที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล ผลงานของเขาเป็นที่ชื่นชอบไปทั่วโลก แต่ชีวิตส่วนตัวของเชคสเปียร์ถูกปกคลุมไปด้วยความลึกลับดังเงาของอดีตที่แสนเลือนลาง
เนื่องจากมีหลายสิ่งที่เรายังไม่รู้เกี่ยวกับชีวิตของวิลเลียม เชคสเปียร์ เนื่องจากไม่มีบันทึกข้อเท็จจริงเกี่ยวกับตัวเขามากนัก เราจึงไม่สามารถรับประกันความถูกต้องในไทม์ไลน์ได้ 100% อย่างไรก็ตามเราได้ใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ที่จะให้ไทม์ไลน์ของเชคสเปียร์นี้ในอดีตใกล้เคียงที่สุดเท่าที่ทำได้
แฮร์มานน์ เฮสเซอ เกิดที่เมืองคาลว์ จากป่าดำ เมื่อวันที่ 2 กรกฎาคม 1877 พ่อของเขาเป็นชาวเยอรมัน-บอลติกจากเอสโตเนีย แม่เป็นชาวสวาเบียนและชาวสวิส-ฝรั่งเศส พ่อของพ่อของเป็นหมอ พ่อเป็นมิชชันนารีและนักอินเดียนวิทยา โดยเป็นมิชชันนารีในอินเดียในช่วงสั้นๆ และแม่ใช้เวลาหลายปีในวัยเยาว์ในอินเดียและทำงานเผยแผ่ศาสนาที่นั่น
สำนักพิมพ์เม่นวรรณกรรม ขอแนะนำตุลในแง่มุมมองต่างๆ ที่เราได้รวบรวมจากบทสัมภาษณ์ที่เขาเคยให้สัมภาษณ์ในที่ต่างๆ เพื่อที่ผู้อ่านจะได้รู้จักเขามากขึ้นไปจากเดิม และจะรู้ว่าเขาเป็นนักร้อง นักเต่งเพลง และกวีที่ไม่ธรรมดาคนหนึ่งเลยทีเดียว
ตุล ไวฑูรเกียรติ เป็นฟรอนแมนต์ของวงร็อกแอนด์โรลล์ชื่อดัง “อพาร์ตเมนต์คุณป้า” เจ้าของเพลงฮิตหลายเพลง “ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ”, “ลิปสติกบนลิปสติก” หรือ “กำแพง” นอกจากบทบาทในฐานะนักร้อง นักแต่งเพลงแล้วนั้น เขายังเป็นกวีอีกมิติหนึ่งด้วย
ภู่มณีเขียนเรื่องราวถึงผู้คนอาชีพต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นกวีตกอับ นักศึกษา เจ้าของร้านกาแฟ แอดมินเพจ อาจารย์สอนพิเศษภาษาอังกฤษ ฟรีแลนซ์ เจ้าของร้านวัศดุก่อสร้าง ชายเสียสติ เขายังคงใช้ภาษาที่เรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยพลัง การวางโครงเรื่องที่ไม่ซับซ้อน ทำให้ผู้อ่านสามารถรับรสของเรื่องเล่าได้อย่างถึงรส ด้วยภาษาง่ายๆ แต่เต็มไปด้วยความร่วมสมัย
มูราคามิ เป็นนักเขียนที่สนใจในดนตรีสากลเป็นอย่างมาก ผลงานของเขาเกือบทุกเรื่องมักสอดแทรกดนตรีผ่านบทสนทนาของตัวละคร บทบรรยาย บรรยากาศของฉาก อาชีพของตัวละคร โดยเฉพาะดนตรีแจ๊ซปรากฏอยู่ในทุกบริบทของเรื่อง
จิดานันท์ เหลืองเพียรสมุท ยังคงทำหน้าที่นักเขียนผู้นำเสนอเรื่องราวในเล่มนี้ได้อย่างเหลือเชื่อ ด้วยการสร้างความก้ำกึ่งของโลกขึ้นมาที่มีทั้งความจริง และความเสมือน ตกแต่งเรื่องราวเข้าไปจนทั้งหมดกลายเป็นโลกของเรื่องราวอีกใบ
ถ้า “ยูโธเปียชำรุด” คือมาสเตอร์พีซ เล่มนี่ก็คงจะรองจากนั้น วิวัฒน์น่าจะเป็นนักเขียนคนเดียวที่เราอ่านงานของเขามาต่อเนื่องตลอด