บทกวี Melted hearts and plaster : หัวใจละลาย และพลาสเตอร์ : Section 001 ของ ลิปดา เขียนถึงส่วนลึกของจิตใจ ความทุกข์ทน ความรัก และบาดแผลชำรุดที่ไม่อาจเยียวยา ความเปราะบางบางครั้งก็ไม่สามารถค้นหาได้ด้วยถ้อยคำทั้งหมด แต่บางครั้งอาจจะนิ่งฟังจากความเงียบ
Table of Contents
ชำรุด
เพราะเคยชำรุดมาแล้วครั้งหนึ่ง
เราจึงจะถนอมมันเป็นพิเศษ
คำถามคือทำไมต้องรอให้ชำรุดก่อน
จึงค่อยถนอม
ระวังพัสดุเสียหาย
หัวใจของฉันเปราะบางเกินไป
มันตกแตกนับครั้งไม่ถ้วน
เมื่อได้ลองวางหัวใจไว้บนมือใคร
โดยไม่ทันตั้งตัว พวกเขามักจะเผลอทำมันหล่นเสมอ
พวกเขากล่าวโทษฉัน
เพราะชิ้นส่วนของมันบาดโดนพวกเขา
ฉันรู้พวกเขาไม่ได้ตั้งใจ
ฉันผิดเอง ฉันวางมันไว้ผิดที่
คราวหน้าฉันจะระวังให้มากกว่านี้
เย็นเฉียบ
เธอดูตัวเล็กกว่าที่เคยเป็น
ราวกับทารกหลบซ่อนตัวในครรภ์
ราวกับลูกนกหวาดกลัวการออกจากไข่
ราวกับถูกท้องฟ้าที่พรั่งพราวไปด้วยเหล่าหมู่ดาว
ทับถมให้ลีบเล็กลง
แม้แต่แสงจันทร์ก็หนักอึ้งเกินไปสำหรับเธอ
ระอุ
ฉันได้รับหัวใจที่ไม่หวาดกลัวต่อแสงแดดจากเธอ
หัวใจที่หลอมละลายของฉันกลับมาจับตัวกันอีกครั้ง
เพราะอุณหภูมิที่เย็นเฉียบของเธอช่วยให้มันกลับมา
แต่ฉันร้อนเกินไป
จึงเป็นเธอที่ละลายเสียเอง
หากสัมผัสของฉันจับต้องลงบนความเปราะบางนั้น
ฉันเป็นกังวลว่าเธอจะแตกสลาย
ฉันร้อนเกินไป
ไอศกรีมจึงละลาย
เธอจึงละลาย
เปราะซึม
ท่ามกลางแสงแดดที่กรีดลงมาบนผิวกายของเรา
บนพื้นยางมะตอยมีไอร้อนระเหยออกมา
เธอทิ้งฉันไว้ข้างหลัง เธอรีบเดินไปโดยทิ้งฉันไว้ข้างหลัง
หัวใจของฉันจึงร้อนและเดือดดาษบนพื้นยางมะตอย
ก้อนเนื้อที่ละลายเพราะไอแดดส่งกลิ่นเหม็นเน่าออกมา
ดวงตาพร่าเบลอ
แผ่นหลังของเธอจึงกลายเป็นเงาของภาพสีน้ำที่โดนถูจนเป็นรอย
ร่องรอยนั้นติดหนึบอยู่บนดวงตาของฉัน ขยี้เท่าไหร่ก็ไม่ออก
เหมือนสีน้ำที่กระเด็นมาโดนลูกตาจนเป็นคราบ
เท้าของเธอเหยียบลงบนหัวใจที่ละลายไปกับพื้นถนนจนยืดเป็นชีส
มันติดอยู่บนพื้นรองเท้า เธอทำหน้าแขยงมันเล็กน้อย
หัวใจของฉันติดหนึบอยู่กับพื้นรองเท้าของเธอ
ทุกย่างก้าวส่งเสียงเหนียวเหนอะชวนคลื่นเหียน
หัวใจของฉันไม่ได้อยู่กับฉัน แต่ยังคงอยู่บนถนนยางมะตอยเส้นนั้น
ความร้อนวิ่งวาบในอก
ปอดถูกแผดเผาด้วยแสงแดดและกลิ่นเปลือกส้มอันหอมหวานเกินต้านทาน
ฉันหายใจไม่ออก
เกี่ยวกับผู้เขียน
