บทกวี Melted hearts and plaster : หัวใจละลาย และพลาสเตอร์ : Section 001 ของ ลิปดา เขียนถึงส่วนลึกของจิตใจ ความทุกข์ทน ความรัก และบาดแผลชำรุดที่ไม่อาจเยียวยา ความเปราะบางบางครั้งก็ไม่สามารถค้นหาได้ด้วยถ้อยคำทั้งหมด แต่บางครั้งอาจจะนิ่งฟังจากความเงียบ
ชำรุด
เพราะเคยชำรุดมาแล้วครั้งหนึ่ง
เราจึงจะถนอมมันเป็นพิเศษ
คำถามคือทำไมต้องรอให้ชำรุดก่อน
จึงค่อยถนอม
ระวังพัสดุเสียหาย
หัวใจของฉันเปราะบางเกินไป
มันตกแตกนับครั้งไม่ถ้วน
เมื่อได้ลองวางหัวใจไว้บนมือใคร
โดยไม่ทันตั้งตัว พวกเขามักจะเผลอทำมันหล่นเสมอ
พวกเขากล่าวโทษฉัน
เพราะชิ้นส่วนของมันบาดโดนพวกเขา
ฉันรู้พวกเขาไม่ได้ตั้งใจ
ฉันผิดเอง ฉันวางมันไว้ผิดที่
คราวหน้าฉันจะระวังให้มากกว่านี้
เย็นเฉียบ
เธอดูตัวเล็กกว่าที่เคยเป็น
ราวกับทารกหลบซ่อนตัวในครรภ์
ราวกับลูกนกหวาดกลัวการออกจากไข่
ราวกับถูกท้องฟ้าที่พรั่งพราวไปด้วยเหล่าหมู่ดาว
ทับถมให้ลีบเล็กลง
แม้แต่แสงจันทร์ก็หนักอึ้งเกินไปสำหรับเธอ
ระอุ
ฉันได้รับหัวใจที่ไม่หวาดกลัวต่อแสงแดดจากเธอ
หัวใจที่หลอมละลายของฉันกลับมาจับตัวกันอีกครั้ง
เพราะอุณหภูมิที่เย็นเฉียบของเธอช่วยให้มันกลับมา
แต่ฉันร้อนเกินไป
จึงเป็นเธอที่ละลายเสียเอง
หากสัมผัสของฉันจับต้องลงบนความเปราะบางนั้น
ฉันเป็นกังวลว่าเธอจะแตกสลาย
ฉันร้อนเกินไป
ไอศกรีมจึงละลาย
เธอจึงละลาย
เปราะซึม
ท่ามกลางแสงแดดที่กรีดลงมาบนผิวกายของเรา
บนพื้นยางมะตอยมีไอร้อนระเหยออกมา
เธอทิ้งฉันไว้ข้างหลัง เธอรีบเดินไปโดยทิ้งฉันไว้ข้างหลัง
หัวใจของฉันจึงร้อนและเดือดดาษบนพื้นยางมะตอย
ก้อนเนื้อที่ละลายเพราะไอแดดส่งกลิ่นเหม็นเน่าออกมา
ดวงตาพร่าเบลอ
แผ่นหลังของเธอจึงกลายเป็นเงาของภาพสีน้ำที่โดนถูจนเป็นรอย
ร่องรอยนั้นติดหนึบอยู่บนดวงตาของฉัน ขยี้เท่าไหร่ก็ไม่ออก
เหมือนสีน้ำที่กระเด็นมาโดนลูกตาจนเป็นคราบ
เท้าของเธอเหยียบลงบนหัวใจที่ละลายไปกับพื้นถนนจนยืดเป็นชีส
มันติดอยู่บนพื้นรองเท้า เธอทำหน้าแขยงมันเล็กน้อย
หัวใจของฉันติดหนึบอยู่กับพื้นรองเท้าของเธอ
ทุกย่างก้าวส่งเสียงเหนียวเหนอะชวนคลื่นเหียน
หัวใจของฉันไม่ได้อยู่กับฉัน แต่ยังคงอยู่บนถนนยางมะตอยเส้นนั้น
ความร้อนวิ่งวาบในอก
ปอดถูกแผดเผาด้วยแสงแดดและกลิ่นเปลือกส้มอันหอมหวานเกินต้านทาน
ฉันหายใจไม่ออก
เกี่ยวกับผู้เขียน
