Home Author
Author

Editor

มุมมองการเขียน บุคคลที่ 2 ควรใช้ เมื่อใด : When to Use a Second Person Point of View?

by Editor
written by Editor 5 mins read

โดยพื้นฐานแล้วเมื่อคุณเลือก มุมมองการเขียน บุคคลที่ 2 : Second POV ผู้เขียนจะพูดคุยโดยตรงกับผู้อ่าน โดยใช้สรรพนามว่า “คุณ” ซึ่งสรรพนามนี้จะดึงคนอ่านให้ใกล้ชิดกับเรื่องราวมากขึ้น เหมือนคนอ่านมีประสบการณ์เดียวกับตัวละคร มุมมองที่สองเป็นมุมมองที่เขียนยาก และทำให้สมจริงลำบากกว่ามุมมองอื่น จนเคยมีกฎต้องห้ามที่บรรณาธิการส่วนใหญ่เห็นพ้องต้องกันว่า อย่าเขียนนิยายที่เล่าเรื่องด้วยมุมมองที่สองทั้งเล่ม

เพื่อความเข้าใจเพิ่มขึ้น ย้อนกลับไปอ่าน คู่มือในการเลือกทุกมุมมอง และ มุมมองการเขียน บุคคลที่ 1

แต่อย่างไรก็ตาม มักจะมีข้อยกเว้นเสมอ เมื่อ Jay McInerney นักเขียนนวนิยายชาวอเมริกัน ทำให้โลกวรรณกรรมตื่นตะลึง เมื่อตีพิมพ์นวนิยายเรื่องแรก Bright Lights, Big City ในปี ค.ศ. 1984 โดยใช้บุคคลที่สองดำเนินเรื่องทั้งเรื่อง ความสำเร็จอันเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่ซ้ำแบบใครนี้ เพื่อพิสูจน์ว่าไม่มีกฎข้อใดเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับงานสร้างสรรค์ และ Bright Lights, Big City ได้ทำสิ่งนั้นแล้ว

การเขียนโดยใช้มุมมองบุคคลที่ 2 แตกต่างจากการเขียนที่ผู้เขียนพูดกับนักอ่านโดยตรง ตัวอย่างนักเขียนคลาสสิกเช่น Charles Dickens และ Jane Austen พูดกับผู้อ่านโดยตรง แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับโครงเรื่องหรือตัวละคร บล็อกเกอร์และนักเขียนสารคดีร่วมสมัย ใช้ “คุณ” (กับผู้อ่านโดยตรง) เมื่อต้องการเพิ่มเติมคำแนะนำหรือข้อมูลเชิงลึให้กับเรื่องราว

สิ่งสำคัญคือต้องแยกแยะระหว่างมุมมองบุคคลที่สอง จากมุมมองของบุคคลที่หนึ่งที่กล่าวถึงผู้อ่านโดยตรง ตัวอย่างเช่น “คุณชอบขับรถคลาสสิกเหมือนผมไหม” เป็นคำถามโดยผู้บรรยายบุคคลแรกที่รักรถคลาสสิก ในทางกลับกัน “คุณชอบรถคลาสสิก คุณน่าจะลองขับในคืนนี้” เป็นตัวอย่างของการใช้มุมมองบุคคลที่ 2

ในการแนะนำ POV บุคคลที่สอง เราจะพิจารณาเหตุผลที่ควรใช้ ควบคู่ไปกับเหตุที่ควรหลีกเลี่ยง เพื่อจพได้มีข้อเปรียบเทียบก่อนที่คุณจะลงมือเขียนงาน

อะไรคือเหตุผลให้คุณเลือกใช้มุมมองบุคคลที่ 2

ผู้เขียนหลายคนกล้าใช้มุมมองบุคคลที่สองเขียนนิยาย หรือเรื่องสั้น สิ่งที่นักเขียนเหล่านั้นพยายามอาจจะบรรลุผล และทำไมคุณจึงไม่กล้าเสี่ยง แม้ว่ามันจะยากก็ตาม จากนี้จะเป็นการมองหาเหตุผลดีๆ ในการเขียนด้วยมุมมองบุคคลที่สอง เรามาลองดูกันว่ามีอะไรบ้าง

Second Person Point of View

เพื่อให้ผู้อ่านใกล้ชิดกับเรื่องราวมากขึ้น

เมื่อเราพูดถึง POV เรามักพูดถึงความใกล้ชิด และความสัมพันธ์ ระหว่างตัวละครกับผู้อ่าน อย่างที่เราทราบกันดีว่า การเล่าเรื่องของบุคคลที่หนึ่งมักจะให้ความใกล้ชิดมากกว่าบุคคลที่สาม ขณะเดียวกันมุมมองบุคคลที่สองใกล้ชิดผู้อ่านยิ่งขึ้น ความใกล้ชิดดังกล่าวเกิดขึ้นได้อย่างไร

มุมมองบุคคลที่สองมีความใกล้ชิดมากกว่ามุมมองบุคคลที่หนึ่ง เพราะผู้อ่านคือตัวละครจริงๆ ที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์ทั้งหมด อย่างไรก็ตาม สำนวนที่ถูกสร้างขึ้นให้มีระยะห่างน้อยสุดระหว่างผู้อ่านและตัวละคร คือ “ฉันคิด” ขณะที่ POV ที่มองผ่านแว่นกรองผู้บรรยายได้รับการขัดเกลาเพิ่มเติมในบุคคลที่สอง ไม่มีความใกล้ชิดใดมากไปกว่า “คุณคิด”  (เราจริงๆ คิด) 

ตัวอย่างในเรื่อง Bright Lights, Big City ยกระดับความสัมพันธ์ และความสนิทสนม ระหว่างผู้บรรยายกับคนอ่านให้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อผู้อ่านถูกผลักเข้าสู่บทบาทของตัวละครสิบแปดมงกุฏอย่างต่างเนื่อง

เราไม่แน่ใจว่าทำไม Jay McInerney ผู้เขียน Bright Lights, Big City ไม่เลือกใช้มุมมองบุคคลที่หนึ่ง แทนมุมมองบุคคลที่สอง แต่ที่เรารู้ “ฉันไม่ใช่คนที่จะทำแบบนั้น แต่ฉันก็อยู่ในคลับ…”

ในกรณีข้างต้นนี้ มุมมองบุคคลที่หนึ่งกำลังเชื้อเชิญให้ผู้อ่านเชื่อในสิ่งที่พวกเขากำลังเล่า (ฉันไม่ใช่คนแบบที่จะเป็นแบบนี้ แต่ฉันก็เป็น) ส่วนมุมมองบุคคลที่สองเป็นการตั้ง ‘คำถาม’ ไม่มีการโต้แย้งว่าคุณเป็นคนแบบไหน หรือการกระทำเหล่านี้เกิดขึ้นหรือไม่ คุณเป็นและพวกเขาทำ เรารู้เพราะว่าไม่มีความแตกต่างในฟังค์ชั่นการใช้งานระหว่างผู้อ่านกับตัวละคร

ผู้บรรยายบุคคลที่สองสามารถก้าวข้าม ‘ความไม่น่าเชื่อถือ’ ของผู้บรรยายบุคคลที่หนึ่งไปได้ เมื่อตัวละครบอกเล่าเรื่องราวของตัวเอง เรามักจะสงสัยว่า ความจริงของเรื่องจะถูกแว่นกรองของผู้บรรยายคัดออกไปอย่างไร เมื่อเลือกใช้ผู้บรรยายมุมมองบุคคลที่สอง ผู้อ่านจะได้รับการบอกเล่าว่าต้องรู้สึก ต้องนึกคิด และเห็นอะไร พวกเขาจะไม่มีเหตุผลที่จะสงสัยในเรื่องดังกล่าว  ไม่ว่าจะโดยการเลือกจากรายละเอียดของเรื่อง หรือความครุ่นคำนึงภายใน

Second Person Point of View : The Fifth Season

แม่ของคุณมีลูกสองคน แต่ตอนนี้คนหนึ่งตาย ส่วนอีกคนสูญหายไป อาจจะเป็นได้ว่าเธอจะตายจากไปด้วย คุณค้นพบทั้งหมดนี้ เมื่อคุณกลับถึงบ้าน หลังเลิกงานในวันหนึ่ง บ้านที่ว่างเปล่า เปลี่ยวเปล่ามากเกินไป เด็กน้อยตัวเปื้อนเลือดนองเต็มพื้นห้อง

The Fifth Season:  N.K. Jemisin
Tweet

ตัวอย่างนิยายเรื่อง The Fifth Season ซึ่งได้รับรางวัลฮิวโก เขียนโดย N.K. Jemisin’s บอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับโลกที่กำลังจะดับสูญ เล่าผ่านมุมมองของผู้หญิงสามคน ซึ่งหนึ่งในนั้นเขียนขึ้นจากมุมมองบุคคลที่สอง

มุมมองบุคคลที่ 2 ในนิยายเรื่องนี้ นำผู้อ่านเข้ามาใกล้ผู้บรรยายมากขึ้น เมื่อผู้บรรยายเปลี่ยนผู้อ่านให้กลายเป็นหนึ่งในตัวละคร ทำให้มีเกิดความสัมพันธ์เพิ่มขึ้นเป็นการส่วนตัว นักอ่านและตัวละครไม่แยกจากกัน  เป็นการสร้างประสบการณ์การอ่าน ทำให้รู้สึกถึงเรื่องราวได้ในทันทีและโอบล้อมด้วยบรรยากาศของเรื่อง

อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ที่มากขึ้นไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ดีเพียงอย่างเดียวของมุมมองนี้

เพื่อให้ผู้บรรยายอยู่ห่างจากประสบการณ์ของตนเอง

การบรรยายแบบบุคคลที่ 2 สามารถทำให้ผู้อ่านใกล้ชิดกับเรื่องราวมากขึ้นได้ แต่บางครั้งก็ใช้เพื่อสร้างความรู้สึกที่ออกห่างมากขึ้นด้วย ระหว่างผู้บรรยายที่แท้จริงกับเรื่องราวที่พวกเขาเล่า อย่างในกรณีนิยายเรื่อง Bright Lights, Big City

ใน Bright Lights, Big City มันเหมือนกับว่ามโนสำนึกของผู้บรรยายกำลังเขียนนิยายเรื่องนี้ ขณะเดียวกันก็มีข้อกล่าวหาในตัวเองอยู่บ้างเช่น “คุณทำพลาดแล้ว คุณทำเรื่องทั้งหมดเสียหาย”

มุมมองการเขียน บุคคลที่ 2

เมื่อถึงเวลาที่คุณต้องเลือก วิธีการเดียวที่คุณจะได้รับการยอมรับจากคนในสังคมที่เหลืออยู่คือ คุณต้องปฏิเสธมารดาของตน สงครามมันเริ่มต้นในตอนนั้นเอง คุณไม่ต้องการเป็นตัวประหลาดในโรงเรียน ไม่มีใครเข้าใจว่าคุณคิดหรือพูดอะไร คุณจำต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง…คุณเรียนรู้ว่าแม่พูดถูก เมื่อเกิดมาอย่างประหลาดคุณจะไม่มีทางเป็นส่วนหนึ่งของความสามัญ ต่อให้คุณอยู่หลังกลองชุด ความผิดประหลาดก็โชนฉาย มันช่างงดงามเพราะมันทำให้

คำสาปแช่งชั่วช้าชั่วชีวิต: วิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา
Tweet

ในทำนองเดียวกัน คุณสามารถมองเห็นลำดับขั้นของการเมินเฉย ในเรื่องสั้น “คำสาปแช่งเชื่องช้าชั่วชีวิต” ของ วิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา เล่าเรื่องชายหนุ่มที่เติบโตมากับแม่ที่ไม่เคยมีความรักมอบให้ 

ตัวเอกไม่ได้หมายถึง “คุณ” ที่เป็นผู้อ่าน หรือ วิวัฒน์ ที่เป็นผู้เขียน แต่เป็นเรื่องราวของชายคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยคำสาปแช่งเชื่องช้า เขาคิดว่าเป็นตัวประหลาดของสังคม ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับแม่เป็นไปอย่างย่ำแย่ มุมมองบุคคลที่สองทำให้เขาห่างไกลจากเรื่องราวทั้งของคุณผู้อ่านและผู้เขียน ในขณะเดียวกันเรารู้ว่า “คุณ” หมายถึงตัวเขาจริงๆ ดังนั้นเราจึงเข้าใจว่าการใช้มุมมองบุคคลที่สองถูกแทนที่ตัวเขา แทนที่จะใช้บุคคลที่หนึ่งโดยตรง ซึ่งถ้าใช้บุคคลที่หนึ่งโดยตรง เป็นเรื่องยากสำหรับเขาในการอธิบายในสิ่งที่เกิดขึ้น (งงไหม 555)

เพื่อให้ผู้บรรยายเป็นคนพูด

ตอนนี้เรากำลังเดินทางเข้าสู่พื้นที่สีเทา นวนิยายบางเล่มดึงผู้อ่านไปเป็นตัวละครโดยตรง แต่ไม่ได้เขียนโดยบุคคลที่สองอย่างเคร่งครัด หนังสือที่อยู่ในหมวดหมู่นี้จะมีลักษณะเล่าเรื่องแบบจดหมาย จากตัวละครตัวหนึ่งไปสู่อีกตัวหนึ่ง ตัวอย่างเช่น Dracula ของ Bram Stoker, The Color Purple ของ Alice Walker และ Thirteen Reasons Why ของ Jay Asher

ผลของการบรรยายแบบจดหมาย ให้ความรู้สึกของการแอบดู จ้องมอง ผู้อ่านรู้สึกราวกับว่ากำลังเฝ้ามองเข้าไปในชีวิตของคนอื่น ความตั้งใจส่วนใหญ่ของผู้บรรยายแบบนี้คือ ต้องการให้ผู้อ่านเข้าไปนั่งในจิตใจของตัวละคร สร้างความสัมพันธ์ ล่วงรู้การสมคบคิดระหว่างผู้บรรยายกับคนอ่าน

การสื่อสารแบบนี้ไม่จำเป็นต้องอาศัยการบรรยายในรูปแบบของตัวอักษร แต่เกิดขึ้นจากคำพูด เส้นแบ่งระหว่างบุคคลที่หนึ่ง และที่สองมีลักษณะเช่น เมื่อตัวเอกยืนอบู่บนถนน พูดคุยกับคนแปลกหน้า ขณะที่เรื่องราวดำเนินต่อไป “คุณ” ที่เป็นผู้อ่าน จะได้รับข้อมูลว่า “เรา”  คือ ตัวเอกหรือคนแปลกหน้า คุณเป็นใครในตัวละครของหนังสือเล่มนั้น และมีบทบาทอย่างไรในเรื่อง

ผู้บรรยายประเภทนี้ต่างจากมุมมองบุคคลที่หนึ่ง ที่มีความตรงไปตรงมา แต่ผู้บรรยายบุคคลที่สองแบบด้านบนนี้อาจจะมีวาระซ่อนเร้นบางอย่างเกี่ยวกับ “เรา” ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการโน้มน้าวเรา หรือทัศนคติที่มีต่อเรา ตัวละครในเรื่องทำให้เรารู้สึกมีส่วนร่วมมากขึ้น

ตอกย้ำแนวคิดในการขับเคลื่อนเรื่องราว

Kate Angelella บรรณาธิการหนังสือเด็กเคยกล่าวว่า “หากนักเขียนต้องการลองเขียนด้วยมุมมองบุคคลที่ 2 ก็ขอแนะนำให้พวกเขาทำเช่นนั้น ตราบใดที่มันเป็นทางเลือกที่มีจุดมุ่งหมาย หรือมีเหตุผลว่า ทำไม ‘มุมมอง’ นี้จึงทำงานได้ดีที่สุดสำหรับเรื่องราวของคุณ นอกเหนือไปจากสไตล์และความปรารถนาที่จะสร้างให้เป็นวรรณกรรมที่ยิ่งใหญ่”

มุมมองการเขียน บุคคลที่ 2

คุณอ่านไปได้ราวสามสิบหน้า และกำลังสนุก แต่แล้วก็ตั้งข้อสังเกตว่า “ประโยคนี้คุ้นๆ นะ ความจริงทั้งตอนเลย เหมือนจะอ่านผ่านมาแล้ว” ไม่ต้องสงสัยแก่นเรื่องนั่นเองที่ย้อนกลับมา ตัวบทเรียงร้อยด้วยถ้อยคำที่ย้อนไปย้อนมา ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความผันผวนของเวลา คุณเป็นนักอ่านที่ไวต่อความละเอียดอ่อนนี้ คุณพร้อมจะจับเจตนาของผู้แต่ง ไม่มีอะไรหลุดรอดคุณไปได้

หากค่ำคืนหนึ่งในฤดูหนาวนักเดินทางคนหนึ่ง: อิตาโล คัลวีโน
Tweet

นิยายเรื่อง หากค่ำคืนหนึ่งในฤดูหนาวนักเดินทางคนหนึ่ง ของ อิตาโล คัลวีโน เล่นกับมุมมองบุคคลที่สอง กับความสัมพันธ์อันซับซ้อนทางวรรณกรรม เหตุการณ์เกิดขึ้นกับตัวเอก “คุณ” ที่เรียกว่าผู้อ่านชาย เพิ่งซื้อนวนิยายเล่มใหม่ของ อิตาโล คัลวีโน เรื่อง หากค่ำคืนหนึ่งในฤดูหนาวนักเดินทางคนหนึ่ง ซึ่งเป็นหนังสือเล่มเดียวกันกับที่ผู้อ่านจริงๆ (เรา) เป็นผู้อ่าน หลังจากที่เขาอ่านไปสักสามสิบหน้า เขาพบว่านวนิยายเรื่องดังกล่าวมีปัญหาในเรื่องการจัดพิมพ์ เขาเอาหนังสือไปเปลี่ยนที่ร้าน แต่ปรากฏว่าได้หนังสืออีกเล่มมา ทำให้เกิดความอลหม่าน

ทำให้ตลอดทั้งเรื่องผู้อ่านในโลกจริง และผู้อ่านในโลกนิยายต้องอ่านเนื้อหานิยายที่ไม่มีเรื่องใดเป็นตอนจบ และได้พาผู้อ่านไปพบนักเขียนนาม ไซลัส ฟลันเนอรี ซึ่งเป็นเหมือนตัวแทนของอิตาโล ไซลัสนั้นถูกนำเสนอในฐานะที่เป็นนักเขียนที่ไม่ได้เก่งกาจอะไร เขาเขียนหนังสือไม่ออก ขาดพลังสร้างสรรค์ ซึ่งคล้ายกับอิตาโลในช่วงเวลาดังกล่าว

การเลือก POV ในนวนิยายเรื่องนี้เชื่อมโยงกับธีมหลักได้อย่างมีประสิทธิภาพ มุมมองบุคคลที่ 2 ทำให้ผู้อ่านมีส่วนร่วมในการค้นหาหนังสือที่ขาดหายไป โดยประสบกับเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับพวกเขา ราวกับว่าผู้อ่านกำลังดำเนินเรื่องไปพร้อมกัน และด้วยเหตุนี้ทำให้ผู้อ่านมีส่วนเกี่ยวข้องในลักษณะที่แปลกประหลาด

ความสัมพันธ์ที่ก่อให้เกิดอำนาจของผู้เขียน เมื่อตอนจบตัวละครนักอ่านชายแต่งงานกับนักอ่านหญิง หากพิจารณาให้ดีตัวผู้แต่ง อิตาโล คัลวีโน เป็นผู้กำหนดให้ตัวละครทั้งสองมาลงเอยกัน ความปรารนานี้จึงมีความย้อนแย้งและซ่อนไว้ซึ่งความสัมพันธ์ในเชิงอำนาจที่ผู้แต่งยังคงพยายามรักษาไว้ *

จากเหตุผลด้านบนที่คุณต้องการเลือกใช้มุมมองบุคคลที่สอง ถึงเวลานี้มาดูกันว่าทำไมเราไม่ควรเลือกใช้มุมมองนี้ และมีผลกระทบอย่างไรบ้าง

Second Person Point of View

ทำไมไม่ควรเลือก

เวบไซต์เกี่ยวกับบรรณาธิการ พูดคุยถึงนิยายที่ใช้บุคคลที่สอง โดยส่วนใหญ่แล้วพวกเขามีแนวคิดที่ไม่ดีเกี่ยวกับมุมมองนี้ถึง 99.9% จากทั้งหมด นี่คือเหตุผลบางประการ

ผู้อ่านจะตั้งคำถาม

สิ่งที่คุณต้องเจอเมื่อเขียนด้วยมุมมองบุคคลที่สองคือ เนื้อเรื่องสับสน? ทำให้ผู้อ่านเสียสมาธิ? ใช่หรือไม่ที่ตัวละครชอบอวดอ้างตน? ที่น่าแปลกก็คือ คุณเลือกใช้เทคนิคนี้เพื่อสร้างความสัมพันธ์ที่ฉับไวระหว่างผู้บรรยายกับผู้อ่าน แต่กลับได้ผลลัพธ์ในทางตรงกันข้าม

ความสัมพันธ์ระหว่างผู้บรรยายกับนักอ่านอยู่ตรงไหน คุณจะทำให้พวกเขาเชื่อได้อย่างไรว่าบทบาทที่พวกเขาอ่านในนิยายคือตัวเขาจริงๆ ในเรื่อง แทนที่จะพาคุณเข้าไปในโลกนิยาย คุณเอาแต่ตั้งถามกับตัวเองว่า นั่นดาบอะไร? จดหมายฉบับไหน? ม้าตัวนั้นเป็นอะไร? ฉันชื่ออะไร? อีกครั้งและอีกครั้ง สุดท้ายแล้วคุณรู้ว่า คุณไม่ใช่ตัวเอกของเรื่อง นี่คือเรื่องยากที่จะเขียน โดยไม่ให้ผู้อ่านตั้งคำถาม 

บางทีผู้อ่านอาจไม่มีจินตนาการเพียงพอ ถึงกระนั้น การใช้ “คุณ” ก็ไม่ทำให้ผู้อ่านกลายเป็นตัวละครไปได้ ไม่ว่าผู้เขียนจะพยายามขาย “คุณ” ให้ผู้อ่านมากขนาดไหน อันที่จริง การใช้คุณมากเกินไปจะทำลายสมาธิ สร้างความมึนงงในการอ่าน แม้ว่าคุณจะเขียนดีแค่ไหน

เสียโอกาสในการหาสำนักพิมพ์

มุมมองที่สองยากที่จะเขียนผลงานให้ออกมาดี และเกิดข้อผิดพลาดได้ง่าย โดยเฉพาะในการหาสำนักพิมพ์ที่จะจัดพิมพ์งาน หากคุณเป็นนักเขียนใหม่ อย่าสร้างอุปสรรคให้กับตัวเอง มันอาจะทำให้สำนักพิมพ์ไม่ตีพิมพ์นิยายของคุณเลยก็ได้

มุมมองการเขียน บุคคลที่ 2 เหมาะกับเรื่องสั้นมากกว่านิยาย

นวนิยายทั้งเล่มที่เล่าผ่านบุคคลที่สองอาจทำให้น่าเบื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตัวเอกของเรื่องไม่เป็นที่พอใจ หรือที่รักของคนอ่าน ด้วยเหตุผลนี้ คุณอาจพบว่าการเล่าเรื่องด้วยบุคคลที่สองทำงานได้ดีกว่าสำหรับเรื่องสั้น

ประเด็นสำคัญอื่นๆ ใน มุมมองการเขียน บุคคลที่ 2

ทั้งหมดที่กล่าวมา โปรดระลึกเสมอว่า นี่คือหนังสือของคุณ บางทีคุณอาจตั้งใจที่จะตีพิมพ์ผลงานด้วยตนเอง หรือไม่รังเกียจที่จะจำกัดนักอ่านที่มีโอกาสเข้าถึงผลงาน ดังนั้นคุณอาจไม่ค่อยให้ความสำคัญ หรือคาดหวังให้นวนิยายโด่งดังในเชิงพาณิชย์ บางทีเรื่องราวของคุณอาจไม่สามารถบอกเล่าด้วยวิธีอื่น หากนั่นเป็นวิธีเดียวที่สามารถอธิบายประสบการณ์ของตัวเองได้ หายใจเข้าลึกๆ ไม่ต้องสนใจผู้หวังดี และดำดิ่งลงไปในการเขียนจากมุมมองบุคคลที่สองให้สำเร็จเช่นนักเขียนท่านอื่น

ในทางกลับกัน หากผลตอบแทนที่เป็นไปได้นั้นไม่มีน้ำหนักของความเสี่ยง ให้กลับไปที่โพสต์ของเราในก่อนหน้านั้น มุมมองการเขียนบุคคลที่หนึ่ง หรือไปที่โพสต์ถัดไป เพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับการเขียนใน บุคคลที่สาม 

*หากค่ำคื่นหนึ่งในฤดูหนาว นักเดินทางคนหนึ่ง ในฐานะวรรณกรรมหลังสมัยใหม่ โดย สุรเดช โชติอุดมพันธ์

แบบฟอร์มทดสอบการเลือกมุมมองการเขียน

ถ้าคุณกำลังเขียนนวนิยาย และยังไม่แน่ใจว่าจะเลือกมุมมองการเขียนใด เรามีบททดสอบให้คุณได้ทดลองทำก่อนตัดสินใจ บททดสอบนี้จะช่วยให้คุณเข้าใจว่าคุณชอบมุมมองใดเป็นพิเศษ และจะสามารถวางแผนในการเขียนได้ดีขึ้น

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8
  • 9
  • 10
มุมมองไหนที่เหมาะกับนวนิยายที่คุณกำลังเขียน
0 comments 692 views
0 FacebookTwitterPinterestLinkedinWhatsappLINESkypeEmail

Remembrance 6 October : บันทึกในเช้าของผู้อยู่ในเหตุการณ์

by Editor
written by Editor

Remembrance 6 October : รำลึก 6 ตุลา เหตุการณ์ทางการเมืองครั้งสำคัญของประเทศไทย เป็นวันที่ถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ว่า ได้เกิดเหตุการณ์นองเลือดครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ไทย เมื่อเจ้าหน้าที่รัฐบาลและกลุ่มฝ่ายขวาหลายกลุ่มร่วมมือกันก่อการสังหารหมู่นักศึกษาประชาชน ที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ จนทำให้มีผู้เสียชีวิตฝ่ายประชาชนอย่างน้อย 41 คน และบาดเจ็บ 145 คน การก่อการสังหารครั้งนี้ได้กลายเป็นข่าวแพร่ไปทั่วโลก แต่ที่น่าประหลาดใจที่สุดก็คือ การก่อกรณีนองเลือดครั้งนี้ ไม่มีการจับกุมฆาตกรผู้ก่อการสังหารเลยแม้แต่คนเดียว ในทางตรงข้ามนักศึกษาประชาชนที่เหลือรอดจากการถูกสังหารจำนวน 3,094 คน กลับถูกจับกุมทั้งหมดภายในวันนั้น และในระยะเวลาต่อมา ผู้ถูกจับกุมจะได้รับการประกันตัวออกมาเป็นส่วนใหญ่ แต่สุดท้ายก็ยังมีเหลืออีก 27 คน ถูกอายัดตัวเพื่อดำเนินคดี เป็นชาย 23 คน และหญิง 4 คน จนท้ายที่สุด จะเหลือ 19 คน ซึ่งตกเป็นจำเลย ถูกคุมขังและดำเนินคดีอยู่เกือบ 2 ปีจึงจะได้รับการปล่อยตัว ส่วนผู้ก่อการสังหารซึ่งควรจะเป็นจำเลยตัวจริงนั้นไม่มี เจ้าหน้าที่ ไม่มีคนของรัฐบาล แม้กระทั่ง พลเอกเกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ นายกรัฐมนตรีสมัยที่ปล่อยผู้ต้องหา 6 ตุลาฯ ทั้ง 19 คนนี้ก็ได้กล่าวว่า แล้วก็ให้แล้วกันไป ลืมมันเสียเถิดนะ เหมือนกับว่าจะให้ลืมกรณีฆาตกรรมดังกล่าวเสีย มิให้กล่าวถึงคนร้ายในกรณีนี้อีก

6 ตุลา ลืมไม่ได้ จําไม่ลง– Remembrance 6 October

“พี่ ๆ ตำรวจครับ กรุณาหยุดยิงเถิดครับ เราชุมนุมกันอย่างสันติ เราไม่มีอาวุธ ตัวแทนของเรากำลังเจรจาอยู่กับรัฐบาล อย่าให้เสียเลือดเนื้อไปมากกว่านี้เลย กรุณาหยุดยิงเถิดครับ”
…
ผมจำได้ว่าตัวเองพร่ำพูดอย่างนี้ นับร้อยครั้งในเช้าวันพุธนั้น ผมพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อที่สมอง จะได้ไม่ต้องคิด รู้แต่เพียงว่าต้องมีเสียงจากเวที ให้นานที่สุด ไม่ต้องคิดอะไรไปมากกว่านั้น และเอาเข้าจริง ผมก็ไม่สามารถคิดอะไรได้มากกว่านั้น

ดูเหมือนนั่นจะเป็นการกล่าวต่อ สาธารณชนครั้งสำคัญที่สุด แต่ไร้ค่าที่สุดในชีวิตผม เป็นคำพูดที่มีความหมายที่สุดเพื่อ ชีวิตนับพันในธรรมศาสตร์ แต่กลับไร้ความหมายมากที่สุด เพราะไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นสักนิด บางคนเห็นว่าสิ่งที่ผมทำเป็นความ กล้าหาญ ในขณะที่บางคนข้องใจว่าไม่เห็น ผมทำอะไรสักอย่าง

ผมหนีความทรงจำของตัวเองต่อเหตุการณ์ เช้าวันนั้นไปไม่พ้น

ผมหนีความทรงจำของตัวเองต่อเหตุการณ์ เช้าวันนั้นไปไม่พ้น

จนถึงวันนี้ ความทรงจำและความรู้สึกขัดแย้งกันเองข้างต้น ยังคงเวียนมาหาผมอยู่เรื่อยๆ

ที่แน่ๆ ก็คือ ผมไม่รู้สึกกล้าหาญเลยตลอดเช้าวันนั้น ผมกลัว กลัวมากๆ ด้วย สติเท่านั้นที่ช่วยรั้งผมให้อยู่ ตรงนั้น ผมกลัวจนคิดวิตกไปต่าง ๆ นานา

ในที่สุดผมก็พูดซ้ำๆ ซากๆ เพื่อสกัดไม่ให้ตัวเองคิด จะได้ไม่ต้องกลัวไปมากกว่านั้น

Remembrance 6 October

 “ความโหดร้าย” และ “ความเงียบ” 

เราถูกก่อกวนด้วยอาวุธเบาหรือระเบิด ทำเองตั้งแต่กลางดึก แต่ผู้ชุมนุมซึ่งผ่านการถูกก่อ กวนทำร้ายมาหลายครั้ง กลายเป็นกลุ่มคนที่ขวัญไม่กระเจิงง่ายๆ และพร้อมจะตอบสนองเสียงจากเวทีที่พยายามลดความสับสนอลหม่านทุกครั้งที่มี เสียงปืนหรือระเบิดดังมาจากทางหอประชุมใหญ่ ทุกคนพร้อมใจที่จะหมอบสงบนิ่ง ไม่มีการวิ่งพล่าน คนบนเวทีทำหน้าที่เพียงปลุกขวัญ กำลังใจและเป็นตัวเชื่อมแต่ ละชีวิตที่กระจายอยู่ตามสนาม และส่วนต่างๆ ของธรรมศาสตร์ บางทีสิ่งที่พูดไปอาจจะไม่สำคัญเท่ากับเสียงที่ยังคงดังอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นเสียงคนหรือดนตรี

ดึกอย่างนั้นและถูกก่อกวนอย่างนั้น เราสามคน (คือตัวผม พี่ชายผม ชวลิต วินิจจะกูล ซึ่งเพื่อนๆ เรียกว่า หง่าว และสมศักดิ์ เจียมธีรสกุล) ซึ่งรับผิดชอบดูแลเวทีการชุมนุมอยู่ ไม่คิดจะปล่อยไมโครโฟนให้ใครอีก ยกเว้นวงกรรมาชนซึ่งคุ้นเคยกับสถานการณ์แบบนี้ดี

เราเห็นป้อมยามด้านสนามหลวงถูก เผามอด เราเห็นแสงวูบวาบทุกครั้งที่มี ระเบิดพลาสติกก่อกวน ประมาณตีสองหรือตีสาม เรารับรู้ว่าตำรวจเริ่มรายล้อมธรรมศาสตร์แล้ว เสียงปืนดังถี่ขึ้นทุกที

ผมไม่ได้เข้าร่วมประชุมกับแกน นำอีกเลยนับจากคืนวันที่ 4 แต่รับรู้ว่าพวกเขากำลังหาทางออกอยู่ ผมเองไม่ได้รับคำบอกกล่าวว่าการชุมนุมจะสลายตัวเมื่อไร แต่จากประสบการณ์ผมเข้าใจว่าเราคงคอยถึงตอนฟ้าสาง คิดเช่นนั้นจึงตัดสินใจไม่บอก ที่ชุมนุมว่าตำรวจเริ่มล้อม ธรรมศาสตร์แล้ว และห้ามพูดโจมตีหรือเป็นปฏิปักษ์กับเจ้าหน้าที่ตำรวจอย่างเด็ดขาด แต่การวิพากษ์วิจารณ์รัฐ รัฐบาล และพวกเผด็จการ (ที่พยายามก่อรัฐประหาร) อย่างเป็นนามธรรมยังดำเนินไปตามปรกติ

ประมาณตีห้าครึ่ง เสียง “วี้ด” ยาวๆ ดังจนผมตกใจ ยังไม่ทันคิดหรือรู้สึกอะไรทั้งสิ้น เสียงตูมก็ตามมาพร้อมแรงสะเทือน ควันสีขาวลอยขึ้นบริเวณเกือบกึ่ง กลางสนาม ฟ้าเพิ่งจะสางควันกับหมอกจางๆ ปนเปกันไปหมด เห็นผู้คนนอนราบเป็นกลุ่มอยู่ตรงบริเวณนั้น ดูไม่ออกเลยว่าเขาหมอบราบตาม ที่ได้นัดแนะกันไว้เมื่อได้ ยินเสียงอาวุธ หรือพวกเขาบาดเจ็บ จนกระทั่งเห็นมีการลำเลียงคนเจ็บออกไปรักษาพยาบาลที่หน่วยพยาบาลเพื่อมวลชน (พมช.) บริเวณตึกบัญชี ไม่นานนักก็ได้รับรายงานว่ามีคนเสียชีวิตไปแล้ว 4 คน และมีผู้บาดเจ็บต้องนำส่งโรงพยาบาลโดยด่วน

ตอนนั้นผมมีแต่ความโกรธและแค้นใจที่ทำกันรุนแรงขนาดนี้ ถึงความคิดและการกระทำของนักศึกษาจะดูรุนแรง แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิด เราไม่เคยมีปฏิบัติการใดๆ ที่ก่อให้เกิดความเสียหายแก่ชีวิต ในเวลานั้นเราพูดถึงการถูกล้อมปราบ แต่รูปธรรมที่ผมพอจินตนาการออก ก็มีแต่ผ่านหนังสือที่เคยอ่าน เท่านั้น ผมเองรู้สึกอยู่ว่าสถานการณ์ช่วงนั้นไม่ดีเลย เราจึงชะลอการชุมนุมออกไปหลายวัน ชุมนุมแล้วเลิกก็หลายครั้ง เรารู้ว่ามีความเสี่ยงอยู่มากที่จะถูกทำร้าย แต่ผมและเพื่อนๆ จำนวนมากมิได้คาดเลยว่า การปราบปรามอย่างทารุณโหดร้ายเริ่ม ขึ้นแล้ว

เย็นวันที่ 5 แม้จะได้รับใบปลิวโจมตีนักศึกษาแสดงละครหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ ผมก็ยังเชื่อว่าพอมีทางชี้แจงแก้ไขได้ ผมนึกอยู่เหมือนกันว่านี่เล่นกันแบบทิ้งไพ่ใบสุดท้ายแล้ว หมายความว่าช่องทางจะยุติกรณีถนอมจะยากยิ่งขึ้น มีผู้เสียหายหนักทางการเมือง และนำไปสู่ความขัดแย้งที่ยิ่งน่าเป็นห่วงมากขึ้น แต่ผมยังนึกอยู่ว่ามีช่องทางยุติ ผมไม่ได้นึกถึงการล้อมปราบอย่างที่เกิดขึ้นเลย

ระเบิดที่ยิงเข้ามาสังหารผู้คนกลางสนามเป็นสัญญาณบอกผมว่า สิ่งที่ไม่ได้คาดและยังคิดไม่ออกนั้น เริ่มขึ้นแล้ว

ล้อมปราบประชาชน

ขณะนั้นผมเพิ่งอายุครบ 19 ปีได้ไม่กี่วัน ผมไม่ใช่คนเข้มแข็งกล้าหาญ จำได้ว่าผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และตัวสั่นไปหมดเมื่อต้องประกาศ เรียกหารถเพิ่มเติมเพื่อพาคนเจ็บส่งโรงพยาบาล ต่อมาทั้งโกรธทั้งแค้นทั้งเสียใจทั้งกลัว เมื่อรู้ว่ารถขนคนเจ็บต่อแถวกัน อยู่ตรงประตูท่าพระจันทร์ ตำรวจไม่ยอมให้พาคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาล

จนถึงวันนี้ผมก็ยังเข้าใจไม่ได้ ว่าทำไม? ในสงครามเขาไม่ทำร้ายคนเจ็บ และยอมให้มีการรักษาพยาบาลกันได้ เพราะทั้งสองฝ่ายต่างเคารพในเกียรติของนักรบที่เสียสละเพื่อสิ่งที่เชื่อว่า ยิ่งใหญ่กว่ากัน ไม่ว่าจะเป็นความเชื่อในชาติ พระเจ้า หรืออื่นๆ

หรือว่าในการล้อมปราบประชาชนที่ มีความคิดต่างกัน ผู้ถูกล้อมปราบไม่ใช่มนุษย์และไม่มีเกียรติใดๆ ต้องเคารพ

กระทั่งหลังเจ็ดโมงเช้าไปแล้ว รถขนคนเจ็บจึงได้รับอนุญาตให้แล่นออกจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ได้ ภายหลังทราบว่า ระหว่างที่รออยู่นั้นมีผู้เสียชีวิตเพิ่มเติม ผู้ที่บาดเจ็บอาการก็ทรุดหนักเพราะเสียเลือดไปมาก

จนถึงวันนี้ผมก็ยังเข้าใจไม่ได้ นายตำรวจที่อยู่ทางด้านประตูท่าพระจันทร์คงรู้ดีที่สุดว่า ทำไมผมไม่มีความโกรธแค้นเหลืออยู่อีก แล้วในวันนี้ผมเพียงอยากทราบว่าทำไม ?

Remembrance 6 October

อำนาจรัฐอันป่าเถื่อน

คงไม่ใช่ผมคนเดียวที่อ่อนประสบการณ์ เราเข้ามาชุมนุมในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์เพราะคิดว่าตึกต่างๆ จะปกป้องเราจากการโจมตีแบบฉาบฉวยของกลุ่มอันธพาลการเมืองได้ แต่ชัยภูมิที่ค่อนข้างปิด รักษาความปลอดภัยง่าย ดูแลทั่วถึง ก็หมายถึงบริเวณที่จำกัด และถูกปิดล้อมได้ง่ายดายด้วย เมื่อมีระเบิดลงกลางสนาม เราคิดได้ว่าต้องย้ายคนเข้าไป ตามตึกต่างๆ เราคาดไม่ถึงว่าตึกบัญชีจะกลายเป็นเป้ากระสุนที่ยิงมาจากพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ จนผู้คนเคลื่อนย้ายไปไหนไม่ได้ตลอดเช้าวันนั้น

หลังระเบิดลูกแรกไม่นาน เสียงปืนรัวจากด้านนอกก็เปลี่ยนลักษณะไป ก่อนหน้านั้นตอนกลางดึกมีเสียงปืนดังครั้งละไม่กี่นัด พอตีสองหรือตีสามก็กลายเป็นชุดกระสุนรัวเป็นครั้งคราว ก่อนหกโมงเช้า เสียงอาวุธแบบสงครามกลับรัวดังไม่ขาดสาย จะเว้นช่วงเพียง 10 –15 วินาทีเป็นระยะทุกๆ 5 นาที ปืนรัวหูดับตับไหม้อยู่เช่นนั้นจนถึงแปดโมงครึ่งหรือเก้าโมงเช้าเมื่อการล้อมปราบยุติ

จำได้ว่าเราทำได้ก็เพียงอธิบายซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า เราชุมนุมเพื่ออะไร และการชุมนุมเป็นไปอย่างสงบ ในธรรมศาสตร์ไม่มีอาวุธจะตอบโต้ พูดไปพลางผู้คนก็ค่อยๆ เคลื่อนย้ายอย่างเงียบๆ เข้าชายคาตึกทั้งสองฟากสนาม ไม่มีใครแตกตื่น แต่ผมไม่รู้ว่าในใจของแต่ละคนคิดอะไรอยู่

เราไม่ได้บอกผู้ชุมนุมเลยว่าถูกตำรวจล้อม เพราะไม่ต้องการโจมตีตำรวจ และยังหวังว่าจะหาทางออกได้ แต่เสียงอาวุธสงครามที่ระงมอยู่คงบอกแก่ผู้ชุมนุมในธรรมศาสตร์แล้วว่า นี่ไม่ใช่แค่กลุ่มอันธพาลการเมืองอีกต่อไป จำได้ว่าผมทนไม่ไหว พูดโจมตีตำรวจอย่างรุนแร งเมื่อรู้ว่าเขาไม่ยอมให้รถที่จะนำคนเจ็บไปสู่โรงพยาบาลแล่นออกจากประตูด้านท่าพระจันทร์

ประมาณหกโมงเช้า สุธรรม แสงประทุม แวะมากล่าวต่อที่ชุมนุมก่อนจะออกจากธรรมศาสตร์ไปพบ ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช นายกรัฐมนตรี ที่บ้านซอยเอกมัย ยิ่งสุธรรมพูด ธรรมศาสตร์ก็ยิ่งถูกกระหน่ำหนักขึ้น มีกระสุนซัดมาทางเวทีในระดับเหนือ ศีรษะ จนสุธรรมต้องหมอบลงพูดกับพื้นเวที

ผมรับไมโครโฟนจากเขา พูดต่อได้อีกไม่นานนัก ก็ค่อยๆ คลานลงมาหลบอยู่หลังถังเหล็กซึ่ง ใช้เป็นฐานของเวทีปราศรัย มีเพื่อนเทคโนฯ สองสามคน จำไม่ได้ถนัดว่ารวมทั้งประยุทธ จากบางมดซึ่งเคยทำกิจกรรมด้วยกันมาตั้งแต่ปี 2515 ด้วยหรือไม่

หง่าวกับสมศักดิ์ยังอยู่แถวนั้น เสียงผมแหบแห้งตั้งแต่คืนวันที่ 4 แล้ว จึงผลัดกันพูดอยู่พักหนึ่ง ไม่นานนักผมเริ่มคิดได้น้อยลงทุกที สติยังดีอยู่และไม่ตื่นจนทำอะไรไม่ถูก แต่ความกลัวและจนปัญญาเริ่มคืบเข้ามา ในที่สุดผมก็ได้แต่พูดซ้ำ  ดังกล่าวแต่ต้น หากจำไม่ผิดหง่าวกับสมศักดิ์ก็พูดอะไรไม่ออกมากไปกว่านั้น

ไม่นานนักผมก็ยึดไมโครโฟนพูดซ้ำๆ ซากๆ เป็นคนบ้าอยู่คนเดียวอย่างนั้น เป็นการให้สัญญาณคนอื่นไปจากหลัง เวทีนั้นได้ จำไม่ได้ว่าสมศักดิ์ไปจากหลังเวทีนั้นเมื่อไร แต่เขาบอกว่าจะไปช่วยแถวท่าพระจันทร์ เขาอาจจะเห็นว่าอยู่ตรงนั้นต่อ ไปก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเองก็ต้องการจะไล่เขาให้หนีไปอยู่แล้ว พี่ชายผมก็คงรู้ แต่เขาไม่ยอมไปไหน ยังวนเวียนอยู่แถวนั้น เพื่อนเทคโนฯ คนหนึ่งปฏิเสธที่จะไป เขาเตรียมไมโครโฟนกับลำโพงฉุกเฉินอีกชุดหนึ่งในกรณีชุดที่ผมใช้อยู่เกิดปัญหา ผมไม่ได้ขอให้เขาทำ ดูท่าทางสติของเขายังเข้มแข็งและยังคงคิดได้ว่าตัวเองควรทำอะไร ผิดกับผมที่สติยังมีอยู่แต่พูดซ้ำซากเป็นคนบ้าอีก 2 ชั่วโมง

เผด็จการ รังแกประชาชน จ้องจะทำรัฐประหาร

ผมจำไม่ได้มีการปรึกษากับสมศักดิ์ หรือหง่าวอีกไหม นับจากถูกระดมยิงตอนเช้ามืด แต่ผมรู้ตัวดีว่าผมคิดอะไรจึงพูดได้แค่นั้น เพราะผมรู้สึกขัดแย้งในตัวเองมากๆ ว่า เราวิพากษ์วิจารณ์โจมตีรัฐ กลไกรัฐ ว่าเป็นเผด็จการ รังแกประชาชน จ้องจะทำรัฐประหาร เราใช้ถ้อยคำที่สู้รบและรุนแรง แม้จะไม่หยาบคายก็เถอะ แต่แล้วในเวลาเช่นนั้น ผมคิดได้อย่างเดียวว่า หากพอมีหนทางที่จะทำให้ตำรวจหยุดยิงได้ ผมขอทำ แม้จะต้องพูดขอร้องอย่างคนที่พร้อมจะคุกเข่ากราบกรานขอชีวิตก็ตาม ในเวลานั้นผมรู้สึกขัดแย้งในตัวเอง และละอายใจจนจำได้ถนัด แต่ก็ตัดสินใจพูดออกไปอย่างนั้น

ผมทราบภายหลังว่ามีคนไม่พอใจที่ผมยอมแพ้ ทำไมไปฝากความหวังไว้กับชนชั้นปกครอง ความรู้สึกแบบเดียวกันนี้ทำให้ ผมรู้สึกขัดแย้งในตัวเอง และละอายใจ แต่ผมมิได้กล้าหาญพอที่จะประกอบวีรกรรมหรือพูดปลุกขวัญสู้ รบใดๆ อีกในภาวะขณะนั้น ผมเหลือแต่ความหวังลมๆ แล้งๆ ว่าตำรวจอาจยอมเพลาลง รอสุธรรมเจรจากับรัฐบาลก่อน ผมคิดออกแค่นั้น และหวังลมๆ แล้งๆ เช่นนั้นจริงๆ

ใครจะบอกว่าผมยอมแพ้ก็คงไม่ผิดนัก สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าต่อตาทำให้ ผมไม่สามารถคิดทำอย่างอื่นได้

สองตาผมเห็นเพื่อนที่ไม่ตื่นตระหนก เขาอาจจะกลัวเหมือนผม แต่เขาก็กล้าพอที่จะอดทนอย่างสงบ มองจากเวทีตรงขอบสนามฟุตบอลด้านตึกโดม ผมเห็นหน่วยรักษาความปลอดภัยที่หอประชุมใหญ่นอนแน่นิ่งไปแล้ว ผมเห็นคนที่พยายามเข้าไปหลบในห้องและชั้นบนของตึกบัญชีถูกยิงล้มลง มองไปทางขวาของเวที ผมเห็นคนพยายามวิ่งและกลิ้งจาก ตึกบัญชีมาทางตึกโดมเก่า (ปัจจุบันเป็นตึกอเนกประสงค์) แต่หยุดแน่นิ่งไปเสียก่อน

มองจากหลังเวที ผมเห็นธรรมศาสตร์ถนัดตา เห็นชีวิตนับพันที่ไม่มีทางสู้ ทั้งโกรธและแค้น ผสมกับกลัวและสิ้นหวัง ผมจะปลุกขวัญให้ผู้คนสู้รบได้อย่างไร ในเมื่อสิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมหดหู่สิ้นหวังเกินกว่าจะไปสู้รบกับใครได้อีกแล้ว

ผมเหลือสติพอจะคิดได้ว่า เสียงจากเวทีจะเงียบหายไปเฉยๆ ไม่ได้ สิ่งที่ผมพูดไม่สำคัญเท่ากับเสียงจากเวทีที่ดังอยู่ตลอดเวลา เป็นเพื่อนแก่ผู้ที่ตกเป็นเป้ากระสุนอยู่ ณ ส่วนต่างๆ ของธรรมศาสตร์ ผมช่วยอะไรเขาไม่ได้แล้ว ได้แต่ขอร้องบนความหวังที่ริบหรี่ ถ้าหากเสียงจากเวทีเงียบหายไป เพื่อนๆ อาจขวัญเสียและสับสนยิ่งขึ้นไปอีก

จริงอยู่ ผมไม่ใช่ผู้บัญชาการการชุมนุมอย่าง กองทหารหรือเรือรบ แต่ในภาวะเช่นนั้น ผมต้องไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าทุกอย่างจะยุติ

ไม่มีใครประกอบวีรกรรมใดๆ ผมไม่ได้ช่วยผู้ถูกยิงที่ไหน ไม่มีคำพูดปลุกใจสู้รบหรือกล่าวคำขวัญใดๆ อีก มีแต่คำพูดซ้ำซาก กับชีวิตสองสามชีวิต (ผม พี่ชาย และเพื่อนเทคโนฯ อีกคน) ซึ่งแต่ละคนดูเหมือนไร้ชีวิตไป แล้วครึ่งหนึ่ง

ไม่รู้เลยว่าเป็นเวลาเท่าไร

อ่านเพิ่มเติม: จิตวิญญาณประชาธิปไตยในเรื่องสั้นไทย

6 ตุลาคม พ.ศ. 2519

การสังหารหมู่ที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

รถเมล์พุ่งเข้าพังรั้วธรรมศาสตร์ไปนานแล้ว กำลังตำรวจค่อยๆ คืบคลานเข้ามาอย่างช้ามากๆ ทีละนิดๆ ทีแรกเขาหมอบราบ คืบคลานเข้ามาพลางยิงไปพลาง ต่อมาเขาคงพบความจริงว่าไม่มีใครต้านทานเขาอีกแล้ว ตำรวจหมวกสีทองจึงขยับเป็นนั่ง ชันเข่าเรียงเป็นสองแถวตามขอบ ถนนหน้าตึกคณะนิติศาสตร์ ขยับเข้ามาพลางยิงไปพลาง ต่อมาเขาคงตระหนักดีว่าไม่มีใครต้านทานเขาสักนิด ตำรวจหมวกสีทองจึงลุกขึ้นยืนเรียง เป็นสองแถวตามเดิมเดินเข้ามาพลางยิงไปพลาง

ตอนที่ตำรวจคลานและนั่งชันเข่าอยู่หน้าตึกนิติศาสตร์ ผมตัดสินใจย้ายเข้าไปนั่งพูดอยู่ในตึกโดมด้านหลังเวที ก่อนหน้านั้นเพื่อนเทคโนฯ ของผมวิ่งไปมาสองสามรอบ เพื่อขนเครื่องเสียงชุดฉุกเฉิน เข้าไปตระเตรียมให้ผมพูดในตึกโดม ผมเองเสียที่นั่งพูดไปเรื่อยๆ โดยไม่ต้องเสี่ยงอะไรมากไปกว่านั้น พอวิ่งเข้าตึกโดมสำเร็จ เพื่อนเทคโนฯ ก็ยื่นไมโครโฟนตัวใหม่ให้ผม ทิ้งเครื่องเสียงชุดเก่า ไมโครโฟนเก่าอยู่หลังเวทีนั่นเอง ผมบอกให้เขาหนีไปได้แล้ว เพราะผมคงไม่ถอยไปพูดที่ไหนอีกแล้ว แต่เขายังไม่ยอมไปไหน

ผมมองดูหน้าต่างตึกโดมตลอดเวลาที่พูด ครั้นตำรวจเดินช้าๆ มาถึงหน้าตึก อมธ. ผมรู้สึกหมดกำลังที่จะพูดต่อไปแล้ว ตลอดเวลากว่า 2 ชั่วโมงที่พูดซ้ำซากเป็นคนบ้า ผมมีความหวังริบหรี่ว่าตำรวจอาจจะยอมฟังและหยุดยิง มาถึงตรงนั้นแล้วเขาได้ยินเสียงผมเต็มหู เสียงที่ร้องขอกราบกรานให้หยุดยิง แต่เขาก็ยังไม่หยุด เวทีที่ผมเพิ่งจากมาถูกยิงกระหน่ำหนัก เขาคงคิดว่าผมยังอยู่แถวนั้น

เพื่อนเทคโนฯ ของผมไปแล้ว (ผมอยากพบเขาอีกครั้งเหลือเกิน ผมยังไม่ได้ขอบคุณเขาสักคำ ที่อยู่เป็นเพื่อนจนถึงขณะนั้น)

ผมลืมคิดเรื่องเสียงเพื่อเพื่อนๆ ตามตึกต่างๆ ผมหมดแรง หมดเสียง ผมคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว รู้แต่ว่าพูดไม่ออกเมื่อเห็นตำรวจ เดินสาดปืนซ้ายขวาหน้าตึก อมธ.

เครื่องเสียงยังใช้ได้ ผมปิดและวางไมโครโฟน

"ตำรวจปิดทางเข้าออกมหาวิทยาลัยไว้ทุกด้านตั้งแต่เวลาดึก ระหว่างเวลา 5.30–11.00 น. ตำรวจเปิดฉากใช้อาวุธสงครามหลายชนิดทั้งปืน เครื่องยิงลูกระเบิด ปืนต่อสู้รถถังและระเบิดมือเข้าปราบปรามผู้ประท้วง พลตำรวจโท ชุมพล โลหะชาละ รองอธิบดีกรมตำรวจ อนุญาตให้ยิงได้อย่างเสรี เกิดการยิงปะทะระหว่างสองฝ่ายช่วงสั้นๆ ก่อนผู้ประท้วงเป็นฝ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว เป็นการใช้กำลังเกินกว่าเหตุและขาดความชอบธรรม นักศึกษาที่ยอมจำนนแล้วและที่กำลังหลบหนีกระสุนถูกทำร้ายร่างกาย ปล้นชิงทรัพย์สิน ล่วงละเมิดทางเพศ ถูกยิง เผาทั้งเป็น และทุบตีจนตาย ส่วนศพถูกทำลายและเผา ผู้ประท้วง 3,094 คนถูกจับ ส่วนผู้ลงมือฆ่าได้รับความดีความชอบ คณะผู้ยึดอำนาจการปกครองที่มีพลเรือเอก สงัด ชลออยู่เป็นหัวหน้าคณะ ยึดอำนาจในเวลา 18.00 น. โดยอ้างเหตุนักศึกษาหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ และมีอาวุธหนัก"

ต้องการความช่วยเหลือ

ผมนอนแผ่อยู่ตรงนั้นเอง ได้แต่ร้องไห้…ร้องเป็นบ้าเป็นหลังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่รู้ว่าโกรธ แค้น เสียใจ กลัว สิ้นหวัง สงสารเพื่อนที่ติดอยู่ในตึกต่างๆ ไปไหนไม่ได้ ห่วงตัวเอง หรือทุกอย่างรวมกัน

นานเท่าไหร่ไม่รู้ จนกระทั่งพี่ชายผมมาสะกิดให้ลุกขึ้น

ได้ร้องไห้เสียพักใหญ่ๆ ผมก็รวบรวมสติให้เข้มแข็งเข้าไว้ ถึงตรงนั้นแล้วกลัวหรือกล้าก็มีค่าเท่ากัน มีสภาพไม่ต่างกัน รู้แต่ว่าเราต้องช่วยคนหนีให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

มีคนวิ่งตามทางเดินภายในตึกโดม มาบอกว่าต้องการความช่วยเหลือ ผมกับพี่ชายวิ่งตามเขาไป ตำรวจยังอยู่แถวหน้าตึกองค์การนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เพื่อนที่ตึกวารสารฯ พังช่องไม้ด้านข้างตึกเพื่อจะวิ่งหนีข้ามมาตึกโดม แต่ประตูเหล็กที่ตึกโดมปิดอยู่ เราพบนักการ 2 คนตรงนั้น จึงขอร้องให้เขาเปิดประตู ดูท่าทางเขาอยากจะช่วยเรา แต่เขาบอกว่าเขาทำไม่ได้ ยังไม่ทันได้ถามหรือต่อล้อต่อเถียง นักการคนหนึ่งก็บุ้ยใบ้ส่งสัญญาณให้รู้ว่ามีขวานอยู่ใกล้ๆ นั้น พวกเราคนหนึ่งจึงจัดการพังประตูนั้นออก ชั่วครู่เดียวประตูก็เปิดเป็นช่องกว้าง ผู้คนเริ่มทยอยข้ามมาตึกโดม วิ่งพรวดๆ ไปลงสนามหญ้าหน้าโดมเพื่อออกทางประตูท่าพระจันทร์หรือหนีลงน้ำ เราไม่รู้เลยว่านั่นเป็นเพียงคนกลุ่มเดียว มาจากชั้นเดียวของตึกวารสารฯ ไม่มีคนวิ่งขึ้นไปบอกผู้ที่ยังติดอยู่บนชั้นบน ไม่ช้านานก็เริ่มมีกระสุนยิงเข้ามาตรงช่องระหว่างตึกทั้งสอง ไม่มีใครข้ามมาตึกโดมอีก

ผมกับพี่ชายคิดว่าไม่มีคนในตึกวารสารฯ อีกแล้ว จึงวิ่งตามคนอื่นออกจากตึกโดม ผ่านสนามหน้าโดม (ปัจจุบัน คือ ลานปรีดี) ไปถึงริมน้ำ เห็นผู้คนลงน้ำเดินเลาะริมฝั่งจากบริเวณตึกเศรษฐศาสตร์มาขึ้นฝั่งที่บริเวณตึกศิลปศาสตร์ เราได้ยินว่าสนามหญ้าหน้าโดมไม่ปลอดภัยที่จะเดินผ่าน ส่วนประตูท่าพระจันทร์นั้น ผมมารู้ภายหลังว่าปิดๆ เปิดๆ หลายคราว คือยอมให้นำคนเจ็บส่งโรงพยาบาลแล้วก็ปิด ต่อมาก็ยอมให้ผู้หญิงออกไปได้จนมีผู้คนกรูออกไปโดยไม่ถูกจับกุมเพราะตำรวจยังไม่ทันตั้งตัว หลังจากนั้นก็ปิดประตู แล้วก็ยอมให้คนออกไปได้อีก แต่คราวนี้ต้อนทุกคนไปที่ถนนมหาราชข้างวัดมหาธาตุ แล้วก็ปิดประตูอีกเป็นต้น

ผมกับหง่าวกระโดดลงน้ำ แต่ไม่ได้ไปไหน เราลงไปช่วยดูแลให้ผู้คนขึ้นฝั่งที่ศิลปศาสตร์เพื่อไปออกประตูท่าพระจันทร์ เวลานั้นผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าออกไปแล้วจะถูกจับเรียงรายในถนนตรงนั้นเอง ผมพบเพื่อนสนิทสองสามราย แต่เราไม่ได้พูดกันสักคำเดียว เพียงแต่จับมือปลอบขวัญให้กำลังใจกันแค่นั้น จนกระทั่งคนที่เดินเลาะริมฝั่ง น้ำขึ้นไปหมดแล้ว ผมกับหง่าวจึงขึ้นฝั่ง

ผมเข้าใจเอาง่ายๆ ว่า คนจากทางตึกเศรษฐศาสตร์คงเดินมาหมดแล้ว ไม่ได้เข้าใจความสับสนอลหม่านของสภาพแบบนี้ว่าบางคนลงน้ำเลาะมาเป็นกลุ่มๆ บางคนอาจวิ่งตัดลัดเลาะมาตามสนามหญ้าหน้าตึกโดม คนอีกมากไม่ไปไหน ยังอยู่บริเวณตึกเศรษฐศาสตร์เหมือนกับที่ผมเข้าใจผิดว่าคนจากตึกวารสารฯ ออกมาหมดแล้ว ผมเข้าใจเหลือแต่เพียงผู้คนที่ตึกบัญชีเท่านั้นที่ยังคงไปทางไหนไม่ได้ทั้งสิ้น นอกนั้นออกจากธรรมศาสตร์ไปหมดแล้ว

ยังไม่ทันที่เราจะวิ่งออกไป ประตูท่าพระจันทร์กลับปิดลงอีกครั้ง ตำรวจยิงกราดเข้ามาทางนั้น คนที่ยังออกไปไม่ได้รวมทั้งผมกับหง่าวจึงถอยกลับมาตั้งหลักที่บริเวณคอมมอนรูมคณะศิลปศาสตร์ เราเห็นเรือตำรวจอยู่กลางแม่น้ำ มีตำรวจอยู่คนหนึ่งบนท่าเรือพรานนก พอเขาเห็นพวกเราเขาก็กราดกระสุนมาอย่างไม่ได้เล็งหรือตั้งใจยิงนัก เป็นอันว่าเราติดอยู่ตรงนั้น อาศัยเสาตึกเป็นที่กำบัง

เพียงครู่เดียวตำรวจรายนั้นก็ ถอนตัวไปไหนไม่ทราบ จั๊ว-เจ้าของร้านอาหารบริเวณท่าเรือ โผล่หน้ามาพยักพเยิดให้พวกเราไปได้ พวกเราทั้งกลุ่มกระโดดลงน้ำอีกครั้ง ว่ายไปถึงบริเวณร้าน จั๊วช่วยดึงผู้คนขึ้นฝั่งเป็นพัลวัน เขาบอกให้เดินเลาะซอยริมน้ำออก ไปทางศูนย์พระเครื่อง อย่าออกไปถนนมหาราชเพราะตำรวจจะจับหมด

บ้านผมอยู่ตรงซอยริมน้ำนั่นแหละ ผมจะวิ่งเข้าไปเคาะประตูบ้าน หง่าวร้องเตือนว่าอย่าเข้าบ้าน ให้วิ่งต่อไป ผมงงนิดๆ คิดไม่ทันและไม่ทันคิดว่าทำไม นับจากหยุดร้องไห้ในตึกโดมผมรวบรวมสติได้พอควร แต่เหมือนกับผมปล่อยสมองทิ้งไว้ ตรงนั้น ผมคิดไตร่ตรองอะไรไม่ออก หง่าวบอกว่าให้วิ่งต่อผมก็วิ่งต่อ มารู้ภายหลังว่าตำรวจตามมาที่บ้านจริงๆ กวาดเอาคนที่หลบซ่อนอยู่ในบ้านผมไปหมด ที่เลวร้ายกว่านั้น คือพี่ชายผมอีกคนเปิดประตูให้ตำรวจ จึงถูกตำรวจทุบตี เอาบุหรี่จี้ แล้วจับตัวไป พี่ชายคนนี้ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับกิจกรรมนักศึกษาเลย แต่กลับมารับเคราะห์ไปด้วย น้องสาวผมคนหนึ่งอยู่ในธรรมศาสตร์ทั้งคืน และพาเพื่อนหลายคนเข้าไปหลบในบ้าน เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วและแม่ปกป้องไว้แน่นจึงไม่ถูกจับกุมตัวไป นึกย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อ 20 ปีก่อน ถ้าหากเช้าวันนั้นผมและพี่ชายกลับบ้าน จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?

เสียงปืนจากตึกบัญชี

เราวิ่งไปถึงศูนย์พระเครื่องซึ่งเวลานั้นเป็นตลาดเปิดโล่ง ร้านรวงน้อยกว่าปัจจุบัน มีผู้คนอยู่ตรงนั้นมากมายแต่ไปไหนไม่ได้อีกแล้ว หากออกไปทางถนนมหาราชก็จะถูกจับ ไม่ก็ต้องลงน้ำตรงท่าเรือหางยาว (ปัจจุบันเป็นท่าเรือข้ามฟาก) ผมร้องไห้และตะโกนด่าตำรวจอีกครั้ง ด้วยความโกรธแค้น ผมพยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็งเข้าไว้ แต่รู้สึกถึงขีดแล้วจริงๆ หลังจากนี้สมองที่ว่าตื้อยิ่งตื้อ เข้าไปอีก ผมยังมีสติรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น ทุกประการ แต่สมองหนักอึ้งจนคิดอะไรไม่ได้ อีกเลย

ตำรวจกำลังเตรียมบุกเข้ามาทางด้านหน้าศูนย์พระเครื่อง พวกเราระดมเคาะประตูร้านรวงแถวนั้น ขอร้องให้เขารับพวกเราเข้าไปชั่วคราว ผมพบเพื่อนสามสี่คนที่ร่วมรับผิดชอบการชุมนุมคราวนั้น เขาคงออกมาจากธรรมศาสตร์ไล่เลี่ยกับผมเมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว จำได้ถนัดว่ามีเทียนชัย วงศ์ชัยสุวรรณ, ประสาร, สินสวัสดิ์, วัฒนชัย เวชชยชัย (ชื่อขณะนั้น) และหากจำไม่ผิด หมอพรหมมินทร์ เลิศสุริยเดช ก็อยู่ตรงนั้นด้วย

ผมไม่ทราบว่าเราอยู่ตรงนั้นนานเท่าไร ก่อนที่ตำรวจจะเริ่มยิงเข้ามาจากทางด้านหน้า เพื่อนทั้งสามสี่คนนั้นบอกให้ผมกับหง่าวลงน้ำหนีต่อไป ผมก็ทำตาม ไม่นานนักหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงระเบิดลงบริเวณที่เพิ่งจากเพื่อนๆ มา (หลายปีต่อมาจึงรู้ว่าชาวบ้านบริเวณนั้นรับพวกเขาหลบเข้าไปก่อนที่ตำรวจจะบุกเข้ามา ไม่มีใครถูกกระสุนหรือระเบิด)

เดินลุยน้ำใต้บ้านเรือนริมฝั่ง ไปได้ไม่ไกลเลย ก็พบ ตชด. รายหนึ่งจ่อปืนลงมายังกลุ่มที่พวกเราเดินกันอยู่ มีคนหนึ่งในกลุ่มได้รับบาดเจ็บ ดูเหมือนว่าจะเหยียบหรือถูกอะไรใต้น้ำตำเท้า เขารั้งตัวเองขึ้นไม่ไหว จึงถูก ตชด. เอาปืนจ่อและตะคอก พวกเราตกใจมาก ช่วยกันดุนดันเขาขึ้นฝั่งจนสำเร็จ พี่ชายผมขึ้นฝั่งตามผมมาติดๆ มี ตชด. เรียงรายอยู่ในซอยนั้น คอยร้องขู่ตะคอกให้พวกเราวิ่งออกไปนอนคว่ำหน้ารวมกับคนอื่นในถนนมหาราช

เสียงปืนถล่มตึกบัญชียังดังสนั่น ตำรวจสั่งการทางเครื่องขยายเสียงเป็นระยะๆ ว่าจะยิงถล่มเข้าไป ผมไม่รับรู้อีกแล้วว่าใครยิงจากตรงไหน หรือยิงสลับไปมาระหว่างด้านนอกกับด้านในธรรมศาสตร์ ผมเพลียเหลือเกินทั้งกาย ใจ และสมอง ตำรวจสั่งให้ก้มหน้าติดพื้นห้ามเงยขึ้นมาดูอะไรทั้งสิ้น ถึงไม่ต้องสั่งในเวลานั้นผมเองก็ไม่อยากจะเห็น หรือได้ยินอะไรอีกเลย ตำรวจกราดกระสุนเข้าใส่กำแพงวัดในระดับเหนือร่างของพวกเราเป็นระยะ นัยว่าเพื่อไม่ให้พวกเราลุกขึ้นหรือโงหัว เสียงด่าอย่างสาดเสียเทเสียมีอยู่ตลอดเวลา

มีตำรวจมาเรียกหาพิเชียร อำนาจวรประเสริฐ (นายกองค์การนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ขณะนั้น) กับธงชัย หง่าวอยู่ทางขวาของผม ยกท่อนแขนกดไหล่กดคอผมไว้ สักครู่ผู้ชายที่อยู่ทางซ้ายซึ่ง ผมไม่เห็นหน้าเลยว่าเป็นใคร ก็เคลื่อนเข้าประชิดตัวผม ยกแขนของเขาพาดกดไหล่ผมไว้เช่นกัน ผมยังนอนนิ่งๆ ไม่ใช่เพราะฉลาดหรือคิดอย่างไร จึงอยู่เฉยๆ แต่เพราะผมไม่ได้คิดอะไรอีกแล้วต่างหาก

ฝันร้ายของการลงประชาทัณฑ์และการเผา

หลังเสียงปืนสงบ เรายังคงนอนคว่ำอยู่ตรงนั้นอีกนาน รู้สึกเวลาผ่านไปช้าเหลือเกิน ในตอนนั้นจะเป็นเวลาเท่าไรไม่ทราบ จำได้ว่าตัวเองหลับไปงีบหนึ่ง สะดุ้งขึ้นมาอย่างมึนงงไปหมด จะว่าสมองผมไม่คิดอะไรก็คงไม่ถูกนัก เพราะขณะนอนอยู่ข้างวัดมหาธาตุนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามา และปฏิเสธที่จะออกไปให้พ้นจากชีวิตผม มันรบเร้ารุนแรงบ้าง หายไปเป็นปีบ้าง แต่มักแวะมาเยี่ยมเยือนตอนต้นเดือนตุลาคมของทุกปี

ผมไม่รู้เลยว่าคนรอบข้างผมเขาจะคิดอย่างไร ที่คนปากกล้าบนเวทีตลอดหลายวันที่ผ่านมายังไม่ตาย เพียงแต่ปีกหักสิ้นสภาพกองอยู่กับพวกเขาตรงนั้น ผมนึกสมเพชตัวเอง ละอายใจ และรู้สึกผิด ผมน่าจะทำได้ดีกว่าพูดซ้ำซากขอชีวิตอย่างนั้นไหม? ผมควรจะอยู่ข้างในธรรมศาสตร์ ผมไม่น่าทอดทิ้งเพื่อนที่ตึกบัญชีเลย ผมหนีออกมาทำไม? ทำไมผมยังมีชีวิตอยู่ในขณะที่หลายชีวิตในธรรมศาสตร์จากไปไม่มีวันกลับ? ผมเสียใจแต่ผมก็กลัว

เวลาเนิ่นนานในรถเมล์ที่พาเราไปบางเขน ความรู้สึกเช่นนั้นวนเวียนอยู่ ตลอดเวลาจนจิตใจด้านชา ผมสับสนจนไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น จำได้ว่าวิ่งลงจากรถเข้าเรือนจำที่บางเขน ถูกตำรวจเรียงแถวเตะต่อย แต่ผมกลับจำไม่ได้เลยว่ารู้สึกเจ็บ ใจผมหลุดลอยไปแล้วก่อนหน้านี้ ทั้งสมองทั้งใจเฝ้าคิดแต่ว่าทำไม ผมไม่อยู่ในธรรมศาสตร์? ผมหนีออกมาทำไม?

ผมกับหง่าวอยู่ในห้องขังเดียวกัน เรานั่งเกาะลูกกรงอยู่เป็นวันๆ ผมจำไม่ได้ว่าร้องไห้อีกหรือเปล่า คิดว่าไม่คุยอะไรกับหง่าวอีกไหม ก็ออกจะเลือนๆ คิดว่าไม่ได้คุยเท่าไรนัก จำไม่ได้ว่ารู้สึกกลัวหรือคิดว่าตัวเองจะเจออะไรต่อไป เพราะดูเหมือนจิตใจจะหลุดลอยจนเย็นชาไปหมดแล้ว ผมคิดว่าไม่ได้หันไปคุยกับใคร และจำไม่ได้เลยว่าเห็นหน้าใครในห้องขังบ้าง

ผมยังรับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เราช่วยกันแจกจ่ายข้าวห่อ สามวันต่อมาตำรวจทำทะเบียนผู้ถูกจับกุมมาถึงห้องที่ผมอยู่ จึงเพิ่งพบว่า “ธงชัยถูกจับแล้ว” วันถัดมาเขาอ้างว่าจะมีการชิงตัวพวกตัวการ จึงพาพวกเราแยกย้ายไปตามโรงพัก ต่างๆ แห่งละ 1-2 คน รถที่นำพวกเราไปมีตำรวจนำหน้า แล่นฉิวราวกับมีเรื่องคอขาดบาดตาย ผมนึกว่าเวลาของผมมาถึงแล้ว แต่เขาเพียงพาผมไปขังไว้ที่โรงพักนางเลิ้งคืนหนึ่ง แล้วพากลับมารวมกันที่บางเขนตามเดิม ตลอดเหตุการณ์เช่นนี้ผมไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองกล้าหาญอะไร เลย ผมแทบไม่รู้สึกอะไรเลยต่างหาก

ได้กลับมารวมอยู่กับเพื่อนที่รู้จัก ทั้งประยูร อัครบวร, อภิชาติ ชอบชื่นชม, สมศักดิ์, สมชาย หอมลออ และอีกหลายคนที่ถูกขังรวมกันใน ฐานะ “ตัวการ” ผมจึงรู้สึกได้รับความเข้มแข็งของพวกเขาไปด้วย ในระยะแรก เราไม่พูดกันสักคำว่าจะเกิดอะไร ขึ้นกับพวกเรา แต่สำหรับผ อย่างมากก็คงไม่มีอะไรเลวร้ายเกินไปกว่าสิ่งที่ผมควรจะต้องเผชิญหากยังคงอยู่ในธรรมศาสตร์ในเช้าวันที่ 6 ตุลาคม 2519

เงื่อนงำของการสังหารโหดนี้ได้รับการคลี่คลายในตัวเองขั้นหนึ่งในเย็นวันนั้นเอง เมื่อคณะทหารกลุ่มหนึ่งในนามของคณะปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน ได้กระทำการรัฐประหารยึดอำนาจล้มเลิกการปกครองในระบอบประชาธิปไตย ล้มรัฐบาลที่ได้มาจากการเลือกตั้งตามวิถีทางรัฐสภาและฟื้นระบอบเผด็จการขวาจัดขึ้นมาปกครองประเทศแทน

จารุพงษ์ ทองสินธุ์

หลายปีต่อมาเมื่อความโกรธแค้นยังคงอยู่

หลายปีต่อมา ความรู้สึกโกรธแค้นยังคงอยู่ ความหวังว่าชัยชนะของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย จะตอบแทนความทารุณโหดร้ายที่กระทำต่อพวกเรา ช่วยกดเก็บความสับสน และรู้สึกผิดที่หนีออกมาจากธรรมศาสตร์เอาไว้ได้พอควร แต่เมื่อมันเป็นความหวังที่ไร้เดียงสาและน่าอเนจอนาถไปอีกแบบ จนความหวังนั้นล่มสลายในเวลาต่อมา ความสับสนและรู้สึกผิดก็เริ่มกลับ มาเยี่ยมเยือนผมอีกครั้ง ฝันร้ายเริ่มกลับมาหาผมบ่อยขึ้น

อะไรๆ ก็เปลี่ยนไปอย่างเหลือเชื่อ เช้าวันที่ 6 ตุลาคม เมื่อปี 2537 ผมเดินเลียบแม่น้ำ Swan เมืองเพิร์ท ประเทศออสเตรเลีย นั่งคิดเงียบๆ คนเดียวอยู่นาน ความรู้สึกผิดที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่กลับมาท้าทายผมอีก ต้นปี 2539 นี้เอง ผมเดินอยู่ใน historical park แห่งหนึ่งกลางเมืองบอสตัน แต่ใจกลับคิดถึงอดีตเมื่อ 20 ปีก่อน ผมตอบตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมผมจึงมีโอกาสมาพบความสงบงดงามอยู่คนเดียวเช่นนั้น

ไม่นานมานี้ เพื่อนโทรศัพท์มาบอกข่าวเรื่องคุณพ่อคุณแม่ของจารุพงษ์ ทองสินธุ์ เพื่อนผู้ถูกยิงแล้วถูกลากคอไปตามสนามในเช้าวันนั้น เพราะเขาทำหน้าที่ของเขาจนวินาทีสุดท้ายคือจะต้องออกจากตึกองค์การนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์เป็นคนสุดท้าย ผมอดคิดไม่ได้ว่าหากผมพบท่านทั้งสอง ผมจะบอกท่านอย่างไรว่าทำไมจารุพงษ์ จึงไม่ได้กลับบ้าน

ประวัติศาสตร์ช่างโหดร้ายเหลือเกิน ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี

ทุกวันนี้ผมพอบอกตัวเองได้ว่า จะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร แต่ผมกลับตอบไม่ได้ว่าทำไมผมจึงยังมีชีวิตอยู่

http://www.2519.net/autopage/show_page.php?t=3&s_id=49&d_id=50

จารุพงษ์ ทองสินธุ์ จากแฟ้มภาพ บันทึก 6 ตุลา

0 comments 25 views
0 FacebookTwitterPinterestLinkedinWhatsappLINESkypeEmail

วิธีการเปิดเรื่อง 8 ขั้น จากฉากเปิดไปสู่นิยายที่สมบูรณ์ | How to Start a Novel

by Editor
written by Editor 6 mins read

สตีเฟน คิง มี วิธีการเปิดเรื่อง หรือ เริ่มต้นนิยาย ได้อย่างน่าทึ่งคนหนึ่ง จากอดีตถึงปัจจุบันเขาเขียนหนังสือมากกว่าหกสิบเล่ม บทเริ่มต้น นิยายของเขาทำได้ตื่นตะลึง และน่าติดตาม เขาทำแบบนั้นได้อย่างไร ทำไมเขาถึงใช้เวลาเป็นแรมปีเพื่อเขียนประโยคเปิดเรื่องเพียงอย่างเดียว อาจกล่าวได้ว่าสตีเฟน คิง เป็นนักเขียนที่เก่งที่สุดคนหนึ่ง ที่สามารถดึงดูดผู้อ่านได้อย่างอยู่หมัด บทเริ่มต้นของนิยายเป็นหนึ่งใน วิธีการเขียนนิยาย

คิงเคยกล่าวเอาไว้ว่า มีทฤษฎีและแนวคิดมากมายเกี่ยวกับการเปิดเรื่องที่ดี แต่แนวคิดนี้เป็นเรื่องที่ยุ่งยากและยากที่จะอธิบายเป็นรูปธรรม หรือพูดให้ถึงที่สุด การเปิดเรื่องที่ยอดเยี่ยมไม่มีสูตรสำเร็จตายตัว

ผมไม่เคยมีแนวคิดอะไรเป็นพิเศษตอนเขียนร่างแรก ขณะเดียวกันผมทำให้วิธีการเหล่านั้นมีหลักเกณฑ์ ก็เหมือนจับแสงจันทร์ลงไปในขวดแก้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมทำ เพื่อให้แน่ใจว่าประโยคเปิดจะต้องเชิญชวนคนอ่านให้ได้ สิ่งที่ควรพูดก็คือ เข้ามาสิ มาฟังกัน นี่คือเรื่องที่คุณอยากรู้

สตีเฟน คิง วิธีการเปิดเรื่อง
สตีเฟน คิง

เมื่อนักเขียนยื่นคำเชื้อเชิญที่น่าดึงดูดขนาดนี้ นักอ่านจะต้านทานความอยากรู้อยากเห็นได้อย่างไร นี่คือ 8 ขั้นตอน ที่เขียนถึงวิธีการเริ่มต้นนิยายด้วยขั้นตอนง่ายๆ และยืดหยุ่นต่อการปรับใช้ มาดูกันว่าคุณจะเริ่มต้นได้อย่างไร เพื่ีอให้คนอ่านอยากอ่านนิยายเรื่องนี้

1.พิจารณาองค์รวมของนิยาย

การเปิดเรื่องที่ดี ไม่ใช่แค่เริ่มประโยคที่สวยงามเท่านั้น แต่ต้องเชื้อเชิญให้คนอ่านเข้าสู่โลกนิยาย โลกจินตนาการของผู้สร้างสรรค์ โลกแห่งการเขียนที่ถูกปั้นแต่งขึ้น คุณต้องทำให้ผู้อ่านเข้าสู่โลกนั้นให้เร็วที่สุด นั่นหมายความว่า บรรทัดแรกของนิยายจะเป็นคีย์เวิร์ด หรือตัวกำหนดเรื่องทั้งหมดของหนังสือ เมื่ออ่านย่อหน้าแรกจบลง ผู้อ่านส่วนใหญ่จะคาดหวังว่าเนื้อหาของนิยายจะเป็นอย่างไรต่อไป พวกเขาจะตัดสินใจว่าจะอ่านต่อ เพื่อเจาะลึกเข้าไปสู่เนื้อเรื่อง หรือนำกลับไปวางที่ชั้นหนังสืออีกครั้ง

คำนึงถึงความกลมกลืนของนิยาย

ถ้าคุณเป็นนักเขียนประเภท “นักวางแผน” ชอบคิดหาทางออก อย่ากังวล ผมไม่ได้แนะนำให้คุณวางแผนเพื่อที่จะเขียนฉากกับโครงเรื่องในเวลาเดียวกัน นั่นเป็นเรื่องซับซ้อน สิ่งที่คุณต้องทำคือทำไปทีละอย่าง เพื่อให้เป็นธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำตั้งแต่ต้นคือ คำนึงถึงความกลมกลืน ไม่ว่าจะเขียนสไตล์ไหน นุ่มนวลชวนฝัน หรือคมกริบราวใบมีดโกน ความกลมกลืนคือหัวใจสำคัญ

ทำให้แน่ใจว่าน้ำเสียงที่คุณเล่าจะมีความกลมกลืนตลอดเรื่อง การเปิดเรื่องด้วยสถานที่ ตามด้วยมีดที่เฉือนจนเลือดสาดหน้าปก แทนที่จะทำให้คนอ่านรู้สึกกระตือรือร้นอยากพลิกหน้าต่อไป พวกเขาอาจจะหลิ่วตาด้วยความสับสนงงงวย จินตนาการของผู้อ่านไม่ก่อประโยชน์อะไรเลยสำหรับการเปิดเรื่องแบบนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงเสียงหวดที่รุนแรง คุณต้องเข้าใจว่านิยายต้องเดินไปอย่างไร ทำอย่างไรจึงจะเดินไปสู่จุดหมายได้อย่างกลมกลืน ก่อนที่คุณจะเริ่มบรรทัดแรก ย่อหน้าแรก นี่เป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง ความกลมกลืนระหว่างสไตล์กับเนื้อหา สองสิ่งนี้จะเป็นตัวบอกว่านิยายของคุณจะประสบความสำเร็จหรือไม่

2.วิธีการเปิดเรื่อง โดยสร้างอารมณ์ร่วม

เราจะสร้างอารมณ์ร่วมให้กับนิยาย และดำเนินเรื่องต่อไปตั้งแต่ต้นไปจนจบได้อย่างไร ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ผู้อ่านคาดหวัง ถ้าไม่สามารถชักจูงผู้อ่านเข้ามาในโลกนิยาย มันก็กลายเป็นเรื่องที่สูญเปล่า พวกเขาจะไม่เชื่อ พวกเขาจะตั้งคำถาม พวกเขาคิดว่ามันไม่เหมือนจริง (ทั้งๆ ที่คุณเขียนเรื่องจริงทุกประการ)

ถ้าคุณต้องการเขียนเรื่องระทึกขวัญของสายลับที่มีแรงขับดันสูง มีฉากบู๊ดุเดือด ไล่ยิง ฟันแทง กันทุกๆ บท คุณต้องปรับทิศทางให้กับผู้อ่าน โดยทำให้พวกเขาเข้าสู่ฉากบู๊สะบั้นหั่นแหลกในทันที คุณต้องไตร่ตรองให้รอบครอบสำหรับฉากแรก วีรบุรุษผู้ไม่เชื่อในศาสนาสะพายปืนเดินอาดๆ ไปตามถนน เข้าฟาดฟันศัตรูไม่เลือกหน้า ขณะเดียวกันความทรงจำของเขาคือแม่ผู้อารี ผู้อบคุ๊กกี้อยู่ที่บ้าน นี่คือการจับคู่ที่ไม่ดีเสียเท่าไหร่ ในทำนองเดียวกัน นวนิยายที่ขับเคลื่อนโครงเรื่องด้วยบทสนทนา นักจิตวิทยาหนุ่มผู้เต็มไปด้วยแรงกดดัน ไม่ควรจะเปิดเรื่องด้วยการขับรถไล่ล่ากันบนท้องถนน

เช่นเดียวกัน คุณไม่จำเป็นต้องชี้ชัดทุกๆ พล็อต เพื่อเขียนบทเปิดเรื่องให้สอดคล้องกับเนื้อหาทั้งเล่ม แต่คุณต้องทำตัวเป็นจิตรกร คุณมีจานสี มีผืนผ้าใบ คุณอาจจะไม่มีองค์ประกอบทั้งหมดอยู่ในหัว แต่คุณต้องรู้ว่าจะเลือกสีอะไรบนจานสึเพื่อทำให้ภาพที่คุณเขียนมีโทนสีที่กลมกลืนกัน

3.เลือกมุมมองการเล่าเรื่อง (Point of View)

มุมมมองการเล่าเรื่องจะเป็นตัวคุมอารมณ์และน้ำเสียงในนิยาย คุณต้องตัดสินใจเลือกมุมมองการเล่า ตั้งแต่วางแผนที่จะเขียนนิยาย เพราะนี่คือส่วนสำคัญที่สุดของหนังสือ ไม่ว่าคุณจะเลือกเสียงเล่าแบบบุคคลที่หนึ่ง ที่เต็มไปด้วยสีสันและแรงขับเคลื่อนเหมือนใน บันทึกนกไขลาน ของ ฮารุกิ มูราคามิ หรือมุมมมองบุคคลที่สามแบบพระเจ้า อย่างเช่น The girl with the Dragon Tatto หรือ Pride and Prejudice นั่นคือคุณได้ตัดสินใจแล้วว่าจะเล่าเรื่องด้วยท่วงทำนองแบบไหน

แน่นอนว่าไม่ได้มีเพียงสองตัวเลือกข้างต้น มีตัวเลือกมากมายสำหรับมุมมองการเล่า คุณสามารถอ่านรายละเอียดการเลือกมุมมองการเล่าเรื่อง ที่เหมาะสมสำหรับนวนิยายที่กำลังวางโครงสร้าง

เลือกมุมมองการเล่าเรื่องที่เหมาะสม

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเนื้อเรื่อง มุมมองการเล่าเรื่อง จะตอบสนองเรื่องราวของคุณอย่างแท้จริง ถ้าคุณอยากรู้ว่าเรื่องที่คุณต้องการเล่าจะเป็นแบบใด อะไรจะทำให้คุณแน่ใจว่า มุมมองการเล่าจะช่วยส่งเสริมคุณค่าของนิยายที่เขียน ถ้าคุณเขียนนิยายวรรณกรรม โดยใช้มุมมองบุคคลที่หนึ่ง คุณสามารถทำให้คนอ่านเชื่อในสิ่งที่คุณเขียนได้ง่าย และตัวตนของคุณกับตัวเรื่องจะมีความสัมพันธ์กัน แต่ถ้าคุณเขียนนิยายแนวลึกลับ สืบสวนสอบสวน การใช้มุมมองบุคคลที่สามแบบจำกัดมุมมอง จะช่วยให้คุณสร้างเงื่อนไขของโครงเรื่อง รวมถึงปริศนาต่างๆ ให้กับผู้อ่านได้ดีกว่ามุมมองอื่น คุณสามารถอ่านการตั้งค่านิยายตั้งแต่ต้นได้ที่ ขั้นตอนการเขียนนิยาย ซึ่งจะทำให้คุณเริ่มต้นได้อย่างมั่นใจยิ่งขึ้น

4.วิธีการเปิดเรื่อง เปิดเรื่องเหมือนมือสังหาร

ตอนนี้คุณมาถึงจุดที่ยากที่สุดจุดหนึ่งแล้ว นั่นคือ การเริ่มต้นนิยาย เมื่อต้องเขียนบรรทัดแรกในการเปิดเรื่อง หรือย่อหน้าแรกของนวนิยาย บางทีคุณอาจจะรอประโยคเดียวทั้งสัปดาห์ หรือแย่กว่านั้นเป็นเดือนๆ เพื่อไม่ให้เรื่องนี้ดูซีเรียสเกินไป ผมขอสารภาพว่ายังมีเรื่องสนุกรออยู่ (บ้าง) สิ่งเดียวที่คุณต้องทำให้ดีที่สุดคือ ลงมือเขียนให้ได้!!!

เรามีคำแนะนำมากมายเกี่ยวกับการเริ่มต้นเรื่องจากนักเขียน และบรรณาธิการที่ยิ่งใหญ่ แต่ข้อเท็จจริงก็คือ ไม่มีวิธีใดถูกต้องทั้งหมดสำหรับการเปิดเรื่องให้น่าทึ่ง คุณสามารถทำให้ผู้อ่านตื่นตะลึงได้ ผมมีตัวอย่างเช่น

“มันเป็นวันที่อากาศหนาวเย็นในเดือนเมษายน และนาฬิกาตีเสียงดังสิบสามครั้ง”

หรือคุณจะเริ่มเรื่องด้วยความเรียบง่ายแบบ

“ได้สิจ๊ะ ถ้าวันพรุ่งนี้อากาศดีนะ”

มุ่งสู่ประภาคาร: เวอร์จิเนีย วูล์ฟ
Tweet

สิ่งที่สำคัญคือ ไม่ว่าคุณจะเขียนอย่างไร คุณต้องรู้ว่าสิ่งที่เขียนนั้นมาถูกทางตั้งแต่เริ่มต้น ถ้าคุณต้องการเรียนรู้วิธีการเปิดเรื่องในแบบอื่น รออัปเดตของเราในอนาคต เพื่อที่จะไม่พลาดว่าเรามีบทความใหม่ๆ คือสมัครสมาชิกข่าวเพื่อรับอัปเดตบทความของเรา

5. วิธีการเปิดเรื่อง แนะนำตัวละครตั้งแต่ตอนต้น

เมื่อย่อหน้าแรกเริ่มด้วยตัวละครที่เป็นมนุษย์ ถึงคราวที่คุณจะต้องแนะนำตัวละครบางตัว แสงไฟสาดส่อง พวกเขาดินกำลังเขึ้นไปบนเวที ปล่อยให้ตัวละครขับเคลื่อนไปข้างหน้า

ส่องไปยังเบื้องหลังตัวละคร

การแนะนำตัวละครตอนต้นเรื่อง ช่วยหลีกเลี่ยงข้อผิดพลาดที่สำคัญต่อการเขียนนิยายได้มาก บางครั้งผู้เขียนบรรยายข้อมูลมากเกินไป คุณอาจจะเคยอ่านเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน เช่นการเปิดเรื่องของหนังสือท่องเที่ยว ผู้เขียนจะบรรยายภาพภูมิทัศน์ไปอย่างช้าๆ โดยไม่มีภาพของมนุษย์สักคนในท้องเรื่อง คุณลองสลับกันดูว่า ถ้าคุณกำลังสร้างโลกนิยายแฟนตาซีขึ้นมาอาณาจักรหนึ่ง คุณใส่รายละเอียดเกี่ยวกับอาณาจักรนั้นลงไป ไม่ว่าบทบรรยายจะสวยงามแค่ไหน หรือมีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยน่าสนใจมากมายเพียงไร การเปิดเรื่องแบบนี้จิตใจผู้อ่านอาจจะล่องลอยไปก่อนก็ได้

เพื่อหลีกเลี่ยงการเปิดเรื่องที่ติดขัดกับรายละเอียดที่ต้องบรรยายมากมาย ให้แนะนำตัวละครหลักสองสามตัวในทันที พวกเขาจะกลายเป็นตัวล่อตัวชน โดยสร้างความสนใจให้กับผู้อ่าน เรื่องราวชีวิตของพวกเขา ทั้งความน่าเห็นอกเห็นใจ ความลับที่ไม่เปิดเผย รวมถึงชีวิตประจำวันของพวกเขา เป็นการดึงอารมณ์ร่วม วิธีการแบบนี้ก็เหมือนการบรรยายฉากท้องฟ้าสีทองส่องอำไพ หรือคุณได้เจอเหรียญวิเศษที่สามารถย้อนเวลาได้

คำเตือน:

อย่าเริ่มต้นโดยบรรยายลักษณะตัวละคร 

ฉากเปิดโดยการบรรยายลักษณะตัวละครแบบตรงไปตรงมา ไม่ช่วยให้เรื่องของคุณดูดีขึ้น ในทางกลับกัน มันเป็นการปิดกั้นรายละเอียดของตัวละครที่คุณจะเขียนถึงในคราวต่อไป เพื่อผลประโยชน์ของผู้อ่าน เมื่อคุณบรรยายตัวละครในช่วงต้น คุณควรดึงดูดความสนใจผู้อ่านโดยการสะท้อนบุคลิกของพวกเขา แทนที่จะบรรยายภาพของพวกเขาแบบตรงๆ ถ้าคุณจะเขียนถึงตัวละครว่าดวงตาสีฟ้า ผมสีบลอนด์ คุณอาจจะบรรยายถึงความอ่อนโยน โอบอ้อมอารี รักสนุก หรือมีอารมณ์ไปกับสิ่งอ่อนไหว รวมถึงอากัปกิริยาที่โดดเด่น เช่นเดินตัวตรง หน้าเชิด ฯลฯ

อย่าแนะนำตัวละครเยอะเกินไปในคราวเดียว

การเปิดเรื่องในนิยายที่ไม่มีตัวละครใดๆ เลย เป็นวิธีหนึ่งที่ไม่ดี อีกวิธีคือ แนะนำตัวละครเยอะเกินไปในคราวเดียวตั้งแต่ต้นเรื่อง แม้ว่าคุณจะเขียนนิยายมหากาพย์ที่มีตัวละครนับร้อยๆ ตัว วิธีที่ผมแนะนำคือ คุณต้องเลือกตัวละครตัวใดตัวหนึ่ง หรือสักสองสามตัว อย่าปล่อยให้พวกเขาเข้าฉากมากเกินไปในทันที เพราะความสนใจของผู้อ่านจะถูกแบ่งออกไปหลายทิศทาง นั่นทำให้เป็นเรื่องยากที่จะดึงให้คนอ่านอ่านต่อ เอาเฉพาะชื่อที่ต้องจำทำให้ยากจะติดตาม

เริ่มต้นนิยาย 1984 วิธีการเขียนนิยาย

6.วางเดิมพันให้กับตัวละคร

เมื่อคุณเลือกเริ่มต้นนิยายด้วยตัวละคร ภาพวาดที่ผู้อ่านจินตนาการถึง พวกเขาจำเป็นต้องมีความเสี่ยง ตัวละครเหล่านั้นจะต้องรู้สึกเจ็บปวด ถ้าทำบางอย่างผิดพลาด หรือได้รับผลกรรมไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง อาจจะไม่ถึงแก่ความตาย หรือบาดเจ็บ อาจจะเป็นเรื่องที่รบกวนจิตใจ ทำให้เศร้า หรือทุกข์ คนอ่านจะเอาใจช่วยไม่ให้พวกเขาทำพลาด แม้กระนั้นทุกอย่างก็ผิดพลาดอยู่เสมอ โดยสรุป ไม่มีใครอยากอ่านนิยายที่ไม่มีความขัดแย้ง

แน่นอนว่า ความขัดแย้งเป็นหัวใจหลักของโครงเรื่อง ไม่จำเป็นว่าจุดจบจะเลือกได้เพียงทางหรือสองทาง จักคงชีวิตหรือมรณา ไม่ใช่ว่าหนังสือทุกเล่มจะต้องจบด้วยควันปืน และการนองเลือด แม้คุณจะเขียนนิยายที่เงียบที่สุดในโลก บรรยากาศตึงเครียดของนิยายจะปรากฏขึ้นตั้งแต่ต้นด้วยเสียงอันกึกก้อง

ทำให้คนอ่านเห็นว่าตัวละครต้องการอะไร

ท้ายที่สุดแล้ว การวางเดิมพันของตัวละครจะเผยออกมา พวกเขาต้องการอะไร ความต้องการนั้นอาจจะมีน้ำหนัก อาจจะใหญ่โต หรืออาจเป็นแค่เรื่องส่วนตัว หรือความต้องการส่วนบุคคล อะไรก็ได้ตั้งแต่การปฏิวัติ ล้มล้างการปกครอง ต่อสู้เพื่อให้รอดพ้นจากการถูกกดขี่ของทรราช หรือเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ไปเรียนเมืองนอก เปิดร้านอาหาร ทั้งหมดนั้นต้องทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าการเดิมพันนั้นสำคัญ และต้องมีความสำคัญกับตัวละครเป็นอย่างมาก

เพื่อให้เรื่องราวน่าติดตาม ตัวละครของคุณจะต้องไม่บรรลุเป้าหมายง่ายเกินไป นิยายของคุณจะสนุกขึ้นถ้าอุปสรรคเหล่านั้นมีเป็นขั้นๆ คล้ายๆ การเล่นเกมเพื่อผ่านด่านต่างๆ การไล่ตามเป้าหมาย ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงภัยจนถึงขั้นเสียชีวิต แต่อาจจะเป็นความไม่สบายใจ หรือแค่ต้องการหลุดพ้นจากปัญหา ทั้งทางร่างกาย และจิตใจ

7.Inciting Incident

เมื่อคุณสร้างความเสี่ยงให้กับตัวละครในเรื่องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คุณต้องนำความตึงเครียดเหล่านั้นมาสร้างสถานการณ์ เพื่อกระตุ้นเร้าให้เกิดความน่าสนใจ และสถานการณ์นั้นผลักดันให้เกิดการเปลี่ยนแปลงสำหรับตัวละครหลักที่คุณสร้าง

อะไรคือ Inciting Incident

Inciting Incident คือสถานการณ์ผลักดันให้เกิดการเปลี่ยนแปลง หรือ จุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ ไม่ใช่ Turning Point มันคือเหตุการณ์ที่ถูกปลุกปั่นขึ้นเพื่อสร้างแรงจูงใจให้กับตัวละครหลัก สำหรับเปลี่ยนชีวิตธรรมดาให้มีจุดหมายหรือเป้าหมาย โดยทั่วไปมักจะเกิดขึ้นภายในฉากแรกของเรื่อง สถานการณ์นี้มีความสำคัญสำหรับตัวละคร ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อชีวิตทั้งชีวิตของพวกเขา นอกจากนี้ยังดึงดูดผู้อ่านให้มีส่วนร่วมอย่างเต็มที่กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น Inciting Incident เป็นเครื่องมือสำหรับดึงคนอ่าน ให้อยากติดตามเรื่องราวที่จะดำเนินต่อไปจากต้นไปจนจบ

มีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับ Inciting Incident อยู่เสมอ เรามาดูว่ามีอะไรบ้างที่เข้าใจไม่ตรงกัน

  • ตำนาน #1 Inciting Incident มักเป็นสิ่งแรกที่จะเกิดขึ้น

คุณรู้ว่าอะไรคือ Inciting Incident (จุดเริ่มต้นของเหตุการณ์) เพราะมันเป็นสถานการณ์แรกที่คุณจะมองเห็นในต้นเรื่อง และกระตุ้นให้ตัวละครเกิดแรงผลักดัน แต่บางครั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในนิยายเปิดขึ้นด้วยบทสนทนาหรือฉากที่นำไปสู่เรื่อง แต่นั่นไม่ได้เปลี่ยนบทบาทของตัวละครในเรื่องนี้! ดังนั้น Inciting Incident จะเกิดขึ้นหลังจากนั้น

  • ตำนาน #2 บางครั้ง Inciting Incident เป็นเหมือน “การวางเหยื่อล่อ” ทุกประการ

การวางเหยื่อล่อคนอ่าน เป็นเทคนิคที่น่าทึ่งสำหรับฉากเปิดเรื่อง และดึงดูดความสนใจของผู้อ่านเป็นอันดับแรก Inciting Incident ทำหน้าที่ยั่วยุ–กระตุ้นตัวละคร นั่นทำให้โครงเรื่องมีความหนักแน่นขึ้น ทำให้ความสนใจแข็งแกร่งกว่าเดิม บางครั้งก็ทับซ้อนกันกับการวางเหยื่อล่อ แต่ Inciting Incident มักต้องการคำอธิบายมากกว่าการวางเหยื่อล่อ ดังนั้นอย่าคิดว่าทั้งสองวิธีมีความหมายเหมือนกัน

  • ตำนาน #3 inciting incident ทำให้เกิดคำถามมากกว่าค้นหาคำตอบ

ตามความเป็นจริงแล้ว Inciting Incident มักเกี่ยวข้องกับความชัดเจนเพื่อค้นพบประเด็นใหม่ หรือการตระหนักรู้สำหรับตัวละครหลัก มันสร้างคำถามบางอย่าง แต่จุดประสงค์หลักของมันคือเพื่อให้ตัวละครมีเส้นทางที่โดดเด่นในการดำเนินเรื่องไปข้างหน้าแทนที่จะทำให้สับสน

inciting incident
Inciting Incident (จุดเริ่มต้นของเหตุการณ์)

ความคลุมเครือเหล่านี้บางครั้งอาจสร้างความสับสนได้ โชคดีที่เรามีตัวอย่างมากมายพร้อมที่จะแสดงให้เห็นว่าเรากำลังพูดถึงอะไร ต่อไปนี้คือตัวอย่าง Inciting Incident : สถานการณ์ผลักดันให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ถูกปลุกปั่น–กระตุ้นเร้า

แฮรรี พอตเตอร์
The Hunger Games
Gone Girl
Gone Girl

วิธีการเปิดเรื่อง : วาง Inciting Incident ไว้ที่ใดของเรื่อง

เมื่อคุณได้เห็นตัวอย่าง Inciting Incident แล้ว ถึงคราวที่คุณต้องรู้ว่าจะใส่สถานการณ์นั้นลงไปตอนไหน หรือช่วงใดของนิยาย สถานการณ์นี้ส่วนใหญ่จะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในตัวละครหลัก ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นเหตุการณ์แรกที่เกิดขึ้นในนิยาย ช่วงต้นคุณอาจจะบรรยายตัวละคร เบื้องหลังชีวิต–ชีวิตประจำวันของพวกเขา ถ้าคุณต้องการดึงดูดผู้อ่าน คุณวางมันไว้ในช่วงต้นเรื่อง อย่าให้เกินหน้าที่สี่สิบ ก่อนการเล่าโครงสร้างเหตุการณ์ทั้งหมดของเรื่อง

ตรวจสอบให้แน่ใจว่าใช้น้ำเสียงได้ถูกต้อง

เช่นเดียวกับทุกองค์ประกอบของนิยายที่คุณต้องใส่ใจ Inciting Incident ต้องจับคู่ให้ตรงกันกับพลังงานที่เข้าคู่กันด้วย หรือมีส่วนร่วมกับการพัฒนาโครงเรื่อง เช่น ถ้าคุณเขียนเรื่องเรียบๆ เรื่อยๆ ของครูโรงเรียนประถม Inciting Incident ของครูคืออะไร ลาออกเพื่อไปเป็นนักเขียน? อาจลงละเอียดชีวิตที่ต้องการเปลี่ยนแปลงไปในทางใดทางหนึ่ง มากกว่าใส่ฉากขับรถไล่ล่ากันบนถนน

สมมติว่าคุณกำลังเขียนเรื่องนักฟุตบอลเยาวชนมากทักษะแอบไปคัดตัวกับสโมสรยักษ์ใหญ่ เพื่อไล่ตามความฝัน โดยขัดต่อความต้องการของพ่อที่อยากให้ไปเล่นกับสโมสรเล็กๆ ในบ้านเกิด เพื่อไต่เต้าอย่างเป็นระดับขั้น จะได้ไม่กดดัน คุณสามารถสร้าง Inciting Incident ได้ง่ายๆ คือ มีจดหมายตอบรับจากสโมสรแห่งนั้นส่งมาถึงที่หน้าประตูบ้าน แน่นอนสถานการณ์เล็กๆ นี้เทียบไม่ได้กับที่แฮรี่รู้ว่าตัวเองเป็นพ่อมด แต่มันไม่ทำให้เรื่องราวนี้ผิดเพี้ยนไปจากความเป็นจริง

เรียนรู้ Inciting Incident หรือ จุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ ฉบับเต็ม

8.ทบทวนการเปิดเรื่องอีกครั้ง

เมื่อคุณเขียนจุดเริ่มต้นของนิยาย–Inciting Incident และทั้งหมด– ด้วยความจริง คุณไม่ควรติดอยู่กับเรื่องที่เพิ่งเขียนจบลงไป คุณต้องกลับไปทบทวนนิยายที่เขียนอีกครั้ง และพัฒนาให้ดีขึ้น เพื่อให้แน่ใจว่าฉากเริ่มต้นมีความสมเหตุสมผล อยู่ในบริบทเดียวกันตลอดทั้งเล่ม 

สิ่งที่คุณต้องตรวจสอบ

  • น้ำเสียงตอนเปิดเรื่องดีพอหรือยัง

นิยายที่คุณเขียนสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา แม้แต่ประเภทที่คุณวางเอาไว้ตอนต้น กระบวนการเขียนมีความลื่นไหลเปลี่ยนแปลงเสมอ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าการเปิดเรื่องได้รับการแก้ไขจากเดิม ถ้าคุณเริ่มต้นเรื่องด้วยโรแมนซ์ แต่พอกลางเรื่องเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น ฉากเปิดเรื่องของคุณควรจะเป็นฉากเสียดสี คุณต้องตรวจสอบสิ่งนี้ตลอดเวลา

  • ข้อมูลพื้นฐานถูกต้องแล้วหรือยัง

เช่นเดียวกับประเภทนิยายที่คุณเขียน เมื่อตัวเรื่องได้พัฒนาไปข้างหน้า ฉากของเรื่องเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยแค่ไหน โลกที่สร้างขึ้นในตอนแรกอาจจะมืดมน แต่ตอนจบมันเปลี่ยนไปหรือไม่ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าคุณไม่ได้เปลี่ยนแปลงจุดนี้จนเขียนไม่ตรงกัน ทั้งหมดนี้รวมถึงตอนเปิดเรื่องของคุณด้วย รายละเอียดต่างๆ ที่ใส่ลงไปสมเหตุสมผลเพียงใด เมื่อพิจารณาจากโลกนิยายที่คุณสร้างขึ้นมา

  • บุคลิกของตัวละครสอดคล้องกันหรือไม่

เมื่อตัวละครเติบโตขึ้น และเปลี่ยนไปตามเนื้อเรื่อง มันควรจะมีความเชื่อมโยงที่ต่อเนื่องกัน การที่ตัวละครแต่ละตัวรู้จักกัน ตรวจสอบทุกตัวที่ปรากฏในฉากเปิดเรื่อง พวกเขาแสดงลักษณะที่สอดคล้องกับพฤติกรรม และตัวละครที่เหลือก็จะต้องดำเนินไปในแนวทางเดียวกันด้วย

จำเอาไว้ว่า การแก้จุดเริ่มต้นของนิยาย เป็นกระบวนการต่อเนื่อง กุญแจสำคัญคือ เมื่อคุณลงมือทำแล้ว สามารถแก้ไขไปได้เรื่อยๆ จนกว่าจะรู้สึกว่าใช่ การแก้ไขบางครั้งใช้เวลานาน หรือบางครั้งอาจจะมากกว่าเวลาที่คุณเขียน แม้ว่าคุณจะเริ่มฉากแรกได้สำเร็จ แต่นิยายยังต้องเขียนต่อไปให้จบ

แน่นอน เรามีประเด็นอื่นๆ เกี่ยวกับการเขียนมากมาย และผมคิดว่าจะเป็นประโยชน์ทั้งจากนักเขียนรุ่นใหม่ หรือนักเขียนที่มีประสบการณ์แล้ว นอกจากนั้นผมยังได้สร้างเทมเพลต หรือรูปแบบต้นฉบับให้กับผู้อ่าน เพื่อจะนำไปสร้างต้นฉบับที่ได้มาตรฐานสำหรับส่งให้สำนักพิมพ์พิจารณา โดยสามารถดาวโหลดได้ฟรีเพียงลงทะเบียน Email ด้านล่าง จากนั้นก็ Confirm อีเมลจากอีเมลของคุณ ดูให้แน่ใจว่าบางครั้งจดหมายคอนเฟิร์มอาจจะไปลงในตะกร้า Spam ของคุณ เมื่อคุณคอนเฟิร์มแล้ว อีเมลดาวโหลดเทมเพลตจะส่งให้คุณทันที ด้วยขั้นตอนง่ายๆ เท่านี้ ขอให้เขียนอย่างมีความสุข

Manuscript Template

ฟรีดาวน์โหลด

อย่าปล่อยให้ต้นฉบับที่ยุ่งเหยิงทำลายเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ เริ่มต้นส่งต้นฉบับที่มีรูปแบบถูกต้อง คุณสามารถดาวน์โหลดเทมเพลตสำหรับสร้างต้นฉบับทั้งนวนิยาย และเรื่องสั้น เพื่อนำไปใช้กับต้นฉบับของคุณ เทมเพลตนี้จะช่วยให้ต้นฉบับของคุณดูเป็นมืออาชีพมากขึ้นเมื่อส่งต้นฉบับไปให้สำนักพิมพ์พิจารณา อย่ามองข้ามเรื่องเล็กน้อยนี้ และทำให้ต้นฉบับของคุณอยู่ในสายตาของบรรณาธิการอย่างถูกต้อง

ขั้นตอนง่ายๆ เพียงลงทะเบียนเพื่อที่เราจะส่งเทมเพลตให้คุณทางอีเมล์ เมื่อคลิก Download Now แล้ว ขอให้เช็คที่อีเมล์ที่คุณลงทะเบียน หากไม่พบใน Inbox คุณอาจจะลิงค้นหาใน Spam Box จากนั้นดาวน์โหลดจากลิงค์ หรือคลิกที่ PDF ที่แนบมา
0 comments 2.8K views
0 FacebookTwitterPinterestLinkedinWhatsappLINESkypeEmail

15 ขั้นตอน การเขียนนิยาย : How to Write a Novel

by Editor
written by Editor 15 mins read

How to Write a Novel : บทความนี้นำเสนอขั้นตอน การเขียนนิยาย พร้อม ตัวอย่างการเขียนอย่างละเอียด รวมถึง เทคนิคการเขียน เพื่อให้ผู้สนใจสามารถนำไปเขียนนวนิยายได้จริง หรือสามารถวางแผนในการเขียน แก้ไขข้อบกพร่อง อีกทั้งอุปสรรคที่ต้องพบในการเขียน นิยาย

วิธีที่ดีที่สุดสำหรับการเขียนคือการลงมือเขียน ไม่ต่างจากการหัดขี่จักรยาน ถ้าไม่เริ่มก็ไม่มีวันขี่เป็น อย่างไรก็ตาม การเขียนนิยาย ไม่สามารถเขียนเสร็จได้ในวันเดียว ต้องใช้ความมุ่งมั่น ต้องมีความพากเพียร ต้องสร้างวินัยในการเขียน จากฤดูร้อนไปสู่ฤดูฝน จากฤดูฝนไปสู่ฤดูหนาว นักเขียนบางคนกล่าวถึง วิธีการเขียนนิยาย “ตอนที่เริ่มต้นเขียน เราไม่ได้ลงมือเขียนในสิ่งดีๆ แต่เขียนเรื่องราวไร้สาระ จากนั้น จึงค่อยๆ ปรับปรุงนิยายให้ดีขึ้น” ไม่ว่าคุณจะมี เทคนิคการเขียน ที่ยอดเยี่ยมเพียงไร แต่คุณสมบัติเรื่องความพากเพียร ความวิริยะ ระเบียบวินัย และความอุตสาหะ คือคีย์สำคัญสำหรับการเขียนนิยายอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ

ก่อนจะเริ่มเรียนรู้ขั้นตอนการเขียน ผมขอเวลาสั้นๆ เพื่อแนะนำว่า นิยายคืออะไร จำเป็นอย่างมากที่จะต้องมีพื้นฐานในเรื่องนี้ เพื่อที่จะสามารถแยกแยะความแตกต่าง แยกแยะรูปแบบนิยายในประเภทต่างๆ ได้ มันจะทำให้ขั้นตอนการวางโครงสร้างง่ายขึ้น ไม่ทำให้เสียเวลาในการเขียน

ในตอนนี้ผมได้เขียนบทความใหม่ ที่จะทำให้ผู้เขียนสามารถเขียนนวนิยายได้จนจบ บทความนี้เน้นการปฏิบัติที่สามารถทำได้จริง ผู้อ่านสามารถอ่าน 20 เคล็ดลับ วิธีแต่งนิยาย : How to Write a Novel : เขียนนิยายอย่างไรให้สำเร็จ โดยไม่ล้มเหลว ได้ตามลิงค์บทความนี้

นิยาย คืออะไร

นิยายคืองานเขียนเชิงร้อยแก้ว ที่บอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวบกับประสบการณ์ของมนุษย์ ตัวเรื่องมีความยาวและความซับซ้อน เล่าผ่านเหตุการณ์ที่เชื่อมโยงกัน เรื่องราวเหล่านั้นเกี่ยวข้องกับบุคคลในสภาพแวดล้อม (ฉาก สถานที่ และเวลา) 

ประเภทของนิยายมีรูปแบบที่หลากหลาย นิยายถือเป็นศาสตร์และศิลปะ ที่ต้องใช้ความชำนาญในการฝึกฝน สร้างเรื่องราวผ่าน ‘คำ’ จนกลายเปลี่ยนเป็นลายลักษณ์อักษร นิยายต่างจากร้อยกรอง หรือกวีนิพนธ์ นิยายต่างจากเรื่องสั้น โดยเฉพาะขนาด ความยาวและความกระชับ นิยายเป็นการพรรณา ขณะที่เรื่องสั้นเจาะจงเฉพาะอารมณ์ หรือเหตุการณ์เดียว นิยายเริ่มปรากฏขึ้นครั้งแรกในยุโรปในช่วงต้นศตวรรษที่สิบเจ็ด และได้รับความนิยมจวบจนปัจจุบัน

การเขียนนิยาย

องค์ประกอบ: การเขียนนิยาย

พล็อต โครงเรื่อง (Plot)

นิยายขับเคลื่อนผ่านเรื่องราวหลายร้อยพันหน้ากระดาษ เราเรียกเรื่องราวเหล่านั้นว่า พล็อต: “โครงเรื่อง” หรือ “แกนกลาง” ตัวอย่างเช่น ผลงานของ Jane Austen เรื่อง Pride and Prejudice (ค.ศ. 1813) “คู่หนุ่มสาวถูกลิขิตให้แต่งงาน ต้องเอาชนะอุปสรรคของความเย่อหยิ่งและอคติ” หรือ นักเขียนรัสเซียนามอุโฆษ Fyodor Dostoyevsky เรื่อง Crime and Punishment (ค.ศ. 1866) แกนเรื่องคือ “ชายหนุ่มผู้ก่ออาชญากรรม และชะตากรรมไล่ตามอย่างช้าๆ เพื่อลงโทษเขา” พล็อตเรื่องของนิยายแต่ละเรื่องแตกต่างกัน มากน้อยขึ้นอยู่กับองค์ประกอบอื่น นักเขียนสร้างสถานการณ์พื้นฐานจากความเป็นมนุษย์ นักเขียนบทละครทำนิยายให้เหมือนเรื่องจริง ส่วนนักเขียนนวนิยายทำเรื่องจริงให้กลายเป็นเรื่องแต่ง

ผู้สวมบทบาท บุคลิกตัวละคร (Character)

นักเขียนชั้นรองมักหมกมุ่นกับโครงเรื่อง ส่วนนักประพันธ์ชั้นแนวหน้า สนใจบุคลิกภาพของมนุษย์ บุคลิกตัวละครถือเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของนิยาย โดยเฉพาะสถานการณ์ภายใต้แรงกดดัน ตัวละครเอกที่ดีไม่ต่างจากการสร้างสรรค์งานศิลปะ หากไม่มีตัวละคร นวนิยายจะไม่ถือกำเนิดขึ้นมา นักวิจารณ์วรรณกรรมมองว่า คุณค่าของวรรณกรรมถูกสร้างขึ้นจากตัวละคร ตัวอย่างเช่น ความซับซ้อนในตัวละครของ เชคสเปียร์ อย่าง แฮมเล็ต หรือที่พบเห็นในตัวละครของ ลีโอ ตอลสตอย และโจเซฟ คอนราด บางคนอาจจะชอบตัวละครเรียบๆ คุณลองพินิจภาพเขียน Mona Lisa ฝีมือดาวินซี ภาพมนุษย์เพียงภาพเดียวสามารถบอกเรื่องราวทั้งหมดของชีวิต

ผู้สวมบทบาท บุคลิกตัวละคร Character Mona lisa
Mona Lisa

ฉาก สภาพแวดล้อม (Scene, or setting)

ลักษณะและพฤติกรรมของตัวละครที่สมมติขึ้น สภาพแวดล้อมมีผลเป็นอย่างมากต่อการพัฒนาตัวละคร หรือบอกนิสัยใจคอ รวมไปถึงความเปลี่ยนแปลงต่างๆ ฉากมีความสำคัญไม่น้อยไปกว่าตัวเรื่อง เพราะว่ามันเป็นตัวกำหนดลักษณะนิสัยและการกระทำ สถานที่ในนิยายมักถูกกำหนดโดยตั้งค่าเอาไว้ให้เกิดผลของพฤติกรรม ดังนั้น นิยายเรื่อง “มาดามโบวารี” (ค.ศ. 1857) ของกุสตาฟ โฟลแบร์ต นวนิยายเรื่องนี้อาจจะไม่เกิดขึ้นมาเลย ถ้าดำเนินเรื่องในปารีส เพราะชีวิตอันน่าสลดใจและความตายของนางเอกมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างมากกับสภาพแวดล้อมในชนบทที่เธออาศัยอยู่

วิธีการบรรยายและมุมมองการเล่า (Narrative method and point of view)

ที่ใดมีเรื่องเล่า ที่นั่นมีผู้เล่าเรื่อง ฉันใดฉันนั้น ผู้บรรยายในมหากาพย์ทำหน้าที่เป็นสื่อกลางระหว่างตัวละครกับผู้อ่าน บางครั้งผู้บรรยายก็กำหนดทัศนคติของตนเองอย่างตรงไปตรงมา เขามักจะพรรณาถึงสัจธรรมที่มีแนวโน้มว่าจะลดค่าตัวละครเป็นเพียงหุ่นเชิด โดยกำหนดชะตากรรมไว้ล่วงหน้า นักประพันธ์หลายคนไม่พึงพอใจกับวิธีการเล่าเรื่องแบบนี้ เพราะดูเหมือนจะจำกัดเจตจำนงเสรีของตัวละคร และพยายามค้นหาเทคนิคในการเล่าเรื่อง เพื่อแสวงหาจุดยืนต่อความเป็นกลางของละคร ซึ่งทำเหมือนว่าตัวละครสามารถกำหนดชะตากรรมของตนเองได้ โดยไม่อยู่ภายใต้อำนาจของนักเขียน

ขอบเขต หรือ มิติ (Scope or dimension)

ในทางทฤษฎี ไม่มีนวนิยายเรื่องใดที่ยาวเกินไป แต่ถ้าสั้นเกินไป เราก็จะเลิกเรียกหนังสือเล่มนั้นว่า “นวนิยาย” อาจใช่หรือไม่ บังเอิญนวนิยายที่คนอ่านทั่วโลกแล้วยกย่องว่าดีมีความยาวพอสมควร เช่น “ดอน กิโฆเต้” ของ Cervantes, “พี่น้องคารามาซอฟ” ของ ฟีโอดอร์ ดอสโตเยียสกี “สงครามและสันติภาพ” ของ ลีโอ ตอลสตอย และ “เดวิด คอปเปอร์ฟิลด์” ของ ชาร์ล ดิกเคนส์ 

ในทางกลับกัน นับตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นต้นมา ความกะทัดรัดถือได้ว่าเป็นคุณธรรมอย่างหนึ่ง (555) เช่น นวนิยายของนักประพันธ์แนวแอบเสิร์ด ชาวไอริช ซามูเอล เบคเคตต์ และ นวนิยาย ของ จอร์จ หลุยส์ บอร์เกส ชาวอาร์เจนตินา สุนทรียศาสตร์ไม่ใช่เพียงแค่ปริมาณอีกต่อไป ความสำเร็จของนวนิยายขนาดสั้น (Novella) สามารถเป็นหนังสือที่ยอดเยี่ยมได้ เราไม่อาจจะลดทอนความสำเร็จจากนวนิยายขนาดสั้นของ Ronald Firbank ในยุคหลังสงครามโลกครั้งที่ 1 หรือ Evelyn Waugh ผู้เขียน The Loved One (ค.ศ. 1948) 

มีสองวิธีในการนำเสนออุปนิสัยของมนุษย์—หนึ่ง ด้วยกลวิธีวิธีสั้นๆ ผ่านเหตุการณ์สำคัญในชีวิต จากบุคคล หรือกลุ่มบุคคล –สอง นำเสนอด้วยความยาวที่ไร้ขอบเขต โดยการนำเสนอชีวิตของตัวละครเป็นส่วนใหญ่ หรือบางครั้งเริ่มต้นด้วยการถือกำเนิดไปจนสิ้นสุดในวัยชราจนเดินไปสู่ความตาย บทละครของเชคสเปียร์แสดงให้เห็นว่า การแสดงลักษณะนิสัยของตัวละครเต็มรูปแบบ สามารถทำให้ชัดเจนได้ด้วยข้อความกระชับสั้นๆ ดังนั้นสำหรับนวนิยาย ความยาวไม่ได้เพิ่มประโยชน์พิเศษใดๆ ในด้านคุณภาพ อย่างไรก็ตาม ความยาวมีความสำคัญมากก็ต่อเมื่อนักประพันธ์พยายามนำเสนอบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ นักเขียนมุ่งเป้าเพื่อเป็นตัวแทนของสังคมทั้งมวลและยุคสมัยของเขา เพื่อนำเสนอนวนิยายที่สร้างพลังอำนาจให้กับผู้อ่าน

แฮมเล็ต hamlet
หนังสือแนะนำ

Hamlet
แฮมเล็ต

วิลเลียม เชคสเปียร์

shop now

ตำนาน สัญลักษณ์ ประเด็นสำคัญ (Myth, symbolism, significance)

ความหมกมุ่นในชีวิตประจำวันของนักเขียนนวนิยายคือ กำหนดเหตุการณ์-สถานการณ์ กำหนดบุคลิกภาพตัวละคร ควบคุมการแสดงออกทางความคิด ค้นหาจุดสุดยอดเพื่อขมวดปม หรือไขปัญหาทั้งมวลที่สร้างขึ้นมาอย่างยุ่งเหยิง ขณะเดียวกันคุณค่าทางสุนทรียะของนวนิยาย กลับไม่ได้อยู่ในมือนักเขียนอีกต่อไป นวนิยายที่เข้าใกล้ตำนาน ตัวละครจะกลายเปลี่ยนเป็นสัญลักษณ์ โดยเฉพาะเมื่อเราอ่านหนังสือเล่มนั้นครั้งแรกแล้วไม่รู้สึกอะไรเลย แต่มนุษย์มีแรงกระตุ้นเพื่อค้นพบสิ่งที่ซ่อนอยู่ในนั้น ไม่ว่าจะเป็นกังหันยักษ์ ใน “ดอน กิโฆเต้”

ความปรารถนาที่จะเขียนนิยาย มีความสำคัญมากกว่าเขียนเรื่องธรรมดา การเขียนนิยายเกิดขึ้นอย่างมีสติสัมปชัญญะ และถือกำเนิดขึ้นด้วยเจตนา บางครั้ง โครงสร้างหลักของนิยายอาจจะไม่เพียงพอที่จะนำเสนอเป้าหมาย สัญลักษณ์ในนิยายก่อให้เกิดความซับซ้อนและสร้างแรงเหวี่ยงให้กับเรื่องราวได้มากมายมหาศาล คุณจึงเห็นได้ว่าบางครั้งการใช้สัญลักษณ์ในนิยายนั้นถูกสร้างขึ้นเพื่อจงใจนำเสนอเรื่องที่ใหญ่กว่าชีวิตจริงๆ ของมนุษย์เรา ผู้ประพันธ์ทำให้ตัวละครผ่านการตีความได้หลากหลาย

หลังจากที่ทำความเข้าใจโครงสร้างของนิยายแบบคร่าวๆ ไปแล้ว ผมได้แบ่งขั้นตอนหลักๆ ออกเป็น 15 ขั้น และเพื่อให้เข้าใจง่าย ผมได้แยกประเด็นออกมาเป็นสามบทด้วยกันคือ I.ก่อนเขียนนิยาย II.ระหว่างการเขียน และ III.หลังจากเขียนต้นฉบับเสร็จ

How to Write a Novel

I. การเขียนนิยาย : ก่อนเขียน…

คุณคงเคยได้ยินเรื่องเล่าจากนักเขียนจนเบื่อ ในเรื่องที่ว่า การเขียนนิยายก็เหมือนกับการวิ่งมาราธอน ไม่ใช่วิ่งระยะสั้น ดังนั้นการเตรียมตัวก่อนวิ่งจึงมีความสำคัญ แม้การวิ่งระยะสั้นจะต้องมีการซ้อมด้วยก็ตาม การซ้อมก่อนวิ่งคือการเตรียมตัวลงสนาม ยิ่งเตรียมตัวก่อนเขียนนิยายมากเท่าไหร่ ก็สามารถเขียนได้ง่ายขึ้นเท่านั้น โอกาสที่จะเขียนนิยายจบเรื่องเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าตัว ขั้นตอนแรกต้องสร้างภูมิคุ้มกันให้กับตัวเราเอง วัคซีนที่ดีที่สุดคือ ข้อมูล โครงสร้างเรื่อง ตัวละคร ฉาก จุดมุ่งหมาย ความขัดแย้ง จุดไคลแมกซ์ ขมวดปม และคลี่ปม ถ้าเตรียมตัวไม่พร้อมระหว่างทางที่เขียน อุปสรรคต่างๆ จะประดังมาโดยไม่รู้จักหยุดหย่อน

การวางแผนคือ ควรเริ่มจากการเขียนด้วย format ดังนี้

นิยาย [ประเภท] เกี่ยวกับ [ธีม] เล่าจาก [มุมมอง] และตั้งอยู่ใน [สถานที่และช่วงเวลา] บางสิ่งติดตาม [ตัวเอก] ที่ต้องการ [เป้าหมาย] เพราะ [แรงจูงใจ] แต่ [ความขัดแย้ง] อุปสรรคทำให้เรื่องยากขึ้น ทำให้ [เดิมพัน] ตกอยู่ในความเสี่ยง [คลี่คลาย] เฉลยคำตอบ

ตัวอย่าง

นิยายประเภท ลึกลับ พิศวง กึ่งสืบสวน เกี่ยวกับชายคนหนึ่งที่มีอดีตซับซ้อน เล่าด้วยบุทคลที่สามแบบจำกัดมุมมมอง สถานที่เหตุการณ์เกิดที่กรุงเทพฯ ปริมณฑลเป็นส่วนใหญ่ ช่วงเวลาย้อนไปหนึ่งถึงสองปีจนถึงปัจจุบัน และเล่าย้อนอดีตสลับไปมา ตัวเอกระลึกความทรงจำเก่าที่มักติดตามมาหลอกหลอน เป้าหมายที่ต้องการแก้ไขปมที่ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร ระหว่าง เซ็กซ์ พ่อ การสูญเสีย อยุติธรรม เพราะเขาได้พบเด็กสาวคนหนึ่ง ซึ่งนำมาซึ่งความขัดแย้งในตัวเขาเอง ทำให้เขาต้องค้นหาว่าทำไมจึงเกิดเรื่องนี้ ซึ่งนำเขาไปสู่การเปลี่ยนแปลงทางความคิดตลอดกาล

เมื่อคุณเขียนฟอร์แมตดังกล่าวได้แล้ว ก็เริ่มสร้างโครงเรื่องจากแนวคิดดังกล่าว

1.ตอกย้ำแนวคิดจากโครงสร้าง

“โครงสร้าง” – Structure เป็นขั้นตอนแรกที่ต้องทำให้ชัดเจน ซึ่งเป็นขั้นตอนที่ไม่ง่าย ขั้นตอนนี้ข้ามขั้นไม่ได้ นี่คือการเขียนนิยายเรื่องแรก เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิดขึ้น ต้องการรู้ว่าจะเขียนถึงอะไร “โครงสร้าง” เป็นจุดแรกของการเริ่มต้น มันง่ายมากถ้าคิดว่าแค่ซื้อเครื่องเขียนดีๆ คอมพิวเตอร์แรงๆ หรือเข้าใจโครงสร้างการเขียนจากตำรา (เช่นบทความที่คุณกำลังอ่านอยู่นี้) แน่นอนมันช่วยได้บ้าง แต่นิยายจำเป็นต้องลงมือเขียนจริงๆ เพื่อให้บรรลุผลที่ต้องการ ถ้าไม่มีโครงสร้าง บ้านในฝันไม่มีวันสำเร็จ

ถ้าคุณกำลังดิ้นรนค้นหา “โครงสร้าง” เพื่อให้ได้มาซึ่งแนวคิดดีๆ อย่าเพิ่งหงุดหงิดว่าทำไมยังคิดไม่ออก มีหลายประเด็นใหม่ๆ ที่น่าสนใจ ลองเข้าไปอ่าน โครงสร้างเรื่องคืออะไร? มีวิธีการแบบไหนบ้าง? หรืออาจจะเริ่มด้วยการอ่านหนังสือ จากนั้นเริ่มจดรายการที่น่าสนใจ เนื้อเรื่องแบบนี้ ตัวละครแบบนั้น ง่ายกว่านั้น อาจจะดูหนังสักเรื่อง ไม่ใช่ดูเพื่อความบันเทิง แต่ดูเพื่อค้นหาเป้าหมาย โครงเรื่องพวกนั้นว่าดำเนินเรื่องอย่างไร เพื่อสร้างโครงเรื่องของตัวเองออกมา

<หากว่ากำลังตัดสินใจจะเลือกโครงสร้างนวนิยายเพื่องานเขียนเล่มใหม่ ลองอ่าน 7 โครงสร้างการเล่าเรื่อง ที่นักเขียนทุกคนควรรู้ : Narrative Structures เพื่อทำให้เข้าใจองค์ประกอบของแต่ละโครงสร้างได้ชัดเจนขึ้น>

เวลาที่ลงมือเขียน เราจะพบปัญหาในเรื่อง “แนวคิด” ของเรื่อง ลองใช้ความคิดเพื่อเขียน “ธีม” หนังสือออกมาสักสามสี่บรรทัด ถ้าสงสัยและมีคำถามว่าจะเขียนนิยายเรื่องนี้ไปทำไม คำตอบคือเพื่อเผยแพร่แนวความคิดให้คนอ่านรู้ เนื้อหาที่ต้องการนำเสนอ ก็คือ “ธีม” ยกตัวอย่างเช่น Lord of the Files ของ วิลเลียม โกลดิง นักเขียนรางวัลโนเบล เรื่องราวของกลุ่มเด็กชายที่รอดชีวิตจากเครื่องบินตก พวกเขาติดอยู่บนเกาะร้าง การเอาชีวิตรอดบนเกาะทุรกันดารให้ได้นั้น ต้องมีการแบ่งปันทรัพยากร พวกเด็กๆ ใช้สัญชาตญาณของตนเพื่อปกครอง ทว่าพวกเขายังเป็นแค่เด็กชาย ทั้งหมดคือ “โครงเรื่อง” หรือแกนเรื่องของนวนิยายเล่มนี้ ส่วนหนังสือต้องการนำเสนอแนวคิดอะไร นั่นก็คือ เรื่องความซับซ้อนของพฤติกรรมทางจิต มนุษย์เราเชื่อว่าเด็กมีความบริสุทธิทางความคิด แต่ถ้าพวกเขาไม่เคยเรียนรู้มัน พวกเขาจะดึงสัญชาตญาณดิบออกมาใช้ โดยไม่คำนึงถึงเรื่องมนุษยธรรม

โครงสร้าง Lord of the Files
Lord of the Files

2.อ่านหนังสือแนวที่กำลังเขียน

ผมไม่ได้บอกให้ลอกงานพวกเขา อย่าเข้าใจผิด แต่ผมกำลังบอกว่า ถ้าเรากำลังเขียนหนังสือแนวสืบสวนสอบสวน เราต้องรู้ก่อนว่าคนอ่านต้องการอะไร มันช่วยทำให้รู้ว่าจะเขียนอะไรลงไปบ้าง ถ้าคุณอยากเรียนรู้เรื่องการจูบ คุณอ่านจากตำราก็ได้ แต่มันไม่ได้สอนอะไรเลย การจูบทำคนเดียวไม่ได้ ต้องมีใครสักคนช่วยให้คุณจูบเป็น นั่นคือหนังสือเล่มนั้น หรือหลายเล่ม คุณต้องเข้าใจวิธีคิด โดยกลายเป็นนักอ่านมาก่อน 

สิ่งที่ต้องเข้าใจอีกประเด็น คุณไม่ใช่คนแรกที่เริ่มเขียนนวนายายแนวนี้ มีคนเขียนนวนิยายสืบสวนมาก่อนคุณ หรือมากกว่าที่คุณเคยอ่านมาทั้งชีวิต ดังนั้นอย่าคิดว่าคุณจะเป็นต้นกำเนิด ถ้าคุณยังไม่ได้เริ่มทำอะไร

การเป็นนักอ่าน เป็นอีกขั้นตอนที่จะช่วยให้คุณเขียนนิยายได้เร็วขึ้น

3.เลือกมุมมองในการเล่าเรื่อง : Person of Voice [POV]

มุมมองในการเล่าเรื่องคืออะไร ผมอยากให้ย้อนกลับไปทบทวนที่ คู่มือในการเลือก ทุกมุมมอง พร้อมตัวอย่าง

“มหาภารตะ” เป็นมหากาพย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของอินเดีย เป็นมหากาพย์ที่ยาวที่สุดในโลก มีจำนวนคำถึง 1.8 ล้านคำ ยาวกว่ามหากาพย์อีเลียด หรือมหากาพย์โอดิสซี มหาภารตะเนื้อหาซับซ้อน เล่าเรื่องยืดยาวเกี่ยวกับเทพปกรณัม สงคราม และหลักปรัชญาอินเดีย

ในมหาภารตะใครเป็นผู้เล่าเรื่อง ก่อนที่เราจะรู้ว่าใครเป็นผู้เล่าเรื่อง เรามาดูกันก่อนว่า มุมมองการเล่ามีกี่แบบ มี่กี่มุมมอง

ใครคือผู้เล่าเรื่องในมหาภารตะ เขียนคำตอบและคลิกทวีต

บุคคล ที่ 1 (First Person):

เรื่องเล่าจาก มุมมอง บุคคลที่ 1 คือ ผู้เขียนเป็นคนเล่า ให้ผู้อ่านฟัง สรรพนามหลักที่พบเห็นบ่อยๆ ในภาษาไทยคือ “ผม, ฉัน, ข้าพเจ้า” ในภาษาอังกฤษง่ายๆ คือ “I” 

ข้อดีข้อเสีย

ข้อดี: ผู้อ่านจะได้รับประสบการณ์ตรงจากผู้เขียน การเล่าด้วยมุมมองนี้เหมือนเพื่อนเล่าประสบการณ์ให้คุณฟัง มันง่ายที่จะเข้าใจ คุณจะรู้สึกได้ว่ามันเป็นเรื่องจริง (ทั้งที่มันเป็นเรื่องแต่ง) 

ข้อเสีย: มุมมองนี้จำกัดมุมมองการเล่าเรื่อง เวลาที่คุณจะเล่าชีวิตของคนอื่น หรือเล่าความความคิดตัวละครอื่น จะทำให้ไม่เหมือนจริง มันเป็นไปไม่ได้ที่คุณจะนั่งในใจศัตรู (ตัวละคร) ของคุณแล้วรู้ทุกความคิดของเขา หรือรู้แม้ว่าเขาเข้าห้องน้ำคนเดียวในตอนไหน หรือเขาทำอะไรตอนที่คุณไม่อยู่

บุคคล ที่ 2 (Second Person):

มุมมอง บุคคลที่ 2 ผู้อ่านจะได้รับประสบการณ์โดยตรงเช่นเดียวกับบุคคลที่หนึ่ง แต่แทนที่ผู้เขียนจะสวมบทบาทเล่าเรื่องตัวเอง แต่เล่าเรื่องของ “คุณ” (ที่เขาเป็นคนแต่ง) งงไหม 5555 สรรพนามในมุมมองนี้คือ “คุณ” หรือในภาษาอังกฤษคือ “You” 

ข้อดีข้อเสีย

ข้อดี: มุมมองนี้จะดึงให้ผู้อ่านเข้ามีประสบการณ์ร่วมได้ง่าย ยิ่งถ้าคุณเขียนเรื่องที่พวกเขากำลังประสบอยู่ด้วยแล้ว ผู้อ่านยิ่งเข้าใจตัวเนื้อเรื่องได้ลึกซึ้งขึ้น

ข้อเสีย: ยาก เป็นมุมมองที่ควบคุมยาก แม้จะใช้การเขียนเช่นเดียวกับมุมมมองที่หนึ่ง แต่มีบางจุดคุณอาจจะหลงไปใช้ความคิดของตัวเอง จะทำให้ธีมของเรื่องเสียสมดุลย์ สำหรับมือใหม่ผมไม่แนะนำใช้มุมมองนี้เพื่อเขียนนิยายเรื่องแรก

บุคคล ที่ 3 (Third-Person):

ผมขอแบ่งมุมมองบุคคลที่สามออกเป็นสองประเภท เพื่อจะได้ง่ายในการเลือกใช้ และไม่สับสน 

แบบจำกัดมุมมอง: (Third-Person Limited) 

บุคคลที่สามแบบจำกัด เป็นมุมมอง เป็นการเล่าเรื่องจากมุมมองที่ใกล้ชิดของตัวละครใดตัวละครหนึ่ง เสียงบรรยายนั้นเป็นเสียงของตัวละคร ซึ่งอาจจะไม่เปิดเผยว่าเป็นใคร โดยพวกเขาจะเล่าเรื่องตัวละครอื่น โดยใช้สรรพนาม เขา เธอ และพวกเขา เป็นหลัก การใช้บุคคลที่สามแบบจำกัดมุมมองเล่าเรื่อง เพิ่มศักยภาพในการเล่ามากกว่าใช้บุคคลที่หนึ่ง (ผม–ฉัน) โดยไม่ต้อง “ติดอยู่ข้างในตัวตน” เสียงเหล่านั้นไม่อยู่ในหัวของ “ผม” หรือ “ฉัน” อีกต่อไป

มุมมองบุคคลที่สามแบบจำกัด สิ่งที่ตัวละครแสดงต่อมุมมองนี้ก็คือ การรับรู้ รู้สึก นึกคิด คาดเดา มีหวัง จำได้ ฯลฯ ที่สามารถเล่าออกมาได้จากมุมมองผู้เล่าคนเดียว โดยไม่รู้ในทุกเรื่องของตัวละครอื่น หรือกำหนดชะตากรรมตัวละครอื่น ดังนั้นผู้อ่านจะอนุมานพฤติกรรมเหล่านั้นจากการบรรยายที่จำกัด

มุมมองพระเจ้า: Third-Person Omniscient 

การเล่าแบบมุมมองพระเจ้า เป็นดังดวงตาที่มองเห็นได้กระจ่างทั้งหมด ผู้บรรยายเป็นผู้รอบรู้ทุกเรื่อง ทุกตัวละคร เขาสามารถเปิดเผยทุกความคิด จากทุกจุดของเรื่อง เขาเป็นผู้ชักใยไม่ต่างพระเจ้า เชื่อมโยงความคิดของตัวละครทุกตัวเข้าด้วยกัน กำหนดเรื่องราวได้อย่างอิสระ เสียงผู้บรรยายในมุมมองพระเจ้า มักไม่ใช่เสียงจากตัวละครในเรื่อง แต่เป็นเสียงบรรยายจากภายนอก

สรรพนามที่ใช้ทั้งสองมุมมองคือ “เขา, เธอ, พวกเขา” ในภาษาอังกฤษ he, his, him, she, hers, her, they, theirs และ them

ความแตกต่างระหว่างจำกัดมุมมอง กับมุมมองพระเจ้า

ทั้งสองมุมมมองมีความใกล้เคียงกันมาก จำกัดมุมมองเปิดโอกาสให้ผู้เล่าเเล่าละครตัวอื่นได้ง่ายขึ้น แต่ไม่ถึงการรู้ทุกอย่าง ขณะที่มุมมองพระเจ้า ผู้เล่าคือผู้รู้ในทุกเรื่องทุกสถานการณ์

Third-Person Point of view: Limited or Omniscient
Third-Person Point of view: Limited or Omniscient
ข้อดีข้อเสีย

ข้อดี: คุณสามารถใช้มุมมองนี้บรรยายตัวละครได้ทุกตัว ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปเล่าตัวเอก หรือตัวรอง นอกจากนั้นคุณยังทำให้เหมือนจริงได้ ด้วยการจำกัดมุมมองการเล่าในตัวละครรอง หรือต้องการจะใช้มุมมองพระเจ้าอย่างไร้ขีดจำกัด

ข้อเสีย: คุณต้องระวังในการจำกัดมุมมองของตัวละครไม่ให้อิสระในการบรรยายเกินกว่าเป็นจริง หากใช้มุมมองแบบจำกัด แต่ถ้าคุณใช้มุมมองพระเจ้า จะต้องหลีกเลี่ยงความใกล้ชิดของตัวละครไม่ให้เสียงเล่านั้นครอบงำมากเกินไป

ตอนนี้คุณคงพอรู้คำตอบแล้วว่าใครเป็นผู้เล่าเรื่อง “มหาภารตะ” ถ้าไม่ใช่ “ฤาษีวยาส” แล้วจะเป็นใคร 

ฤาษีวยาสเล่าเรื่องจากมุมมองพระเจ้า เขารู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น รู้ถึงจิตใจตัวละครทุกตัว มุมมองของพระเจ้าคือการเล่าด้วยบุคคลที่สามแบบไร้ขีดจำกัด 

ถ้าคุณยังมึนๆ เรื่อง มุมมองการเล่า ไม่ต้องห่วง ผมจะเขียนขยายความเรื่องนี้ในอนาคต เพียงแต่คุณสมัครจดหมายข่าว ก็จะสามารถรับข่าวสารในการอัปเดต บทความใหม่ๆ ได้ตลอด

เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับ มุมมองและการเลือกทุกมุมมอง

4.ฉาก และสถานที่

ทำไมฉากและสถานที่จึงสำคัญต่อนวนิยาย เป็นเพราะมันสร้างความสำคัญต่อการพัฒนาตัวละคร ถ้าต้องการให้ตัวละครผู้มีความโหดเหี้ยม ทารุณ และเต็มไปด้วยจิตใจร้ายๆ แต่กลับให้เขาอยู่ในเมืองที่เต็มไปด้วยความสุข ครอบครัวแสนดี มันก็ดูไม่ค่อยสมเหตุสมผล แน่นอนว่าในชีวิตจริงคนร้ายอาจจะมาจากสถานที่ที่ดีๆ ก็ได้ ซึ่งสามารถพบเห็นได้มากมาย แต่ก็ต้องสร้างสถานการณ์หรือจุดเปลี่ยนที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้นได้อย่างไร เพิ่มแรงกดดันที่ทำให้เขากลายเป็นคนร้าย สิ่งที่นักเขียนต้องทำให้คนอ่านเชื่อว่าสถานทีดีๆ นั้นแอบแฝงด้วยความร้ายกาจอย่างไรบ้าง เพื่อพัฒนาการตัวละครให้กลายเป็นปีศาจ นี่จึงเป็นเหตุผลให้สถานที่ หรือฉากมีสำคัญ ไม่ต่างจากโครงเรื่อง

นอกจากนั้นอาจจะต้องทำแผนที่เมืองที่ตัวละครใช้ชีวิต หรือแปลนของห้อง จัดวางโต๊ะอยู่ตรงไหน โทรทัศน์ ตู้เย็น โซฟา เตียง รายละเอียดเหล่านี้จะทำให้ไม่ต้องหลงทางเสียเวลากับจินตนาการ

จงตระหนักว่าสภาพแวดล้อมนั้นสร้างความเปลี่ยนแปลงได้

5.การพัฒนาตัวละคร

นวนิยายที่ดีหลีกไม่พ้นที่ตัวละครจะเกิดการเปลี่ยนแปลง ตลอดทั้งชีวิตเขาอาจจะมีชีวิตประจำวันที่ซ้ำซาก น่าเบื่อ พวกเขาใช้เวลาสิบปีหรือยี่สิบปีแบบนั้น แต่เมื่อถึง “จุดเปลี่ยน” เขากำลังเปลี่ยนชีวิตธรรมดาสามัญให้กลายไปเป็นอื่น 

เรามาเรียนรู้ว่าพื้นฐานอะไรบ้างที่จะสามารถพัฒนาตัวละครเหล่านั้นได้

เป้าหมาย: ตัวละครต้องการอะไร เช่น สาย สีมา จากเรื่อง “ปีศาจ” ต้องการเปลี่ยนแปลงสังคมให้ดีขึ้น เขาใช้ความรู้ความสามารถเพื่อช่วยชาวไร่ชาวนา คนยากจน ต้องการเอาชนะขนบธรรมเนียมเก่า เป้าหมายของสาย คือเอาชนะสังคมที่กดขี่

แรงจูงใจ: ทำไมตัวละครของคุณจึงมีเป้าหมาย ถ้าขาดแรงจูงใจเขาก็ไม่มีเป้าหมาย ดังนั้น สาย สีมา ได้แรงจูงใจจากอะไร? รัชนี–แฟนสาว? ครอบครัวของรัชนีที่พยายามกีดกันความสัมพันธ์? สังคมที่แบ่งแยกชนชั้น? การไม่เข้าถึงการศึกษาของผู้หญิง? การเมืองเอารัดเอาเปรียบ? นี่คือแรงจูงใจที่นำไปสู่เป้าหมาย

ขับเคลื่อน หรือ ไม่เปลี่ยนแปลง: โดยพื้นฐาน ตัวละครจะเปลี่ยนแปลงเสมอ นั่นทำให้เนื้อหาขับเคลื่อนไปข้างหน้า ตัวละครที่มีพลังในการขับเคลื่อน คือตัวละครที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากในบุคลิกภาพ ทัศนคติ หรือโลกทัศน์ การเปลี่ยนแปลงนี้มักจะเกิดขึ้นทีละน้อย แม้ว่าบางครั้งตัวละครจะเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน แต่นั่นก็เป็นเรื่องปกติ อย่างเช่นรัชนี ในเรื่อง “ปีศาจ” เธอเริ่มมองเห็นคุณค่าของตัวเอง และไม่เจริญรอยตามพี่สาว ที่แต่งงานกับคนที่ไม่รัก

นิยาย Pride and Prejudice
นิยาย Pride and Prejudice

ตัวละครที่ไม่เปลี่ยนแปลงคืออะไร?

อย่างที่คาดไว้ ในนิยายหลายเรื่องมีตัวละครที่หยุดนิ่งไม่พัฒนา หรือไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยตลอดเรื่อง พวกเขาไม่มีวิวัฒนาการ บุคลิกของพวกเขายังคงเหมือนเดิมตั้งแต่ต้นจนจบ และโลกทัศน์ของพวกเขาไม่ขยายไปในทางใดๆ เลย

เหตุใดจึงเกิดตัวละครแบบนั้น? มีสองคำตอบ 

คำตอบแรก ผู้เขียนไม่รู้วิธีการเขียน

คำตอบที่สอง เจตนาให้ตัวละครไม่มีการเปลี่ยนแปลง เพื่อสร้างประเด็น หรือล้อเลียนบุคคลบางประเภท ตัวอย่างเช่น นายคอลิน ใน Pride and Prejudice เป็นตัวละครที่นิ่งเฉยไม่เปลี่ยน อย่างไรก็ตาม นายคอลินเป็นแบบอย่างของคนในสังคมที่โง่เขลา ธรรมชาติที่โง่เขลาและตื้นเขิน 

อย่างไรก็ตาม ตัวละครที่พัฒนามาอย่างดีส่วนใหญ่จะมีพลังตามธรรมชาติด้วยตัวมันเอง ท้ายที่สุดแล้ว ตัวละครที่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยมักจะขาดสีสัน ทำให้หนังสือไม่สนุก และไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไร ผู้อ่านมักจะชอบตัวละครที่มีการขับเคลื่อนมากกว่า นั่นเป็นเหตุผลให้ต้องสร้างองค์ประกอบหลักเหล่านั้นได้อย่างอิสระ

วิธีตั้งค่าตัวละคร

  • สร้างประวัติตัวละครให้ครอบคลุมทุกอย่าง ตั้งแต่รูปลักษณ์ภายนอก สีผม ดวงตา ขนาดใบหน้า ฯลฯ ไปจนถึงครอบครัว
  • สร้างตัวตนภายใน อดีตของตัวละคร ภูมิหลัง ปมทางจิต ความปรารถนา ความทะเยอทะยาน ฯลฯ
  • ตั้งชื่อตัวละครให้เหมาะสมกับยุคสมัยของเรื่อง รวมถึงบุคลิก และนิสัยใจคอ ฯลฯ

6.วิธีสร้างปมขัดแย้งและความเสี่ยง ใน การเขียนนิยาย

ปมขัดแย้งของเรื่องทำให้ตัวละครเดินสู่เป้าหมาย หรือไม่บรรลุเป้าหมาย เราสามารถสร้างเส้นทางเหล่านี้ให้น่าสนใจ ความขัดแย้งเป็นอีกหนึ่งในอุปสรรคที่ตัวเอกจะต้องเผชิญระหว่างทาง ในนวนิยาย “ปมขัดแย้ง” มีสองประเภท

ปมขัดแย้งภายใน: ข้อบกพร่องของตัวละครเป็นตัวขัดขวางให้ความมุ่งมั่นของพวกเขาลดลง นั่นหมายถึงพวกเขาอาจพลาดเป้าหมายต่างๆ ที่ตั้งใจ ตัวอย่างเช่น โฟรโด ใน เดอะลอร์ดออฟเดอะริงค์ เขาไม่ยอมทำลายแหวน เพราะลังเล ซึ่งนั่นเกิดจากปมภายใน พลังของแหวนส่งผลต่อจิตใจ ทำให้อยากครอบครองแหวนมเอาไว้เอง

ปมขัดแย้งภายนอก: สถานการณ์และอุปสรรคต่างๆ ที่อยู่เหนือการควบคุมของตัวเอก เมื่ออุปสรรคเกิดขึ้น ร้างปัญหาให้พวกเขา หรือขวากหนามที่ต้องฟันฝ่า อุปสรรคเหล่านั้นขัดขวางไม่ให้พวกเขาบรรลุเป้าหมาย เช่น โชรอนทำให้ถนนทุกสายที่มุ่งสู่มอนท์ดูม เป็นเส้นทางทุรกันดาร จนทำให้โฟรโดไม่สามารถเดินทางไปทำลายแหวนได้ง่ายๆ

เช่นเดียวกับการสร้าง “ความเสี่ยง” ให้กับตัวละคร เมื่อสามารถสร้างความขัดแย้งหลักได้แล้ว สิ่งที่ต้องทำต่อมาคือตอกย้ำถึงความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้น นั่นทำให้เดิมพันสูงขึ้น อุปสรรคเพิ่มพูน ทุกย่างก้าวของการตัดสินใจคือความเสี่ยง เพื่อให้พวกเขาบรรลุเป้าหมาย เช่น ทำไมโฟรโดต้องทำลายแหวน แล้วทำไมเราต้องเอาใจช่วย เพราะชะตากรรมขิตให้มิดเดิลเอิร์ธแขวนอยู่บนเส้นด้ายจากการถูกทำลาย ดังนั้นอุปสรรคทั้งหมดทำให้โฟรโดต้องประสบเคราะห์กรรมมากมายจนแทบเอาชีวิตไม่รอด เขาจะเดินทางไปสู่จุดหมายได้หรือไม่ นั่นคือสิ่งที่ทุกคนอยากรู้

7.สร้างองค์ประกอบ การเขียนนิยาย

ในโลกของ การเขียนนิยาย มีนักเขียนอยู่สองประเภทหลักๆ คือ “นักวางแผน” กับ “นักด้นสด” 

“นักวางแผน” อาจเดาได้ว่านักเขียนประเภทนี้จะเขียนถึงอะไร ดำเนินเรื่องแบบไหน พวกเขาจะวางแผนก่อนเริ่มเขียน

“นักด้นสด” มักจะเริ่มจากแนวคิดทั่วไปในหัว พวกเขาทำเพียงโน้ตสั้นๆ ว่าเรื่องราวที่ต้องการนำเสนอจะเป็นอย่างไร พวกเขาจะค่อยๆ เผยรายละเอียดออกมาทีละตอน โดยไม่มีแผนการเขียนที่ชัดเจน

หากเป้าหมายสุดท้ายของนักเขียนทุกคนคือการเขียนหนังสือหนึ่งเล่มในทุกๆ สองปี ทำอย่างไรเพื่อให้นวนิยายได้จัดพิมพ์อย่างต่อเนื่อง ผมขอแนะนำให้ปฏิบัติตามแนวทางของ “นักวางแผน” และสร้างองค์ประกอบของเรื่องอย่างเป็นระดับขั้นตอน

เมื่อเขียนถึงจุดหนึ่ง นักเขียนทุกคนต้องเผชิญกับทางตันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อกำลังเข้าตาจน องค์ประกอบของเรื่อง หรือโครงร่างของเรื่อง จะช่วยเหมือนการเปิดการ์ดพลังจัดเต็ม โครงร่างขององค์ประกอบ จะทำให้จดจำสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างแม่นยำ ไม่ว่าในกรณีใด มันจะช่วยให้ประหยัดเวลา และทำให้เขียนจนสำเร็จตามเส้นตายที่วางเอาไว้

8.เลือกใช้โครงสร้าง และองค์ประกอบเรื่อง ใน การเขียนนิยาย

ในชีวิตจริงการเรียงลำดับเหตุการณ์ไม่สามารถสลับ หรือย้อนเวลากลับไปกลับมาได้ จากวันที่เกิดไปสู่วันที่ตาย แต่ในนวนิยายสามารถเปลี่ยนแปลงลำดับเหตุการณ์ และเวลาที่เกิดขึ้นให้สลับไปมาได้อย่างไร้ขีดจำกัด

การสร้างพล็อตแบบ Fichtean Curve:

Fichtean Curve คล้ายกับกราฟรูปพีระมิด แต่มันถูกสร้างให้มีความลาดเอียง 45 องศา Fichtean Curve ช่วยกำหนดชีวิตตัวละครให้มีความปกติมากกว่า ขณะเดียวกันเส้นคลื่นของโครงเรื่องยังสามารถโยงเข้าไปหาจุดวิกฤติ การผูกปมเกิดขึ้นในหลายๆ เหตุการณ์ ก่อนจะไต่ลำดับสู่ “จุดเดือด” ไปบรรจบกับจุดไคลแมกซ์ และหล่นลงในตอนจบ เพื่อคลี่คลายสถานการณ์ (ดูภาพประกอบ Fichtean Curve)

Fichtean Curve
fichtean curve

การสร้างพล็อต ใน การเขียนนิยาย แบบ In medias res:

In medias res เป็นวิธีเริ่มต้นนวนิยายด้วยเหตุการณ์กลางเรื่อง จากนั้นค่อยๆ อธิบายเหตุการณ์ที่หายไป หรือค่อยๆ เสริมเนื้อเรื่องด้วยบทสนทนา ใช้การเล่าย้อนหลัง หรือบรรยายเหตุการณ์ในอดีต ตัวอย่างเช่น แฮมเล็ต–Hamlet เริ่มต้นเรืื่องหลังการตายของพ่อ จากนั้นเชคสเปียร์จึงค่อยๆ สร้างแรงจูงใจให้แฮมเล็ตค้นหาข้อเท็จจริง ว่าใครสังหารพ่อของเขา ก่อนนำไปสู่การแก้แค้น ซึ่งนำไปสู่ฉากจบที่นองไปด้วยเลือด และความตาย

In medias res
In medias res

The Seven-Point Story Structure:

เป็นรูปแบบการเล่าเรื่องในแบบตำนาน คล้ายกับการผจญภัยของวีรบุรุษ (Hero’s Journey) การผจญภัยแบบวีรบุรุษจะเริ่มต้นด้วย การออกเดินทาง พบจุดวิกฤติ แก้ปัญหา ได้รับชัยชนะ และเดินทางกลับบ้าน ส่วน โครงสร้างแบบ 7 จุด จะแบ่งเหตุการณ์สำคัญออกเป็นเจ็ดเหตุการณ์ โดยเปิดเรื่องด้วย Hook ดึงความสนใจ จากบุคลิกตัวละคร เหตุการณ์ สถานการณ์ เรื่อยมาถึงจุดเปลี่ยนจุดต่างๆ และ มาจบที่ Resolution บทสรุปของสถานการณ์ทั้งหมดของเรื่อง (ดูภาพประกอบ)

Seven-Point Story Structure
The seven-point story structure

II. การเขียนนวนิยาย : ช่วงการเขียน

ถ้าคุณสามารถบรรลุแปดขั้นตอนข้างต้นมาได้ แสดงว่าคุณอยู่ในเส้นทางสู่การเขียนนิยายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นั่นหมายความว่าคุณได้วางรากฐานทั้งหมดสำหรับเรื่องราวที่ต้องเขียน เหลือเพียงสิ่งเดียวคือเริ่มเขียนจริงๆ และเคล็ดลับสี่ขั้นตอนต่อไปนี้อาจจะช่วยได้ (แม้ว่าคุณจะต้องการมากกว่านี้ แต่ไม่ต้องกังวล เราจะช่วยคุณอย่างเป็นขั้นเป็นตอนจนกว่าคุณจะเริ่มเขียนจนจบ จากบทความชิ้นต่อไปของผม)

9. ใช้เครื่องมืออะไร ใน การเขียนนิยาย

ไม่ว่าคุณจะเป็นนักเขียนแบบไหน “นักวางแผน” หรือ “นักด้นสด” คุณจะสร้างแรงจูงใจให้เขียนนิยายจนจบเรื่องได้อย่างไร จะเลือกใช้เครื่องมืออะไรมาช่วยเขียน ปากกากับกระดาษ? เขียนบนคอมพิวเตอร์? โปรแกรมเวิร์ด หรือซอฟต์แวร์สำหรับเขียนนิยาย เครื่องมือที่สามารถจัดรูปแบบ? หรือถ้ามีทางเลือกเดียว เขียนด้วยหมึกลงในกระดาษ อย่างไรก็ตาม นี่คือการเริ่มต้น:

ผมจะไม่แนะนำโปรแกรม MS Words, Google Doc หรือ Pages บน Mac เพราะถือเป็นเครื่องมือปกติที่ทุกคนมีอยู่แล้วเป็นมาตรฐาน หลายคนอาจจะใช้โปรแกรมเหล่านี้มาทั้งชีวิต ถึงเวลาที่จะเป็นนักเขียนแบบจริงจัง จำเป็นจะต้องเปลี่ยนเครื่องมือในการสร้างงาน เพื่อการทำงานที่ดีขึ้นหรือไม่ ต้องลองพิจารณาทางเลือกอื่นๆ ที่จะช่วยให้งานออกมาดีขึ้น เร็วขึ้น สะดวกขึ้น

โปรแกรมเหล่านี้มีมากมาย แต่ที่ผมทดลองใช้แล้วมีสามตัวด้วยกัน

Scriveneer: เป็นโปรแกรมที่ผมใช้อยู่ในปัจจุบันและผมก็ชอบมากที่สุด คุณสามารถสร้างโปรเจ็คได้อย่างอิสระ การปรับแต่งหน้าอินเทอร์เฟซได้ง่าย มันสามารถแบ็คอัพงานเขียนของคุณในทุกวัน เมื่อคุณทำมันหาย คุณสามารถค้นหาได้ง่ายๆ และเรียกมันกลับมาได้ Scriveneer สามารถใช้ได้ทุกระบบตั้ง แมค หรือ พีซี สามารถทดลองใช้ได้ 1 เดือน และที่ดีมากคือจ่ายเงินแค่ครั้งเดียว

Ulysses App: เป็นโปรแกรมเขียนที่ครบเครื่องที่สุดตัวนึง ทำให้คุณสามารถแยกโฟลเดอร์ต่างๆ ได้ง่าย มีเครื่องมือจับเวลา ข้อเสียคือสามารถใช้บน MacOs กับ IOS เท่านั้น และจ่ายเงินเป็น Subscribe รายปี แต่คุ้มค่าที่คุณจะลอง การจ่ายเงินแบบรายปีข้อดีคือมีอัปเดตโปรแกรมตลอดเวลาเมื่อมีการเปลี่ยนเวอร์ชัน ยูเลซิสมีให้ทดลองใช้หนึ่งเดือนก่อนจ่ายเงินเป็นสมาชิก

Highland2 App: ถ้าใครชอบความเรียบง่าย โปรแกรมนี้เหมาะกับคุณ ใช้งานง่าย เครื่องมือที่ช่วยให้โฟกัสการเขียนงาน เช่นจับเวลาการเขียน การแสดงจำนวนคำ การใส่หัวข้อ หรือการเก็บข้อมูลแม้จะไม่เยอะ ที่สำคัญคือใช้งานโดยไม่เสียเงิน ยกเว้นว่าคุณจะจ่ายเพิ่มบางฟีเจอร์

10.คิดถึงคนอ่าน

คนอ่านหนังสือของคุณคือใคร? ไม่ใช่ทุกคนใช่ไหม? ถ้าเราสำรวจชั้นหนังสือของตัวเอง เราอ่านวรรณกรรมแบบไหนบ้าง ในจำนวนหนังสือที่ซื้อ จะมีหนังสือประเภทหนึ่งที่มีมากกว่าเล่มอื่น นั่นแสดงว่าน่าจะเจอคนอ่านแล้ว 

หรือถ้ากำลังมองหากลุ่มเป้าหมาย หรือนักอ่านของตัวเอง นักอ่านในอุดมคติของคุณเป็นอย่างไรบ้าง?

คำแนะนำคือ ทำงานเขียนของคุณแบบนี้ซ้ำๆ แบบที่นักอ่านของคุณจะชอบ เมื่อทำงานต่อเนื่องไปสักระยะจะค้นพบ “ต้นแบบ” งานเขียน นักอ่านจะเกิดขึ้นตามมา ทุกอย่างต้องมีจุดเริ่มต้น และต้องการเวลาเพื่อสร้างฐานคนอ่าน ไม่มีทางลัด ทำต่อไปอย่างเชื่อมั่น

11.สร้างวินัยใน การเขียนนิยาย

วินัยในการเขียนเป็นหัวใจสำคัญ เป็นหัวใจหลัก ขาดไม่ได้ เพื่อปูทางให้ก้าวสู่เป้าหมายในการทำงาน งานเขียนจะกลายเป็นงานประจำ แต่การเป็นนักเขียนไม่มีใครคอยตรวจดูว่า คุณมาสแกนลายนิ้วมือเข้าทำงานหรือไม่ เริ่มงานกี่โมง เลิกงานเวลาไหน ทำงานจริงๆ กี่ชั่วโมง เขียนได้กี่คำต่อวัน รวมแล้วทำงานได้ตามเป้าหมายไหม วัด KPI จากอะไร การเขียนเป็นงานอิสระ ที่งานประจำอื่นๆให้ไม่ได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าคุณจะเขียนตอนไหนก็ได้ เพราะถ้าคิดแบบนั้นจะไม่สามารถจัดการกับงานเขียนขนาดยาวแบบนิยายได้สำเร็จ ลองมาดูว่าจะสร้างวินัยในการเขียนได้อย่างไร

การสร้างวินัยสำหรับนักเขียน เราจะไม่ยึดติดกับกฎเหล็ก ว่าต้องทำแบบนี้ ต้องสร้างแบบนั้น แต่ต้องยึดหลักยืดหยุ่น วินัยในการเขียนแต่ละคนเกิดขึ้นเฉพาะตัว มันเป็นวิธีการของแต่ละคนที่จะผลักดันให้ทำงานได้ บางคนมีข้อจำกัดเช่น เขียนได้เฉพาะตอนกลางคืน บางคนเขียนตอนเช้ามืด บางคนอาจจะใช้เวลาสองสามชั่วโมง บางคนกำหนดตามจำนวนอักษร หรือจำนวนหน้าในแต่ละวัน  แต่นั่นคือต้องทำอย่างสม่ำเสมอ คุณอาจจะกำหนดวันทำงานให้ตัวเองห้าวันต่อสัปดาห์ หรือใช้จำนวนหน้าในการตั้งเส้นตาย

ผมไม่รู้ว่าคุณต้องการแบบไหน แต่คุณรู้ว่าควรทำแบบไหนได้ อะไรก็ตามที่บังคับให้คุณเขียน อะไรเป็นอุปสรรค การผลัดวันประกันพรุ่ง หรือการไม่ยอมเริ่มต้นอะไรเลยจะกลายเป็นตัวฉุดให้งานไม่เกิดขึ้น ฆ่าพฤติกรรมแบบนั้นให้ออกไปจากชีวิต เพราะไม่งั้นคุณก็เป็นเพียงนักฝันธรรมดาคนหนึ่ง

เมื่อคุณเขียนไปได้สักสิบหรือยี่สิบเปอร์เซ็นต์ จำเป็นต้องประเมินความก้าวหน้า เขียนได้กี่หน้า กี่ตัวอักษร เรื่องเดินไปหรือวนในอ่าง เหลือเป้าหมายอีกกี่มากน้อย คุณสามารถแบ่งนิยายออกเป็นขั้นๆ ว่าจะเดินไปถึงตรงไหน ต้องทำให้วิธีการเหล่านี้ง่าย ต้องทำให้งานเขียนเป็นเรื่องสนุก หรือท้าทายตลอดเวลา แต่ถ้าคุณโดนสำนักพิมพ์เร่งรัดในเรื่องกรอบเวลาสำหรับการส่งต้นฉบับ คุณอาจจะต้องกระชับวิธีการทำงานให้มากขึ้น และเร็วขึ้น คุณอาจจะส่งเรื่องย่อ หรือตอนต้นที่แก้ไขพอสมควรให้บรรณาธิการไปอ่านก่อน เพื่อช่วยลดแรงกดดันทั้งตัวคุณและสำนักพิมพ์

แต่จะทำอย่างไร ถ้าวันไหนคุณพลาดในการเขียน หรือวันไหนคุณคิดงานไม่ออก ประเด็นแรกถ้ามันเกิดขึ้นบ่อยๆ งานไม่เดิน นั่นแสดงว่าคุณยังไม่สามารถจัดการกับวินัยภายในตัวเอง แต่ถ้าเป็นประเด็นหลัง คุณคิดงานไม่ออก หน้ากระดาษว่างเปล่า นั่งเขียนทุกวันแต่เป้าหมายยังไม่ไปถึงไหน นั่นแสดงว่าคุณยังทำ 10 ข้อแรก ไม่มากพอ คุณอาจจะกลับไปอีดิตงานที่เขียนมาตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ดูว่ามีอะไรพลาด จะเล่าตรงไหนเพิ่มเติม หรือตัดออก กลับไปพิจารณาพล็อตที่วางเอาไว้ การพัฒนาตัวละคร จัดการวิธีการดำเนินเรื่องอีกครั้ง 

หลังจากที่ทำตามเป้าหมายได้แล้ว ควรมอบรางวัลให้กับตัวเองบ้าง เช่นอาจจะซื้อของที่เล็งเอาไว้ อาหารดีๆ สักมื้อ ดื่มฉลองเล็กน้อย เพื่อลดความตรึงเครียด เพื่อจะได้กลับมาทำงานต่อให้สำเร็จ

Manuscript Template

ฟรีดาวน์โหลด

อย่าปล่อยให้ต้นฉบับที่ยุ่งเหยิงทำลายเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ เริ่มต้นส่งต้นฉบับที่มีรูปแบบถูกต้อง คุณสามารถดาวน์โหลดเทมเพลตสำหรับสร้างต้นฉบับทั้งนวนิยาย และเรื่องสั้น เพื่อนำไปใช้กับต้นฉบับของคุณ เทมเพลตนี้จะช่วยให้ต้นฉบับของคุณดูเป็นมืออาชีพมากขึ้นเมื่อส่งต้นฉบับไปให้สำนักพิมพ์พิจารณา อย่ามองข้ามเรื่องเล็กน้อยนี้ และทำให้ต้นฉบับของคุณอยู่ในสายตาของบรรณาธิการอย่างถูกต้อง

ขั้นตอนง่ายๆ เพียงลงทะเบียนเพื่อที่เราจะส่งเทมเพลตให้คุณทางอีเมล์ เมื่อคลิก Download Now แล้ว ขอให้เช็คที่อีเมล์ที่คุณลงทะเบียน หากไม่พบใน Inbox คุณอาจจะลิงค้นหาใน Spam Box จากนั้นดาวน์โหลดจากลิงค์ หรือคลิกที่ PDF ที่แนบมา

III. การเขียนนิยาย : หลังจากเขียนร่างแรกเสร็จ…

เมื่อเขียนนิยายร่างแรกเสร็จ จำเป็นที่จะต้องฉลองให้กับตัวเอง เพราะนี่คือความสำเร็จขั้นแรก แต่แน่นอน งานยังไม่เสร็จแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ 

การเขียนร่างแรกจบเป็นเพียงแค่หน้ากระดาษที่มีถ้อยคำ แต่หลังจากนั้นคุณจะเปลี่ยนให้กระดาษทั้งหมดกลายเป็นนิยายชั้นดีเรื่องหนึ่งด้วยขั้นตอนที่เหลือ

เทคนิคการเขียน

12.ตรวจสอบกลไกทางวรรณกรรม และเทคนิค การเขียนนิยาย

กลไกวรรณกรรมในงานสร้างสรรค์เป็นเรื่องปกติ นวนิยายทุกเรื่องคือวรรณกรรม และมีเทคนิคต่างๆ ในการนำเสนอผสมผสานกันอยู่ในเรื่อง นิยายทุกเรื่องมีกลไกเหล่านั้นดำเนินอยู่อย่างเป็นขั้นเป็นตอน นิยายถูกสร้างขึ้นได้เพราะกลไกนั้นทำงานเช่นเดียวกับกลไกของนาฬิกา นาฬิกาบางเรือนสามารถเดินได้ก็จริง แต่เดินไม่ตรง วิธีแก้ไขคือต้องตั้งเวลาให้ถูกต้อง แก้กลไกของเครื่อง บางเรือนเป็นนาฬิกาก็จริง แต่เข็มไม่เดิน นาฬิกาตาย แม้เราจะเรียกสิ่งนั้นว่านาฬิกา แต่การที่มันไม่ทำงานก็ไร้ค่า บางครั้งกลไกทางวรรณกรรมก็ยากสรุปได้ว่าเป็นแบบใดแบบหนึ่ง แต่ผสมผสานอยู่ในเรื่องเดียวกัน คุณต้องทำให้แน่ใจว่าตรวจงานได้ถูกต้อง มีอะไรตกหล่นไปบ้าง นิยายของคุณยังเดินเรื่องดีอยู่ใช่ไหม ฉาก ตัวละคร จุดเดือด และจุดไคลแมกซ์ รวมถึงจังหวะของเรื่อง ยังทำงานอย่างกลมกลืน ตัวอย่างบางส่วน:

ปืนของเชคอฟ: ปืนของเชคอฟคืออะไร อันตัน เชคอฟเป็นนักเขียนชาวรัสเซีย เขาเคยกล่าวเอาไว้ว่า “ถ้าในฉากแรกมีปืนพกแขวนอยู่บนผนัง ในฉากสุดท้ายคุณต้องใช้มันเพื่อเอาไปยิง” นั่นหมายความว่า เมื่อคุณบรรยายถึงสิ่งต่างๆ เพื่อทิ้งเป็นปริศนา คุณได้นำมันกลับมาใช้ในตอนขมวดปมหรือไม่ นี่คือสิ่งที่ต้องตรวจสอบ เมื่อถึงขั้นตอนแก้ไข ถ้าปริศนาที่ทิ้งไว้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณตัดมันได้เลย หรือนำมันมาใช้ให้เป็นประโยชน์

เทคนิคการเขียน Chekhov's gun
Chekhov’s gun

ผู้เล่าเรื่อง: ตรวจสอบผู้เล่าเรื่อง ตรวจสอบการเลือกใช้มุมมอง มีส่วนใดที่หลงลืม หรือใช้ผิด เช่นย่อหน้าแรกบรรยายด้วย “ผม” ย่อหน้าถัดไปบรรยายด้วย “เขา” หรือ “คุณ” อย่าให้เสียงบรรยายผิดจากบริบท ความผิดพลาดอาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ และควรระมัดระวัง

ใส่ชื่อที่โยนลงมา: บางครั้งคุณอาจจะลืมบรรยายชื่อที่เอ่ยขึ้นว่ามันคืออะไร ตัวอย่างเช่น ตัวละครพูดว่า “วันนี้ฉันจะไปบ้านเพื่อน” นั่นเป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีข้อสงสัย แต่เมื่อตัวละครพูดว่า “วันนี้ฉันจะไปที่บ้านของมานะ” มานะคือใคร ตรวจสอบว่าคุณได้ลืมพูดถึงรายละเอียดชื่อของ “มานะ” หรือไม่ รวมถึงในฉากอื่นๆ ที่คุณใส่ชื่อเฉพาะเอาไว้ เพราะมันอาจทำให้คนอ่านงง และตามไม่ทัน

13.แก้ไขนิยาย

การแก้นิยายอาจจะไม่ใช่การแก้ไขเพียงครั้งเดียว ทุกครั้งที่อ่านทวน มักจะเจออะไรใหม่ๆ ขึ้นมาเสมอ นั่นคือเหตุผลที่ต้องกลับไปอ่านอีกรอบ เพราะยิ่งตรวจต้นฉบับมากขึ้นเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเห็นจุดอ่อน หรือจุดแข็ง มากขึ้นเท่านั้น สิ่งสำคัญต้องรู้ว่าจะแก้ไขอะไรบ้าง ส่วนไหนที่ควรแก้ ค่อยๆ ทำไปทีละน้อย อย่าทำทุกอย่างพร้อมกัน ต้องค้นหาปัญหาของเรื่อง เมื่ออ่านแล้วรู้สึกว่าบางฉากยังไม่น่าเชื่อถือพอ สิ่งที่ต้องทำคือค้นหาข้อมูล แล้วเขียนบางอย่างเพิ่มเติมลงไป

เมื่อตรวจต้นฉบับ บางฉากอาจจะดูว่าได้เขียนไปตามข้อเท็จจริงหรือเปล่า พยายามอธิบายจุดสำคัญให้ได้รายละเอียดมากที่สุด อาจจะเพิ่มเติมเทคนิคการบรรยายแบบ “ไม่แสดงออก แต่บอกให้รู้” ตัวอย่างเช่น “วันนี้อากาศร้อนอบอ้าวสมกับเป็นฤดูร้อนมหาโหด เขากำลังเดินไปที่ป้ายรถเมล์” ถ้าบรรยายเท่านี้มันเป็นเพียงการบอกเล่าอย่างธรรมดา แต่ถ้าแสดงภาพลักษณ์เพิ่มขึ้น “ขณะก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว เหงื่อไหลอาบเสื้อ ก่อนไปถึงป้ายรถเมล์ เขาดึงปกเสื้อเพื่อระบายความร้อน” 

เมื่อเขียนบทสนทนา จะพบปัญหาว่าทำไมบทพูดถึงดูแข็งทื่อ ทำไมมันไม่ลื่นไหล การสนทนาที่ไหลลื่นมีชัยไปกว่าครึ่ง ปัญหานี้ครึ่งหนึ่งเกี่ยวข้องกับน้ำเสียง ระดับเสียง และบริบทของคำพูดของผู้สนทนา ส่วนใหญ่สามารถใช้คำว่า “เขาพูด” และ “เธอพูด” เพื่อระบุบทสนทนานั้นเป็นคำพูดของใคร แต่บางครั้งต้องการคำอื่นๆ เพื่อช่วยให้ตัวละครพูดได้ชัดเจนขึ้น นี่คือสิ่งที่จะต้องค้นคว้า ดูว่ามีคำอะไรที่หลากหลายมากกว่านี้ คำไม่กี่คำในคลังแสงของเราอาจจะน้อยเกินไป พจนานุกรม “คลังคำ” ช่วยได้

แก้ไขการบรรยายที่รกรุงรัง ภาษาที่หรูหรา ประดับประดามากเกินไป แต่นำไปสู่จุดหมายเพียงเล็กน้อย เป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น เช่นการใช้คำหลายพยางค์ ประโยคที่ทับซ้อน และภาษาที่ไม่ยืดหยุ่น องค์ประกอบเหล่านั้นทำให้การอ่านช้าลง ทำให้เนื้อหายุ่งเหยิง และอาจสูญเสียผู้อ่านไปโดยสิ้นเชิง 

หากคุณไม่เคยอ่านการบรรยายที่หรูหรา ดูตัวอย่างประมาณนี้

“เด็กสาวผมสีมะฮอกกานี ดวงตาของเธอเปล่งประกายระยิบระยับราวดวงดาวในทางช้างเผือก ขณะที่เธอจ้องมองใบหน้าของเขาอย่างมีความสุข เธอรู้สึกถึงความรักอันเปี่ยมล้น แม้ความรักระหว่างเธอกับเขาเต็มไปด้วยการแสดงออกที่ลึกลับราวกับเงาในยามค่ำคืนก็จริง แต่เธอมั่นใจในตัวเขา เธอตัดสินใจอย่างละเอียดรอบคอบแล้ว เป็นการดีที่เธอจะขอติดตามเขาไปทำภารกิจอันยิ่งใหญ่ตลอดไป…”

ยากมากที่จะให้ผ่านใช่ไหม?

ในเมื่อการเขียนแบบนี้มีข้อเสียมากมาย แล้วเหตุใดยังมีนักเขียนบางคนใช้ภาษาที่หรูหรา–ฟุ่มเฟือยโดยไม่จำเป็น ตอบแบบประชดนิดๆ : เป็นความพยายาม และทำให้ดูเหมือน “วรรณกรรม” มากขึ้น

ภาษาหรูหราฟุ่มเฟือยของนักเขียนดัง อาจจะทำให้ประทับใจในคราวแรกที่ได้อ่าน แต่เมื่ออ่านมันจริงๆ จะพบว่าไม่มีอะไรในเรื่องที่เล่า ความรุ่มมรวยแพรวพราวแบบนั้นมันไร้ค่า และไม่มีประโยชน์อันใด ดังนั้นแก้ไขตั้งแต่ร่างแรก เพื่อที่ผู้อ่านจะไม่ต้องทนอ่านประโยคแบบนั้น

14.ส่งต้นฉบับให้เพื่อนอ่าน

ก่อนตีพิมพ์ต้นฉบับ ผู้ที่อ่านต้นฉบับแรก ผมมักเรียกพวกเขาว่า “เบต้า” 

การส่งต้นฉบับที่สมบูรณ์เวอร์ชันแรกไปให้ผู้อ่านเบต้ามีข้อดีคือ ทำให้สามารถตรวจสอบนิยายจากมุมมองของคนอื่น 

ใครคือคนอ่านรุ่นเบต้า: คนในครอบครัว เพื่อนผู้ใกล้ชิด บางทีอาจจะเป็นคนที่คุณไว้วางใจ

การอ่านของผู้อ่านรุ่นแรกเป็นสิ่งสำคัญ เพราะระหว่างที่เขียน เราอยู่กับนิยายนานเกินไป จนอาจจะมองไม่เห็นจุดบกพร่องใหญ่น้อยที่เกิดขึ้น เช่นช่องโหว่ของโครงสร้าง ความไม่ต่อเนื่อง การอธิบายมากเกินไป ผู้อ่านเบต้าจะทำให้มองเห็นความผิดพลาด รูปแบบการวิจารณ์ที่จะได้รับ คล้ายๆ กับที่เราได้จากคอมเม้นต์ใน Goodread หรือ การแสดงความคิดเห็น ช่อง comment ของร้านหนังสือออนไลน์ ซึ่งมันอาจจะไม่ละเอียด แต่พอที่จะเช็คงานที่เขียนได้ว่าเป็นอย่างไร

บางครั้งอาจจะหยิบบางประเด็นที่เห็นด้วยมาแก้ไข หรือปรับปรุงจุดที่มีคอมเม้นต์เข้ามา แม้ผู้อ่านรุ่นเบต้าจะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านวรรณกรรม แต่ให้นึกเสมอว่าเขาคือคนอ่านของคุณ คนธรรมดาที่มีขีดจำกัดในการเข้าใจเนื้อหา ถ้าต้องการให้ผู้อ่านเข้าถึงนิยายมากขึ้น บางครั้งอาจจะต้องลดความยากบางประการลงมา แต่ถ้ามั่นใจว่าจะทำแบบนั้น ก็ก้าวไปข้างหน้า  

บรรณาธิการ

15.จ้างบรรณาธิการมืออาชีพ

เรามาถึงส่วนสำคัญขั้นสุดท้าย การเตรียมนวนิยายให้พร้อมสำหรับการตีพิมพ์ การจ้างบรรณาธิการมาทำหน้าที่ดูแลต้นฉบับ เป็นหนทางที่ดีที่สุด กรณีที่คุณตีพิมพ์ผลงานของตัวเอง หรือเพื่อให้มั่นใจว่าต้นฉบับที่ส่งไปให้สำนักพิมพ์พิจารณา จะได้รับการคัดเลือก แม้ว่าบรรณาธิการจะไม่การันตีว่าผลงานนี้จะได้ตีพิมพ์ 99.99% แต่มั่นใจได้ว่า ส่งต้นฉบับที่ดีที่สุดไปให้สำนักพิมพ์แล้ว 

ถ้าคำนวณเวลาที่ใช้ไปอย่างมากมายในการเขียนนิยายเรื่องหนึ่ง บรรณาธิการมืออาชีพคือคำตอบ ค่าใช้จ่ายในการจ้างผู้เชี่ยวชาญเพื่อปรับปรุง และขัดเกลาต้นฉบับคุ้มค่าเกินบรรยาย

บรรณาธิการมืออาชีพทำอะไรบ้าง

บรรณาธิการเพื่อพัฒนาต้นฉบับ: เมื่อเขียนต้นฉบับเสร็จแล้ว หากตั้งใจที่จะจ้างบรรณาธิการมาดูแลต้นฉบับ วิธีที่ดีที่สุดคือเริ่มด้วยการให้บรรณาธิการมาพัฒนาต้นฉบับ วิเคราะห์–ค้นหา องค์รวมแบบเชิงลึก โดยแนะนำในทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในนวนิยาย ตั้งแต่รูปแบบ ตัวละคร ฉาก จังหวะ เวลา โครงเรื่อง ไปจนถึงโครงสร้างประโยคที่มีปัญหา เพื่อที่จะนำบทวิเคราะห์นี้กลับไปปรับปรุงนิยายของตัวเอง 

บรรณาธิการต้นฉบับ: แนวทางในการแก้ไขของ บรรณาธิการต้นฉบับคือ ตรวจสอบ “ต้นฉบับ” ในส่วนของภาษาที่ใช้ในนวนิยายนั้นว่าสมบูรณ์แล้วหรือยัง เช่น ความไม่สอดคล้องกันของเรื่อง จากนั้นยังมองหาส่วนต่างๆ ที่ผิดไปจากปกติไปทีละบรรทัด มุ่งเน้นแก้ไขสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ถูกมองข้าม บรรณาธิการต้นฉบับจะจับผิด เช่น ตัวละครสวมแว่นสายตาพร้อมกับแว่นกันแดดในเวลาเดียวกันหรือไม่ จัดการไวยากรณ์ ตัดประโยค คำซ้ำ หรือการสะกดผิด บรรณาธิการต้นฉบับจะไม่แตะต้องโครงสร้างนิยายของคุณ หรือลักษณะตัวละคร

พิสูจน์อักษร: นี่คือขั้นตอนสุดท้ายของการแก้ไข การพิสูจน์อักษรจะทำให้ต้นฉบับของคุณได้รับการขัดเกลา ตรวจสอบคำสะกด คำศัพท์ ความหมาย ผู้ตรวจทานจะตรวจสอบให้แน่ใจว่า ทุกคำในนวนิยายสะกดถูกต้อง และทุกประโยคถูกต้องตามหลักไวยากรณ์

ต้องใช้งบประมาณเท่าไหร่ในการจ้างบรรณาธิการ ค่าใช้จ่ายในการตรวจแก้แบบมืออาชีพขึ้นอยู่กับตัวแปรหลายอย่าง: ประเภทของงาน ความยาวของหนังสือ หรือรูปแบบการแก้ไขที่คุณต้องการ สามารถปรึกษาเราได้ทางอีเมล์ ส่งเมล์สอบถามได้ที่อีเมล์สอบถามรายละเอียด

สรุป : 15 วิธี การเขียนนิยาย

หากต้องการเปลี่ยนความว่างเปล่าให้กลายมาเป็นความจริง ความฝันที่จะเป็นนักประพันธ์อาชีพ อยู่ไม่ไกลจากสิ่งที่ยังว่างเปล่า แม้เส้นทางนี้ยังต้องเดินทางอีกยาวไกล แต่จุดแรกที่สามารถสานฝันได้ก็คือ “ลงมือเขียน” วิธีเดียวที่ง่ายที่สุด เป็นวิถีที่จะเอาชนะอุปสรรคมากมาย และเมื่อเขียนเรื่องราวในนวนิยายจบแล้ว แก้ไขร่างที่หนึ่ง ร่างที่สอง และที่สาม เพื่อนำไปสู่ความสมบูรณ์ที่สุดในช่วงเวลานั้น

ความฝันขึ้นอยู่กับทางเลือกว่าจะไปที่ไหน เส้นทางนั้นคุณเป็นคนเลือก 

Manuscript Template

ฟรีดาวน์โหลด

อย่าปล่อยให้ต้นฉบับที่ยุ่งเหยิงทำลายเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ เริ่มต้นส่งต้นฉบับที่มีรูปแบบถูกต้อง คุณสามารถดาวน์โหลดเทมเพลตสำหรับสร้างต้นฉบับทั้งนวนิยาย และเรื่องสั้น เพื่อนำไปใช้กับต้นฉบับของคุณ เทมเพลตนี้จะช่วยให้ต้นฉบับของคุณดูเป็นมืออาชีพมากขึ้นเมื่อส่งต้นฉบับไปให้สำนักพิมพ์พิจารณา อย่ามองข้ามเรื่องเล็กน้อยนี้ และทำให้ต้นฉบับของคุณอยู่ในสายตาของบรรณาธิการอย่างถูกต้อง

ขั้นตอนง่ายๆ เพียงลงทะเบียนเพื่อที่เราจะส่งเทมเพลตให้คุณทางอีเมล์ เมื่อคลิก Download Now แล้ว ขอให้เช็คที่อีเมล์ที่คุณลงทะเบียน หากไม่พบใน Inbox คุณอาจจะลิงค้นหาใน Spam Box จากนั้นดาวน์โหลดจากลิงค์ หรือคลิกที่ PDF ที่แนบมา
นิวัต พุทธประสาท

About Author

นิวัต พุทธประสาท บรรณาธิการบริหารสำนักพิมพ์เม่นวรรณกรรม และนักเขียนอิสระ มีผลงานเรื่องสั้น นวนิยายตีพิมพ์หลายเรื่อง ปัจจุบันเป็นคอลัมนิสต์ให้กับเม่นวรรณกรรมบล็อก

Niwat Puttaprasart
2 comments 15.2K views
2 FacebookTwitterPinterestLinkedinWhatsappLINESkypeEmail

เรื่องสั้นคืออะไร : What is a short story

by Editor
written by Editor 5 mins read

เรื่องสั้นคืออะไร : What is a short story เรื่องสั้นเป็นรูปแบบหนึ่งของการเขียน จัดอยู่ในประเภท “เรื่องแต่ง” (fiction) เรื่องสั้น กำหนดให้มีความกระทัดรัด และกระชับมากกว่านิยาย (novel) โดยจะมีจำนวนคำอยู่ระหว่าง 3,000 ถึง 7,000 คำ — ค่าเฉลี่ยความยาวของเรื่องสั้นจะอยู่ที่ประมาณ 5,000 คำ เรื่องสั้นส่วนใหญ่ให้ความสำคัญกับอารมณ์ความรู้สึก โดยทั่วไปแล้วจะครอบคลุมเหตุการณ์ สถานการณ์เพียงเล็กน้อย โดยมีตัวละครจำกัดไม่กี่ตัว ในบางกรณีตัวละครอาจไม่มีความสำคัญต่อโครงเรื่องเลยก็ได้ และตอนจบของเรื่องสั้นมักจะขมวดปม เพื่อสร้างความประทับใจให้คนอ่านได้จดจำ

เรื่องสั้นคืออะไร

ประวัติความเป็นมาของ เรื่องสั้น

ประวัติศาสตร์เกี่ยวกับเรื่องสั้นมีมานานหลายศตวรรษ ตั้งแต่ก่อนมนุษย์เริ่มมีการคิดค้นระบบตัวอักษร และมีการเขียน จากอียิปต์ไปจนถึงกรีก เรื่องเล่าสั้นๆ ของชาวโรมัน ไปจนถึงการร่ายบทกวีขนาดยาว กระทั่ง ยุคกลาง ยุคศิลปะฟื้นฟู การพัฒนารูปแบบการเขียนเรื่องแต่ง (Fiction) มาถึงยุคเฟื่องฟู อุตสาหกรรมสิ่งพิมพ์ได้รับการพัฒนา และได้กลายเป็นที่นิยมจนถึงปัจจุบันแม้จะเข้าสู่ยุคออนไลน์แล้วก็ตาม

เรื่องสั้น ถือกำเนิดขึ้นจากการเล่าเรื่องแบบสั้นๆ สามารถสืบย้อนไปไกลถึงตำนานโบราณ ตำนานนิทานพื้นบ้าน และนิทานที่พบในชุมชนต่างๆ ทั่วโลก เรื่องราวเหล่านี้บางเรื่องมีอยู่ในรูปแบบลายลักษณ์อักษร แต่หลายเรื่องได้รับการถ่ายทอดผ่านประเพณี การเล่าปากเปล่า–ปากต่อปาก ในศตวรรษที่ 14 เรื่องราวที่เป็นที่รู้จักมากที่สุด ได้แก่ 1001 ราตรี–One Thousand and One Nights นิทานพื้นบ้านตะวันออกกลางโดยผู้เขียนหลายคน ต่อมารู้จักกันในชื่อ Arabian Nights และ Canterbury Tales โดย Geoffrey Chaucer

จนกระทั่งต้นศตวรรษที่ 19 เรื่องสั้นได้รับการรวมเป็นชุดเพื่อจัดพิมพ์อย่างเป็นเรื่องเป็นราวมากขึ้น การตีพิมพ์เทพนิยายของพี่น้องกริมม์กลายเป็นจุดเริ่มต้น ต่อจากนั้นนวนิยายโกธิกของเอ็ดการ์ อัลเลน โป ออกมาตอกย้ำถึงสถานะอันมั่นคงของเรื่องสั้น และในที่สุด เรื่องสั้นของแอนตัน เชคอฟ ได้รับการยกย่องให้เป็นบิดาเรื่องสั้นสมัยใหม่

ความนิยมของเรื่องสั้นเพิ่มมากขึ้น ตามการเจริญเติบโตของนิตยสารและวารสาร บรรณาธิการคัดเรื่องเรื่องสั้นเพื่อตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ และนิตยสารอย่างแพร่หลาย เรื่องสั้นกลายมาเป็นความบันเทิงของนักอ่าน ทำให้เกิดความต้องการเรื่องสั้นในหน้านิตยสาร ยิ่งนักเขียนดังยิ่งดึงดูดใจผู้อ่าน ในช่วงต้นทศวรรษ 1900 The Atlantic Monthly, The New Yorker และ Harper’s Magazine ได้จ่ายเงินเป็นจำนวนมากสำหรับเรื่องสั้นคุณภาพจากนักเขียนทั่วโลก และกลายมาเป็นยุคทองของสื่อสิ่งพิมพ์จนมาถึงทุกวันนี้

what is a short story

อะไรคือองค์ประกอบสำคัญของเรื่องสั้น

ฉากในเรื่องสั้นโดยส่วนใหญ่จะเรียบง่าย (จำไว้เสมอ หนึ่งสถานที่ หนึ่งเหตุการณ์) ตัวละครหลัก มีเพียงไม่กี่ตัว (1-5 ตัว) โดยทั้งหมดไม่จำเป็นต้องเล่าภูมิหลังอย่างละเอียด รูปแบบ โครงเรื่อง โครงสร้างต้องกระชับ เข้มข้น ทุกรายละเอียดของคำ และเรื่องราวต้องสื่อความหมาย (คั้นน้ำออก ให้เหลือแต่เนื้อ)

แทนที่จะใช้พล็อตย่อยๆ หลายพล็อต (sub plots) เรื่องสั้นเน้นที่พล็อตเรื่องเดียว บางเรื่องเล่าเรื่องแบบดั้งเดิม โดยเริ่มการบรรยายโครงเรื่องตั้งแต่จุดเริ่มต้น ต่อด้วยสอดใส่รายละเอียดเข้าไปในการดำเนินเรื่องเพิ่มขึ้น จนนำไปสู่จุดสุดยอด (ช่วงเวลาสูงสุดของความขัดแย้งหรือการกระทำ) และคลี่คลายลงด้วยการแก้ปัญหาในตอนท้าย อย่างไรก็ตาม เรื่องสั้นร่วมสมัยมีแนวโน้มที่จะเริ่มต้นเรื่องในช่วงกลาง เพื่อดึงดูดผู้อ่านเข้าสู่ฉากที่น่าตื่นตะลึง

เรื่องสั้นในอดีตมักจะวนเวียนอยู่กับประเด็นหลัก หรือบทเรียนเกี่ยวกับศีลธรรม แต่ในปัจจุบัน เรื่องสั้นมีพล็อตซับซ้อนมากขึ้นเกี่ยวกับความเป็นจริง และพฤติกรรมของมนุษย์ มากกว่าการสอนศีลธรรมในแบบอดีต ส่วนจุดไคลแม็กซ์กลายเรื่องปกติที่จะเห็นตอนจบแบบสร้างความคลุมเครือ หรือเรื่องราวที่ยังดำเนินต่อไปไม่ได้คลี่คลายปัญหาที่นำเสนอ แต่เชิญชวนให้อ่านแบบปลายเปิด

ขณะเดียวกัน เรื่องสั้นเหมาะกับการทดลอง ทั้งในรูปแบบ ทั้งเนื้อหา รวมถึงการใช้คำ แม้ผู้เขียนเรื่องสั้นส่วนใหญ่ยังคงทำงานแบบเดิม แต่นักเขียนอีกหลายคนก็สร้างอารมณ์ที่แตกต่างจากวรรณกรรมคลาสสิก (มุมมอง ภาพ การคาดเดา อุปมา ภาพพจน์ การเลือกคำ น้ำเสียง และโครงสร้างประโยค)

ทำไมนักเขียนทุกคนควรเรียนรู้วิธีเขียนเรื่องสั้น

การเขียนเรื่องสั้นมีอะไรมากกว่าที่คุณคิด ในฐานะนักเขียนเรื่องสั้น พึงระลึกไว้เสมอว่า ขนาดความยาวของเรื่องสั้น ไม่ได้หมายถึงการใช้ทักษะที่มีน้อยลง

นักเขียนเรื่องสั้นเข้าใจสิ่งนี้เป็นอย่างดี…ความสามารถในการพรรณาถึงเรื่องราวต่างๆ ในเวลาอันสั้น อาจต้องการทักษะมากกว่าตอนที่เขียนนวนิยาย หรือหนังสือสารคดีทั้งเล่มเสียอีก

ตารางเปรียบเทียบจำนวนคำ

ประเภทการเขียนจำนวนคำจำนวนหน้าในหนังสือตัวอย่าง
เรื่องสั้น (Short story)100 – 15,000 24 “The Gift of the Magi” โดย O. Henry
นิยายขนาดสั้น (Novella) 30,000 – 60,000100 – 200 “A Clockwork Orange” โดย Anthony Burgess
นวนิยาย (Novel)60,000 – 100,000200 – 350 “แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับศิลาอาถรรพ์” โดย JK Rowling
นวนิยายมหากาพย์ (Epic Novel)120,00 – 220,000+400 – 750+ “Game of Thrones” โดย George R.R. Martin

นักเขียนนวนิยายส่วนใหญ่เริ่มงานเขียนของพวกเขาด้วย เรื่องสั้น หรือ บทกวี ไม่ว่าจะเป็นเออร์เนส เฮมิงเวย์, จอห์น สไตน์เบค หรือนักเขียนไทยอย่าง ศรีบูรพา, ยาขอบ, อุษณา เพลิงธรรม ก็เริ่มจากการเขียนเรื่องสั้น ส่วนนักเขียนที่กลายเป็นนักเขียนเรื่องสั้น เช่น เรมอนด์ คาร์เวอร์, อลิซ มันโร นักเขียนไทยเช่น มนัส จรรย์ยงค์, กนกพงศ์ สงสมพันธ์

ทำไมเราต้องหาคำตอบว่า เรื่องสั้นคืออะไร คำถามนี้อาจรบกวนใจจิตใจทั้งผู้เริ่มเขียนหนังสือ รวมถึงผู้อ่านหน้าใหม่ บางครั้งการเรียนรู้ในเรื่องประเภทงานวรรณกรรมก็มีความวุ่นวายพอสมควร แต่ก็ทำให้คุณสามารถแยกแยะงานแต่ละประเภทได้ง่ายขึ้น เมื่อคุณเขียนหนังสือ คุณก็จะมีเป้าหมายที่ชัดเจนว่ากำลังทำอะไรอยู่ หรือถ้าเป็นผู้อ่าน ก็สามารถเข้าใจจุดประสงค์ของเรื่องนั้นๆ ได้รวดเร็วขึ้น หรือกระจ่างขึ้น

เรื่องสั้นคืออะไร มีอะไรบ้าง

เรื่องสั้นมีอยู่ในทุกประเภทงานเขียน: แอ็คชั่น, ผจญภัย, ชีวประวัติ, ตลก, อาชญากรรม, นักสืบ, ละคร, ดิสโทเปีย, นิทาน, แฟนตาซี, ประวัติศาสตร์, สยองขวัญ, ลึกลับ, ปรัชญา, การเมือง, โรแมนติก, เสียดสี, วิทยาศาสตร์, เหนือธรรมชาติ, เขย่าขวัญ, โศกนาฏกรรม และคาวบอยตะวันตก ต่อไปนี้คือประเภทเรื่องสั้นยอดนิยม รูปแบบวรรณกรรมในแบบต่างๆ บางครั้งเรื่องสั้นหนึ่งเรื่องอาจจะจักอยู่ในหลายประเภท โดยไม่เจาะจงว่าอยู่ในหมวดไหนประเภทไหน:

  • นิทาน (Fable) : นิทานเชิงคุณธรรมที่ให้บทเรียนศีลธรรม มักใช้สัตว์ สัตว์ในตำนาน พลังแห่งธรรมชาติ หรือใช้วัตถุที่ไม่มีชีวิตแต่งให้มีชีวิตขึ้นมา (พี่น้องกริมม์, อีสป)
  • แฟลชฟิกชัน (Flash Fiction): เนื้อเรื่องมีขนาดระหว่าง 5 ถึง 2,000 คำ ตัวเรื่องจะปราศจากโครงสร้าง ไม่ใช้โครงเรื่องแบบดั้งเดิม การพัฒนาตัวละครน้อยมาก ตัวเรื่องมีลักษณะเฉพาะในการนำเสนอ มักจะจบด้วยความประหลาดใจ หรือโชคชะตาพลิกผัน (ลิเดีย เดวิส)
  • Vignette: การบรรยายฉากในช่วงเวลาที่กำหนด ไม่มีโครงเรื่อง หรือการเล่าเรื่องที่สมบูรณ์ แต่เผยให้เห็นรายละเอียดที่สำคัญเกี่ยวกับตัวละครหรือความคิด (Sandra Cisneros)
  • สมัยใหม่ (Modernism): เรื่องสั้นทดลอง เป็นการทดลองกับรูปแบบการเล่าเรื่อง ท่วงทำนองดำเนินเรื่อง และเหตุการณ์ บทพูดเกิดขึ้นภายในตัวเอง หรือ กระแสสำนึก–stream of consciousness เป็นงานเขียนที่เล่าประสบการณ์ส่วนตัว (เจมส์ จอยซ์, เวอร์จิเนีย วูล์ฟ)
  • หลังสมัยใหม่ (Postmodernism): แยกย่อยโครงสร้างของเรื่อง ใช้ความความขัดแย้งในตัวบท ผู้บรรยายในเรื่องกับนักเขียนมีความสัมพันธ์ที่ขัดแย้งกัน​ รวมถึงผู้อ่าน และตัวโครงสร้าง (Donald Barthelme, Jorge Luis Borges)
  • สัจจะนิยมมหัศจรรย์ (Magical realism): ผสมผสานการเล่าเรื่อง หรือฉากที่สมจริงเข้ากับองค์ประกอบของจินตนาการ ความฝัน หรือความบิดเบี้ยวไม่สมมาตรต่อความจริง (Gabriel García Márquez)
  • Minimalism: การเขียนมีลักษณะกระชับ ภาษาตรงไปตรงมา ไม่ใส่รายละเอียดของโครงเรื่อง (Raymond Carver, Amy Hempel)

ตัวอย่าง เรื่องสั้นประเภทต่างๆ

ในงานเรื่องสั้น แม้ว่าผู้เขียนจะยึดทฤษฏีการเขียน เขียนตามหลักการ แต่นักเขียนก็มิได้ยึดติดกับทฤษฏีทุกกระเบียดนิ้ว เรื่องสั้นที่ดีหลายเรื่องก็ไม่อาจนิยามได้ว่าจัดอยู่ในหมวดหมู่ไหน หรือประเภทใด บางเรื่องก็มิได้ใช้สถานการณ์เด่นสถานการณ์เดียว บางเรื่องมีความยาว มีความสั้น ต่างกัน บางเรื่องมีตัวละครเกินกว่าทฤษฏี บางครั้งในหนึ่งเรื่องอาจจะผสมผสานวิธีการเล่าหลายแบบ การจัดหมวดหมู่มีขึ้นก็เพื่อให้การศึกษาวรรณกรรมง่ายขึ้น มิใช่หยุดยั้งให้เกิดการสร้างสสรรค์ใหม่

เพื่อเป็นแนวทาง เรามาดูกันว่าตัวอย่างประเภทเรื่องสั้นมีอะไรกันบ้าง

what is a short story
ภาพถ่ายสีทหารเยอรมันช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง

เรื่องสั้นแบบคลาสสิก

รูปแบบเรื่องสั้นคลาสสิก เป็นเนื้อแท้ เป็นต้นธารของเรื่องสั้นในทุกรูปแบบ ที่เห็นได้ชัดคือความกระชับของเนื้อห้า โดยมีองค์ประกอบของนิยายอยู่ครบถ้วน เรื่องสั้นคลาสสิกดำเนินเรื่องคล้ายคลึงนิยาย มีจุดเริ่มต้น มีการเล่าเรื่องตั้งแต่ตอนแรกไปจนถึงตอนจบ เน้นจุดสำคัญของเหตุการณ์ หรือการขมวดปม (climax) และแสดงให้เห็นถึงผลลัพท์ในสถานการณ์ของโครงเรื่อง

เรื่องสั้นแบบคลาสสิกแตกต่างจากงานร้อยแก้วอื่นๆ เรื่องสั้นมีตัวละครไม่กี่ตัว ส่วนใหญ่ 1-5 ตัวละคร มุมมองของเรื่องมีไม่มาก ขณะเดียวกันจุดไคลแมกซ์ยังดำเนินไปจนสุดเช่นเดียวกับนิยาย ทว่าถูกตัดทอนให้สั้นกระชับ และส่งผลกระทบที่น่าตื่นตะลึง จนไปถึงน่าจดจำสำหรับคนอ่าน

ตัวอย่างที่ 1: “แอนนาผู้ซัดเซียว” โดย ไฮริช เบิล

ชายหนุ่มกลับจากสงครามล่าช้ากว่าคนอื่น พบว่าบ้านเกิดเมืองนอนที่จากมาเปลี่ยนไปจากเดิมเป็นอย่างมาก ที่นั่นไม่เหลือความทรงจำอะไรอีกต่อไป แม้แต่คนที่รู้จักก่อนไปสงคราม โชคดีที่พ่อแม่ยังทิ้งเงินให้เขาไว้บ้าง ทำให้เขาไม่ต้องกลับไปหางานทำ แต่ถึงอย่างไรเขาก็มีอาการซึมเศร้า ไม่อยากออกไปไหน หมกตัวอยู่ในห้องเช่ามืดๆ โดยให้ยายเจ้าของบ้านทำอาหารมาส่งในห้อง

เรื่องสั้นเรื่องนี้เล่าเรื่องตามขนบคลาสสิก เริ่มจากการกลับบ้านหลังสงคราม ชีวิตที่ไร้จุดหมาย และต้องทนทุกข์โดดเดี่ยวลำพัง เมื่อเขาได้เห็นภาพถ่ายของยายเจ้าของห้องเช่า มีภาพหนึ่งเขาสนใจพิเศษที่ต้องจ้องมองนานๆ ทุกครั้งที่หยิบขึ้นมาดู มันคือภาพถ่ายลูกชายเจ้าของบ้าน ฉากหลังเป็นภาพเด็กสาวคนหนึ่ง หน้าตาสวย ผิวขาวซีด ดวงตาเรียว เขารู้จักเธอก่อนไปสงคราม โดยพบเธอนั่งอยู่บนรถรางสายเก้าเสมอ ซึ่งต่อมายายเล่าว่าเธอคือคู่หมั้นของลูกชาย และอยู่ห้องข้างๆ 

แต่สิ่งที่เป็นอยู่ในขณะนี้คือเธอเสียโฉมจากการก่อวินาศกรรมของทหารฝ่ายตรงข้าม ใครๆ ก็เรียกเธอว่าแอนนาผู้ซีดเซียว แต่นั่นก็ไม่ทำให้ตัวเอกไม่อยากพบเธอ เพราะเธอคือคนเดียวที่เขาอาจรู้จักแบบห่างๆ ก่อนไปสงคราม และฝันถึงเสมอในสมรภูมิ

“แอนนาผู้ซีดเซียว” จบลงได้อย่างน่าประทับใจสำหรับชายที่กลับจากสงคราม และเด็กสาวที่ได้รับผลกระทบ แน่นอนว่าถ้าเรื่องนี้เป็นนิยายมันก็เข้มข้นไม่ต่างกัน แต่ขณะเดียวกันเมื่อเป็นเรื่องสั้น มันทำให้คุณสามารถเข้าใจเนื้อเรื่องในการอ่านเพียงยี่สิบถึงสามสิบนาที เพราะเนื้อหาได้ถูกอัดแน่นลงไปในเรื่องอย่างสมบูรณ์

edward hopper Short Story
Edward Hopper: Landscape 

เรื่องสั้นแบบ Vignette

ถ้าเป็นศัพท์ทางภาพถ่าย Vignette มักใช้กับภาพถ่ายบุคคล หรือภาพถ่ายทิวทัศน์ โดยช่างแต่งภาพจะเน้น subject ด้วยการเบิร์นขอบรูปให้เป็นสีดำ หรือสีขาว เพื่อเน้นให้องค์กอบหลักโดดเด่น ในทางวรรณกรรม มีความหมายว่า “การพรรณาเหตุการณ์ บันทึก หรือฉาก อย่างรวบรัด” นั่นหมายถึง ตัวละคร เหตุการณ์ หรือสถานที่ ถูกขับเน้นเป็นพิเศษ

เรื่องสั้นแบบนี้อาจจะเรียกว่า เรื่องสั้นๆ ก็ได้ เพราะตัวพล็อตจะดำเนินไปอย่างรวดเร็ว เน้นหนักไปที่โครงสร้างเรื่อง และอาจจะพบการบรรยายต่างๆ ที่ต่างออกไปจากเดิม โดยมีการสอดใส่สัญลักษณ์ที่สอดคล้องกับธีมหลักลงไปด้วย

ตัวอย่างที่ 2 “ช่องมองภาพ”​ โดย เรย์มอนด์ คาร์เวอร์

ถ้าจะให้เล่าพล็อตเรื่อง “ช่องมองภาพ” ของ เรมอนด์ คาร์เวอร์ เริ่มเรื่องโดยช่างภาพแขนด้วนมือติดตะขอ มาขายภาพถ่ายบ้านให้กับตัวเอกที่เป็นผู้เล่าเรื่องด้วยบุคคลที่ 1 เจ้าของบ้านได้เชิญช่างภาพเข้าไปดื่มกาแฟ เรื่องสั้นดำเนินเรื่องด้วยบทสนทนาโต้ตอบกันระหว่างชายสองคนที่มีเบื้องหลังคือความโดดเดี่ยว คาร์เวอร์บรรยายโดยไม่สอดใส่รายละเอียด เขาให้ความสำคัญกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มากกว่าภูมิหลังชีวิตของตัวละครทั้งสอง หรือถ้ามีก็เป็นเพียงบทสนทนาสั้นๆ ที่ปราศจากรายละเอียด

นักวิจารณ์วรรณกรรมหลายคนเสนอว่า คาร์เวอร์เป็นนักเขียนที่ไม่เหมือนใคร โดยเฉพาะการเขียนถึงชนชั้นแรงงานในอเมริกา เรื่องราวของเขาเล่าถึงประสบการณ์ในชีวิตประจำวัน ตัวละครชายหญิงแถบมิดเวสต์ที่ต้องหาเลี้ยงชีพ ตกปลา เล่นไพ่ และสัมผัสสายลมที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิต เรื่องสั้นของคาร์เวอร์จึงมีความต่างจากนักเขียนอเมริกันคนอื่น บางทีงานของคาร์เวอร์ก็ทำให้นึกถึงภาพวาดของ Edward Hopper ศิลปินนักวาดภาพชาวอเมริกัน

เรื่องสั้น short story Fable
Fairy Tales from the Brothers Grimm

เรื่องสั้นแบบ Fable

เทพนิยายกริมม์ และนิทานอีสป เป็นต้นแบบของเรื่องสั้นแนวนี้ เรื่องสั้นแบบ Fable อาศัยเสียงเล่า เหมือนเล่าเรื่องให้เพื่อนฟัง เรื่องสั้นแนวนี้มีโอกาสประสบความสำเร็จอย่างสูง เพราะเล่าเรื่องได้รวดเร็ว รวบรัด มีอารมณ์ขัน และใช้จังหวะของเรื่องในแบบสั้นๆ 

เรื่องเล่าสั้นๆ แบบนี้ บางครั้งใช้บทสนทนาดำเนินเรื่อง บางครั้งก็มีลักษณะซับซ้อน บางครั้งเล่าเรื่องแบบตรงๆ อาจจะมีโครงเรื่องแบบคลาสสิก หรือเน้นเล่าเหตุการณ์โดยใช้โวหาร อย่างไรก็ตามวิธีการเล่าเรื่องแบบนี้ถือเป็นพื้นฐานของงานเขียนเรื่องสั้น และการดำเนินเรื่องไปข้างหน้ามีความสำคัญเป็นอย่างมาก 

ตัวอย่างที่ 3: “เมืองที่มองไม่เห็น” โดย อิตาโล คัลวีโน

โดยนัยแล้ว “เมืองที่มองไม่เห็น” เป็นนิยาย แต่ถ้าคุณลองชำแหละมันออกมาเป็นชั้นๆ ในแต่ละบทมันเป็น Fable จำนวนหลายๆ เรื่องเรียงร้อยเข้าด้วยกัน เรื่องสั้นๆ เหล่านั้นเข้ามารวมกันในหนังสือหนึ่งเล่ม โดยมีคอนเซ็ปต์เรื่องเมืองต่างๆ ที่มาร์โค โปโล ไปเยือนแล้วเล่าให้กุบไล ข่าน ฟัง มันคล้ายๆ 1001 ราตรี ที่นำเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยมาเล่าแบบนิทาน เล่าต่อเนื่องจนกลายเป็นภาพขนาดใหญ่ จนผู้อ่านสามารถจินตนาการได้

เรื่องแต่ง Modernism
Ford Madox Ford, James Joyce, Ezra Pound and John Quinn at Pound’s place in Paris, 1923

เรื่องสั้นแนวทดลอง Modernism

โดยธรรมชาติ เรื่องสั้นมีความยืดหยุ่นมากกว่านิยาย หมายความว่า “เรื่องสั้น” เปิดโอกาสให้เล่นกับพล็อตต่างๆ ได้ไม่จำกัด เรื่องสั้นจึงกลายเป็นเครื่องมือชั้นดีที่นักเขียนสามารถสอดใส่แนวคิดใหม่ๆ เข้าไปเสมอ หรือทดลองเขียนในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน เรื่องสั้นจึงเป็นเหมือนสิ่งที่สามารถท้าทายทั้งคนเขียน และคนอ่าน ทำให้เกิดรูปแบบใหม่ๆ ขณะเดียวกัน “เรื่องสั้น” ยังมีลู่ทางให้ผู้เขียนทดลองกับการเล่าเรื่องได้หลากหลาย ทั้งรูปแบบ ทั้งเนื้อหา โดยไม่ต้องอยู่กับกรอบเดิมๆ

ในหลายๆ ครั้ง การทดลองไม่ใช่แค่การคิดหารูปแบบใหม่ๆ เพียงอย่างเดียว ในทางกลับกัน บางคนอาจจะค้นพบการหักมุมจบแบบคลาสสิก บางคนอาจจะใช้วิธีการแอนตี้ไคลแมกซ์ บางคนอาจจะใช้วิธีแบ่งสองเหตุการณ์ดำเนินเคียงข้างกันไปตลอดเรื่อง นั่นคือเรื่องสั้นแนวทดลอง แน่นอนมันเป็นการเดิมพันที่ต่ำ แต่ถ้าคุณทำสำเร็จ ผลลัพท์ของมันก็ยอดเยี่ยมเสมอ

ตัวอย่างที่ 4: “คนดีหายาก” โดยแฟลนเนอรี โอคอนเนอร์

เรื่องสั้นเรื่องนี้สร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่วแวดวงวรรณกรรมของอเมริกา เมื่อตีพิมพ์ครั้งแรก ในปี ค.ศ. 1953 เรื่องราวของครอบครัวชาวใต้ เดินทางกลับไปเยี่ยมย่า และจบลงด้วยอุบัติเหตุรถชน ซึ่งเกิดจากฝีมือของกลุ่มชายแปลกหน้าลึกลับ แน่นอนว่าเราไม่ควรเปิดเผยรายละเอียดทั้งหมดของเรื่อง แต่คำเตือนคือ อย่าคาดหวังว่าตอนจบจะจบอย่างมีความสุข

เรื่องสั้น “คนดีหายาก” เป็นเรื่องสั้นในแนวโกธิกภาคใต้ของอเมริกา ซึ่งฉายภาพทางศาสนา ตัวละครมีข้อบกพร่อง เต็มไปด้วยความปั่นป่วน ประหลาด บางทีอาจจะเกี่ยวข้องกับลัทธิ–ศาสนา ฉากเต็มไปด้วยสภาพแวดล้อมที่เสื่อมโทรม ถูกทอดทิ้ง สถานการณ์ขับเคลื่อนด้วยความพิลึก ลึกลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์เลวร้ายต่างๆ ที่เข้ามาเกี่ยวข้อง หรือเกิดจากความยากจนข้นแค้น ความแปลกแยก อาชญากรรม และความรุนแรง

ตัวละครพบกับความตายที่น่าสยดสยอง ฉากสุดท้ายที่มีการโต้เถียงกัน ทำให้เห็นได้ชัดเจนถึงรายละเอียดที่น่าสยดสยอง ทำให้ผู้อ่านตกตะลึง แม้ปัจจุบันเรื่องสั้นแนวนี้ได้กลายเป็นมาตฐานไปแล้ว แต่ถ้าย้อนกลับไปเวลานั้น ถือได้ว่าเป็นเรื่องสั้นแนวทดลองที่ใช้งานได้ผลกับคนอ่านไม่น้อย

บทสรุป: เรื่องสั้นคืออะไร

มาถึงบรรทัดสุดท้ายอีกครั้ง อย่างที่คุณอ่านมาทั้งหมด เรื่องสั้นเป็นรูปแบบศิลปะที่ต้องอาศัยความคล่องตัว ความจัดเจน ความแม่นยำ ความชำนาญ และความเข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงวิธีการสร้างผลงานในรูปแบบต่างๆ ขนาดของมันจึงไม่ได้ทำให้คุณต้องลดทักษะฝีมือลงเลย บางทีอาจจะเขียนได้ยากกว่านิยายเสียอีก สิ่งเหล่านี้มีมูลค่าทางเศรษฐศาสตร์ที่มองไม่เห็น สำหรับงานสร้างสรรค์ที่ทรงคุณค่า หากคุณรู้สึกว่าพร้อมแล้วสำหรับการเขียนเรื่องสั้นของคุณเอง ไปที่โพสต์ถัดไปใน ซีรีส์ Writing กันเลย

เราจะมาดูว่าคุณจะเริ่มเขียนเรื่องสั้นได้อย่างไร

นิวัต พุทธประสาท

About Author

นิวัต พุทธประสาท บรรณาธิการบริหารสำนักพิมพ์เม่นวรรณกรรม และนักเขียนอิสระ มีผลงานเรื่องสั้น นวนิยายตีพิมพ์หลายเรื่อง ปัจจุบันเป็นคอลัมนิสต์ให้กับเม่นวรรณกรรมบล็อก

Niwat Puttaprasart

0 comments 1.4K views
0 FacebookTwitterPinterestLinkedinWhatsappLINESkypeEmail

How to get ideas for writing : 8 วิธีสร้างไอเดียในการเขียน

by Editor
written by Editor

นี่คือ 8 วิธีสร้างไอเดียในการเขียน คอนเทนต์ออนไลน์ : How to get ideas for writing การเขียนเป็นสิ่งที่เรียนรู้กันได้ ผมจึงตั้งใจจะแนะนำผู้อ่านถึงการแสวงหาแนวคิดใหม่ๆ สำหรับการเขียน เพื่อให้คุณสามารถเขียนบทความได้อย่างต่อเนื่อง เป็นการเติมพลังให้กับบล็อกหรือเวบไซต์ที่คุณดูแล แน่นอน อาจเป็นเรื่องที่ท้าทายและทำให้เหนื่อยจนไม่สามารถเขียนอะไรได้ก็จริง แต่ก็คุ้มค่าที่จะมาเล่าถึงประสบการณ์ที่ผมเคยเขียนมาก่อน

ข้อเท็จจริงที่คุณพบก็คือ แนวคิดด้านเนื้อหาของบทความออนไลน์มักถูกอ้างอิงเสมอ เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณพยายามจะพัฒนาเนื้อหาของเวบ คุณรู้ทันทีว่านี่เป็นอุปสรรคที่สำคัญอันดับต้นๆ ไม่ว่าคุณจะเขียนให้บล็อกของตัวเอง หรือเป็นคอนเทนต์ออนไลน์ให้สำนักข่าว เนื้อหาที่เข้มข้นและมีประสิทธิภาพเท่านั้นที่จะทำให้ผลงานของคุณ แสดงผลลัพท์ออกมาได้ดี

ผมเขียนบทความลงตามหน้านิตยสารมาร่วมสิบห้าหรือสิบหกปี ทำคอนเทนต์ออนไลน์อยู่ประมาณเจ็ดหรือแปดปี แน่นอนว่าผมลองผิดลองถูกในการเขียนบทความออนไลน์มาตลอด และบางครั้งก็คิดว่าสิ่งที่ทำไปสูญเปล่าหรือไม่ เพราะเครื่องมือวัดผลจากจำนวนผู้เข้าชมเวบไซต์นั้นไม่สามารถหลอกลวงได้ แต่นั่นทำให้คุณต้องเอาชนะมันให้ได้

นักเขียน และบรรณาธิการ ส่วนใหญ่ที่เคยผ่านงานเขียนบทความตามหน้ากระดาษมาก่อน อาจจะเข้าใจว่าคงไม่มีปัญหาอะไรมากมายนักในการปรับตัวสำหรับยุคออนไลน์ โลกสมัยใหม่ที่ผู้คนเปลี่ยนการอ่านจากหน้ากระดาษมาสู่ดิจิตอล มีรอยต่อและประวัติศาสตร์ของมัน แม้เรื่องนี้จะไม่สำคัญเท่ากับเนื้อหาหลักของเรา แต่คุณต้องระลึกเสมอว่า บทความที่เขียนลงในบล็อกนั้น แตกต่างจากในหน้ากระดาษ ผู้อ่านก็ต่างออกไป สิ่งที่เหมือนกันอย่างเดียวคือคุณภาพของบทความ

ดีไม่ดีแล้ว การคิดไอเดียเป็นส่วนที่ง่ายที่สุด แต่วิธีการที่จะเค้นไอเดียออกมาเป็นรูปธรรมนั้น ยากที่สุดไม่ต่างกัน แต่มันเป็นสิ่งผมทำจนติดเป็นนิสัยและไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ผมเองเคยคิดว่า ความพยายามที่จะปรับปรุงตัวเองนั้นสามารถพัฒนาได้ และยังสามารถหยิบจับมาแบ่งปันให้ผู้อ่านที่อยากเริ่มต้นการเป็นนักเขียนได้ด้วย 

นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมผมจึงตัดสินใจเขียนบทความนี้ โดยเราจะร่วมกันค้นหาเคล็ดลับต่างๆ และลูกเล่น เพื่อช่วยให้คุณสามารถสร้างสรรค์เนื้อหาในบทความ ซึ่งจะทำให้คุณเขียนบทความได้มากเพียงพอสำหรับเว็บไซต์ของคุณ และทำให้คุณมีเรื่องที่จะเขียนอยู่เสมอ หรือเพื่อเขียนต้นฉบับให้กับสื่อออนไลน์ที่คุณเขียนเป็นประจำ หรือทำให้เวบของคุณประกายสดใสด้วยจำนวนผู้เข้าชม

เวบของคุณต้องการรูปแบบ “เนื้อหา” แบบไหน

แม้ว่าจะไม่ใช่คำถามแรกที่คุณต้องตอบเสมอไป แต่เชื่อเถิดว่ามันมีประโยชน์ทต่ออาชีพคอนเทนต์ออนไลน์ของคุณเป็นอย่างมาก ข้อแรกคุณมีอิสระในการเลือกทำคอนเทนต์ หรือเขียนแค่ไหน ข้อสองคุณอยากให้คอนเทนต์ของคุณเป็นที่ชื่นชอบต่อผู้คนหรือไม่ และสุดท้ายเป้าหมายนั้นจะทำให้การทำคอนเทนต์ของคุณมั่นคงขึ้น ทั้งในสายตาของสำนักข่าว หรือเวบบล็อกของคุณ การทำคอนเทนต์อาจจะไม่ต้องการการตลาดในช่วงแรก แต่มันทำให้คุณรู้ว่า ในคอนเทนต์ที่เขียนต้องการเลือกประเภทของเนื้อหาใดถึงจะเหมาะสม อะไรก็ตามที่คุณคิดขึ้นมาสำหรับนำเสนอในบล็อกหรือเว็บไซต์  รูปแบบ “เนื้อหา” ในอินเทอร์เน็ต มักถูกกำหนดไว้ค่อนข้างแคบ

ทุกวันนี้ รูปแบบ “เนื้อหา” สามารถมาเปลี่ยนแปลงได้เสมอ มันเรียงสลับไปมาได้อย่างหลากหลายไม่รู้จบ นี่เป็นตัวอย่างของรูปแบบ “เนื้อหา” บางส่วนที่ผมพยายามรวบรวมมาให้คุณได้เห็นว่า มีรูปแบบอะไรบ้างในโลกออนไลน์ขณะนี้

  • ข้อเขียน : บทความ และบล็อกโพสต์ ในทุกยุคทุกสมัย “บทความ” หรือข้อเขียน กลายเป็นเนื้อหาหลักของเวบไซต์ไปแล้ว มันได้พิสูจน์มานานแล้วว่า มีความสำคัญที่แท้จริง ข้อเขียนต่างๆ ที่มีเนื้อหาที่ดีนั้นได้เปรียบกว่าเนื้อหาที่แย่ๆ และบล็อกก็ยังเป็นที่ต้องการสำหรับผู้อ่านเสมอ ซึ่งในอนาคตผู้อ่านที่ผ่านเข้ามาอ่าน อาจจะเปลี่ยนมาเป็นลูกค้าของคุณก็เป็นได้
  • Images : รูปภาพ จะไม่ใช่แค่ภาพประกอบอีกต่อไป คุณอาจจะไม่เชื่อว่ารูปภาพจะเปลี่ยนเป็นเนื้อหาได้ คุณดู instagram เป็นต้น แต่เมื่อคุณอัปโหลดภาพลงในบล็อก แล้วคุณใส่ข้อความที่เหมาะสมลงไปในภาพ มันจะทำให้การค้นหาของเสิร์จเอนจิ้นเข้าใจรูปของคุณได้พอๆ กับเนื้อหาของบทความ
  • Videos : วิดีโอได้กลายมาเป็นเนื้อหาที่น่าดึงดูดใจที่สุดในยุคปัจจุบัน วิดีโอสามารถอยู่ในรูปแบบของบทแนะนำสั้นๆ หรือการประชาสัมพันธ์แบบยาวก็ได้ ขึ้นอยู่กับกลุ่มเป้าหมายของคุณคือใคร
  • Podcasts : พอดคาสต์ เนื้อหารูปแบบใหม่ ที่ใช้ในการตลาดปัจจุบันอย่างได้ผล พอดคาสต์คือรายการวิทยุที่ดาวน์โหลดได้ นักท่องเน็ตหลายคนชื่นชอบมัน โดยส่วนตัวผมเลือกฟังบางรายการทุกเช้า เพราะมันสร้างแรงบันดาลใจได้ดี
  • Email Newsletters : จดหมายข่าวทางอีเมล ช่องทางนี้ เป็นช่องทางเผยแพร่บทความที่เก่าแก่ที่สุดแบบหนึ่ง แต่มันได้ผลดีเสมอ สมัยที่ผมทำหนังสือใหม่ๆ ผมทำจดหมายข่าวควบคู่ไปด้วย แน่นอนว่ามันได้ผลที่ดี จนกระทั่งเริ่มมีจดหมายข่าวทางอีเมล ซึ่งทางเวบไซต์ของเม่นวรรณกรรมก็มีมาหลายปีแล้ว และผมคิดว่า คุณก็น่าจะได้รับจดหมายข่าวแบบนี้ทุกวันจากเวบไซต์ที่คุณไป Subscribe หรือลงทะเบียน แต่ทุกวันนี้จดหมายข่าวถูกใช้ควบคู่ไปกับการโฆษณาที่ตรงเป้าหมาย สำหรับผมแล้ว จดหมายข่าวที่ดีก็คล้ายบทความที่ดี และมีประโยชน์ต่อผู้อ่าน ถ้าเชื่อผมสักครั้ง ลองลงทะเบียนจดหมายข่าวของเม่นวรรณกรรมดูเถิด

ผมรู้ว่ารูปแบบเนื้อหาทั้งหมดที่นำเสนอไปนั้นเป็นเรื่องที่จะทำขึ้นในคราวเดียวไม่ได้ คุณอาจจะต้องค่อยๆ สร้างคอนเทนต์ของคุณขึ้นมา แล้วเมื่อคุณเริ่มต้น จะพบเส้นทางที่คุณสามารถทำได้ ไม่ว่าคุณจะเลือกรูปแบบใด

เมื่อคุณรู้ว่าต้องการประเภทเนื้อหาแบบใดแล้ว เนื้อหาในแต่ละแบบก็มีข้อจำกัด มีข้อดี ข้อเสียที่แตกต่างกัน ตัวอย่างเช่น วิดีโอเป็นสื่อยอดนิยมที่มีอัตราการคลิก หรือมีส่วนร่วมที่ดีสำหรับผู้เข้าชมเวบไซต์ หรือโซเชียลมีเดีย แต่การผลิตนั้นมีค่าใช้จ่ายสูง และการผลิตก็มีความซับซ้อนมากกว่า

สิ่งที่ควรให้ความสำคัญที่สุดก็คือ บทความของคุณ จำเป็นอย่างมากที่มันจะต้องเชื่อมโยงกับคนอ่าน เพราะคนอ่านในโลกออนไลน์มีเป้าหมายของเขา

การรู้ว่าจะเลือกประเภทเนื้อหาแบบใด เพื่อมานำเสนอคอนเทนต์สามารถช่วยให้คุณสร้างแนวคิดสำหรับเนื้อหานั้นได้ง่ายขึ้น ในทางกลับกัน มีบางคอนเทนต์ วิดีโอแนะนำทำได้ดีกว่าบล็อกโพสต์ หรือบทความ และบางเนื้อหาอาจจะเหมาะกับจดหมายข่าวแทนที่จะเป็นพอดแคสต์ ดังนั้นคุณจำเป็นที่จะต้องรู้ว่าแบบไหนถึงจะเหมาะสมกับเวบของคุณ

how to get good ideas for writing

8 เคล็ดลับในการคิดคอนเทนต์ : How to get ideas for writing

การเติบโตทางด้านความคิด โดยเฉพาะในตัวเนื้อหาของคอนเทนต์คือความท้าทาย แม้ว่าคุณจะมีประสบการณ์ด้านการตลาด หรือเนื้อหาก็ตาม เคล็ดลับบางอย่างดำรงตนจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วเคล็ดลับทั้งหมดที่ผมจะแนะนำส่วนใหญ่เกิดจากประสบการณ์ส่วนตัว จากการอ่าน การเขียน ทั้งเรื่องสั้น นิยาย บทความ รวมถึงคอนเทนต์ออนไลน์ด้วย ลองมาดูกันว่ามีอะไรบ้างที่พอจะทำให้คุณมีไอเดียดีๆ

1. อ่านให้กว้าง อ่านให้เยอะ

ผมอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก และเท่าที่สำรวจการอ่านของตัวเอง ผมอ่านหนังสือตามวัยที่เติบโต และเริ่มอ่านงานวรรณกรรมอย่างเป็นลำดับขั้นตอน จากวรรณกรรมเยาวชน งานแนวสืบสวนสอบสวน ก่อนจะเปลี่ยนมาอ่านงานวรรณกรรมไทย เช่น ศรีบูรพา, มนัส จรรย์ยงค์, เสนีย์ เสาวพงษ์ วรรณกรรมต่างประเทศ ที่เริ่มจากเฮมมิงเวย์, สไตน์เบ็ก, ตอลสตอย ก่อนจะก้าวมาอ่านดอสโตเยียฟสกี, กามูส์, มาร์เกซ และอีกมากมาย จนมาถึงงานนักเขียนร่วมสมัย วิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา, อ้อมแก้ว กัลยาณพงศ์ และนักเขียนหนุ่มสาวคนอื่นๆ ที่ทำให้คุณมีแรงบันดาลใจ

พอมาเป็นบรรณาธิการ การอ่านงานรุ่นใหม่ๆ ก็ทำให้ผมได้แนวคิดมากมาย โดยเฉพาะตอนมาเขียนบทความ การดูหนัง ฟังเพลง การอ่านงานสารคดี ก็ทำให้มองเห็นช่องทางในการเขียนบทความอีกมากมาย มันช่วยต่อยอดความคิด

จนกระทั่งมาถึงยุคบล็อก ผมทำเวบไซต์เม่นวรรณกรรมมานานหลายปี และเขียนบล็อกให้กับเวบตัวเองมาโดยตลอด ผมเริ่มอ่านงานที่เป็นเทคนิกเกี่ยวกับเวิร์ดเพรสมากขึ้น รวมถึงแนวคิดต่างๆ ในการเขียน ซึ่งมีความจำเป็นเป็นอย่างมาก เนื่องจากโลกยุคใหม่มีความเปลี่ยนแปลงรวดเร็ว 

เพราะฉะนั้น ถ้าคุณจะเป็นนักเขียน หรือคอนเทนต์ออนไลน์ คุณหลีกหนีจากการเป็นนักอ่านไม่ได้

2. ใช้ Google เป็นเครื่องมือระดมสมอง

Google เป็นเสิร์ชเอ็นจิ้นที่มีความซับซ้อนเป็นอย่างมาก จึงไม่แปลกที่บริษัทระดับโลกแบบนี้ใช้เวลาในการวิจัยปรับปรุงเทคนิกต่างๆ มากมาย และลงทุนด้วยเม็ดเงินจำนวนมหาศาลเพื่อค้นคว้าว่า ผู้ใช้คิดอย่างไร พวกเขาพยายามที่จะเข้าใจ และคาดคะเนข้อความที่ผู้คนค้นหากำลังเขียนอยู่ แม้แต่เวลาที่คุณยังไม่ปรับภาษาบนคีย์บอร์ด จากภาษาไทยเป็นอังกฤษ หรืออังกฤษเป็นไทย เช่น leoydrb,rNg,jo;iiIdii, ด้วยภาษายึกยือไม่เข้าใจ มันยังสามารถค้นหาเป้าหมายจากคำที่คุณกำลังค้นอยู่ได้อย่างแม่นยำ นั่นคือสิ่งที่พวกเขาพิสูจน์แล้วว่ามันได้ผล

เมื่อคุณเริ่มพิมพ์การค้นหา อัลกอริทึมของ Google ก็จะเริ่มทำงาน โดยเหมือนว่ามันกำลังทำงานอยู่เงียบๆ ภายใต้รูปแบบที่เรียบง่าย หน้าอินเตอร์เฟซที่ไม่มีเมนูใดๆ มีเพียงช่องเสิร์ชเรียบๆ ไม่ว่าคุณจะเริ่มพิมพ์ หรือจะเติมคำที่ต้องการค้นหาลงไปอย่างไร คำค้นหายอดนิยมอื่นๆ ก็จะปรากฏขึ้นมาให้คุณเลือกราวมนต์วิเศษ

นี่เป็นอีกหนึ่งวิธีง่ายๆ ที่ยอดเยี่ยมในการเริ่มต้นกระบวนการระดมความคิด สมมติว่าเวบของคุณเกี่ยวข้องกับการขายงานศิลปะ เมื่อคุณเริ่มพิมพ์ “งานศิลปะ” ลงใน Google เครื่องมือค้นหาจะให้คำแนะนำต่อไปนี้:

Google เสิร์ชเอ็นจิ้น ideas for writing

แน่นอนว่า ไม่ใช่ทุกคำจะสามารถค้นหาได้ สิ่งที่สำคัญมากๆ ก็คือ บทความที่คุณเขียนแล้วโพสต์ลงไปในบล็อก มันอาจจะติดหน้าแรก หรือไม่ติดในกูเกิลเสิร์ชเลยก็ได้ ดังนั้นเรื่องที่คุณเขียนไม่ว่าจะดีหรือเลวแค่ไหน การไม่ติดเสิร์ชของกูเกิล ดูจะเป็นการเสียโอกาสมากกว่าอย่างอื่น นั่นหมายความว่าเรื่องที่คุณลงทุนเขียน อาจจะถูกค้นพบจากนักอ่านได้น้อยลง เพราะฉะนั้นการระดมความคิดผ่านกูเกิลเสิร์ช ก็อาจเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ที่คุณจะสอดใส่เนื้อหา หรือคำที่คนมักค้นหาบ่อยๆ ลงไปในบทความของคุณ

คำแนะนำนี้ไม่ใช่ทั้งหมดที่จะช่วยคุณจากหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า แต่มันเป็นแค่หนึ่งในหลายร้อยวิธีที่จะทำให้บทความของคุณมีความน่าสนใจขึ้น

3. สัมผัสกับชุมชนออนไลน์

ชุมชนออนไลน์คือทุกสิ่ง ตั้งแต่รายการโทรทัศน์ ดรามาประจำวัน รายการข่าว ดารานักร้อง การชุมนุมประท้วง ยอดผู้ติดเชื้อโควิด 19 ล็อกดาวน์นรก ประยุทธจะลาออกหรือไม่ จากนิยายวิทยาศาสตร์ไปจนถึงชิ้นส่วนรถยนต์ ทุกชุมชนออนไลน์ไม่ต่างจากบเวบไซต์ที่คุณทำงานอยู่ ผู้คนกำลังสนใจอะไร จะช่วยให้งานของคุณเข้าถึงคนได้มากขึ้น เหมือนการติิดเทรนด์ในทวิตเตอร์ก็เพื่อให้คุณรู้ถึงเทรนด์ระดับประเทศหรือโลก เคล็ดลับคือ คุณต้องค้นหาชุมชนของตัวเอง ฟอรัม, กระดานข่าว และกลุ่มโซเชียลมีเดีย ทั้งหมดจะเป็นที่ที่คุณจะได้พบปะสังสรรค์กับผู้อ่านโดยตรง

เมื่อคุณพบแหล่งข้อมูลของชุมชนแล้ว คุณสามารถแปลงหัวข้อเหล่านั้นเป็นแนวคิด สำหรับเนื้อหาที่คุณกำลังจะเขียนหรือทำ สิ่งเหล่านี้มีประโยชน์ในการปรับตัวให้เข้ากับชุมชน เพราะคุณจะรู้ว่าพวกเขากำลังสนใจอะไรกันอยู่ ยิ่งคุณรู้ว่าพวกเขาสนใจอะไร คุณก็จะเขียนในสิ่งที่พวกเขาต้องการได้ง่ายขึ้น อย่าลืมว่าการเขียนเวบคอนเทนต์นั้นต่างไปจากงานอื่นๆ หรือคุณจะนำไปปรับใช้ได้กับนิยาย–เรื่องสั้นก็ได้ มันไม่ใช่การตามใจคนอ่าน แต่คุณกำลังนำเสนอสิ่งที่พวกเขาสนใจ จิตวิทยาธรรมดาคนอยากอ่านเรื่องที่เขาสนใจอยู่ การเขียนเรื่องที่คนสนใจ ไม่ใช่การทำงานตามใจคนอ่าน แต่มันคือหัวใจสำคัญของความสำเร็จเลยทีเดียว

กุญแจสำคัญคือ ทำให้แน่ใจว่าคุณกำลังเชื่อมโยงการสนทนาบางอย่างเข้าไปในตัวคอนเทนต์ ตัวอย่างเช่น สำนักพิมพ์เม่นวรรณกรรมกำลังจัดพิมพ์งานของ วิลเลียม เชคสเปียร์ เรื่อง แฮมเล็ต เราจัดหาบทความที่เกี่ยวข้องให้กับผู้อ่าน ไม่ว่าจะเป็นประวัติของเชคสเปียร์ หรือ เรื่องย่อแฮมเล็ต ซึ่งช่วยให้คนอ่านเข้าใจทั้งในตัวเรื่องเพิ่มมากขึ้น เป็นการแก้ไขปัญหาทั่วไปสำหรับผู้อ่าน นอกจากนั้นคุณยังสามารถสร้างบทความที่ยอดเยี่ยมพร้อมไปกับผู้เข้าชมเวบ การมีส่วนร่วม การแบ่งปันความคิดเห็น และนั่นเป็นรากฐานที่สำคัญ ที่จะมัดใจคนอ่านได้

4. ทำไมการอ่านคอมเม้นต์ ถึงสร้าง ideas for writing ได้

คุณอาจไม่ตระหนักถึงความสำคัญในคอมเม้นต์ แต่ผู้อ่านของคุณกำลังเขียนความคิดที่น่าสนใจเอาไว้ คุณอาจจะใช้คอมเมนต์นั้นเพื่อเขียนถึงเนื้อหาชิ้นต่อไป สิ่งที่คุณต้องทำคือตรวจสอบ และอ่านคอมเม้นต์นั้น

เมื่อคุณโพสต์บทความ มีโอกาสที่คุณจะได้รับความคิดเห็นจากผู้อ่านเสมอ ในทำนองเดียวกัน เมื่อคุณส่งจดหมายข่าวทางอีเมล คุณมักจะได้รับคำถามตอบกลับอย่างน้อยหนึ่งหรือสองคำถาม ความคิดเห็นและคำถามเหล่านี้คือโอกาสที่ดีในการค้นหาแนวคิดในการเขียนบทความ หรือคอนเทนต์

  • หากสมาชิกจดหมายข่าวทางอีเมลคนใดคนหนึ่ง ถามคำถามกลับมาโดยตรง เป็นการดีที่สมาชิกรายอื่นจะมีคำถามเดียวกัน (หรือใกล้เคียงกัน) เปลี่ยนสิ่งนี้ให้เป็นหัวข้อสำหรับโพสต์ในบล็อก หรือจดหมายข่าวฉบับต่อไปของคุณ
  • ความคิดเห็นที่ชื่นชมบทความของคุณชิ้นหนึ่ง หรือคำถามเกี่ยวกับส่วนอื่นของบล็อก กำลังชี้ให้คุณเห็นทิศทางที่ถูกต้อง ความคิดเห็นประเภทนี้กำลังบอกคุณอย่างชัดเจน ถึงสิ่งที่ผู้อ่านสนใจ
  • บทความหรือบล็อกโพสต์ที่มีการแสดงความคิดเห็นจำนวนมาก คุณควรจัดให้อยู่ใน “follow up” จากนั้นเริ่มวางแผนบทความ หรือจดหมายข่าวชิ้นต่อไปให้เร็วที่สุด

มีข้อดีหลายประการเมื่อคุณได้อ่านคอมเม้นต์จากผู้อ่าน ประการแรกและสำคัญที่สุด คุณไม่จำเป็นต้องคาดคะเนว่าผู้อ่านของคุณจะสนใจเรื่องอะไร ประการที่สอง คุณทราบทันทีว่ากำลังจัดการกับข้อกังวลที่ผู้อ่านได้พูดอย่างตรงประเด็น ดังนั้นจงตระหนักว่า ทุกคอมเม้นต์เกี่ยวข้องกับผู้อ่านของคุณโดยตรง

วิธีสร้างไอเดียในการเขียน

5. ใช้ข้อมูลที่คุณมี

งานเขียน เวบไซต์ หรือธุรกิจ มีเรื่องที่ต้องแก้ปัญหาบางประการอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นั่นเป็นเรื่องปกติของการทำงาน ไม่ว่าคุณจะทำงานอะไร โชคดีที่คุณสามารถใช้ข้อมูล ประสบการณ์ หรือการวิจัย เพื่อขับเคลื่อนแนวคิด หรือแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น คุณสามารถวิเคราะห์ข้อมูลที่คุณมีอยู่ ฉะนั้นประสบการณ์ที่ได้รับการวิเคราห์นี้จะมีมูลค่าเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า หากคุณสนใจที่จะทำมันให้เป็นรูปธรรม

สมมติว่า คุณต้องการเพิ่มจำนวนนักอ่านที่เป็นวัยรุ่นให้เข้ามาอ่านในเวบไซต์ หรือหนังสือที่สำนักพิมพ์ของคุณกำลังทำ คุณจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงการทำงานของคุณ:

  • คุณต้องศึกษาเกี่ยวกับนิสัยการอ่านของคน Generation Z และสำรวจว่าพวกเขาชอบอะไร มีวิถีชีวิตแบบไหน มีจุดเด่นอะไรบ้าง แล้วสิ่งที่พวกเขาสนใจจริงๆ คืออะไร หากคุณรู้ มันก็ง่ายขึ้นที่จะทำคอนเทนต์
  • คุณต้องค้นหาว่า นิยายที่ได้รับความนิยมในยุคก่อนเป็นอย่างไร เขาอ่านอะไรกัน หรือมีความแตกต่างจากยุคนี้อย่างไร นั่นช่วยให้คุณรู้ว่าจะเขียนอะไรลงในบล็อกได้เช่นกัน
  • ในการค้นคว้า คุณอาจจะเขียนถึงนักเขียนรุ่นใหม่ สัมภาษณ์บรรณาธิการ นั่นทำให้บล็อกของคุณมีสีสันมากขึ้น และเป็นการปูพื้นก่อนที่คุณกำลังจะขยายฐานลูกค้าวัยรุ่น

การทบทวนประสบการณ์ การวิจัย ช่วยให้คุณพัฒนาตัวเอง พัฒนาสำนักพิมพ์ และบล็อก นี่คือหนทางที่ง่ายที่สุดที่จะทำให้คุณเติบโตในด้านทางการเขียน

6. เก็บหัวข้อที่จะเขียน

การสร้างเนื้อหา การเขียนบทความประจำ การทำคอนเทนต์ออนไลน์ เป็นโครงการที่ต้องทำอย่างต่อเนื่องไม่สิ้นสุด คุณจำเป็นต้องเขียนอย่างสม่ำเสมอ ไม่มีทางลัด การเขียนบทความประจำเป็นเหมือนการวิ่งมาราธอน นั่นคือเหตุผลที่ต้องรักษาระยะการวิ่ง การจดบันทึกหัวข้อต่างๆ ที่คิดออกมาได้จึงมีประโยชน์อย่างยิ่ง แม้แต่มืออาชีพที่สร้างสรรค์ที่สุดก็ยังต้องดิ้นรนและอ่อนล้ากับการเขียนอย่างต่อเนื่อง

นั่นเป็นเหตุผลว่า ทำไมคุณต้องยืนระยะให้ได้ บันทึกหัวข้อที่คิดออกไปทีละข้อ ไม่ต้องรีบร้อนที่จะปล่อยให้ความคิดไหลไปโดยไม่มีการจัดการกับมัน วิธีการที่ผมทำอยู่บนหน้ากระดาษที่ว่างเปล่าคือ เมื่อคุณวางแผนที่จะเขียนอะไรสักชิ้น หรือบทความสักบท คุณจำเป็นต้องพร้อม กินข้าวหรือยัง ดื่มกาแฟไหม ค้นหาข้อมูลจนครบแล้ว? เมื่อมีไอเดียก็เริ่มลงมือทำ คุณต้องแน่ใจว่าข้อมูลที่หาเอาไว้สามารถค้นหาง่ายๆ อยู่ใกล้ตัว เพราะมันจะทำให้คุณเสียเวลามากเกินไป ถ้ามันไปซ่อนในที่ๆ ที่คุณหาไม่พบ วิธีนี้จะทำให้งานเขียนของคุณลื่นไหลขึ้น

  • ไม่ต้องกลัวว่าเรื่องที่คุณเขียนจะยังใช้ได้ในเดือนสองเดือนนี้หรือเปล่า คุณสามารถเชื่อมโยงบทความของคุณให้ทันยุค ทันสมัยได้ ถ้ามีเหตุผลเพียงพอ
  • การวางแผนในด้านเนื้อหาล่วงหน้า เป็นสิ่งสำคัญ มันช่วยคุณได้ทุกเมื่อ
  • ยิ่งมีหัวข้อที่จะเขียนมากเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งที่จะมีเรื่องที่จะเขียนมากขึ้นเท่านั้น และมุ่งความสนใจไปที่ความคิดที่ดีๆ มากขึ้น (สิ่งนี้จะไม่ทำให้คุณเกิดความความกังวล ถ้ามีการระดมความคิดก่อนหน้านี้)

ไอเดียในการเขียนคอนเทนต์จะผุดขึ้นมาได้ตลอดเวลา สิ่งสำคัญคือการจัดระเบียบไอเดียเหล่านั้นให้สามารถเรียกออกมาใช้ได้อย่างรวดเร็ว วิธีการที่ผมใช้เสมอคือจดบันทึกไอเดียเหล่านั้นทันทีที่คิดออก บางครั้งมันจะมาเร็วมาก เข้ามาในหัว แล้วจากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ถ้าคุณไม่รีบจดมันลงไป มันอาจหายสาบสูญไปตลอดกาล

คอนเทนต์ออนไลน์

7. ระดมสมองด้วยความคิด และความตั้งใจ

อาจกล่าวได้ว่า วิธีที่ดีที่สุดวิธีหนึ่งในการมองหาไอเดียใหม่ๆ คือการระดมความคิด…ผมพูดเรื่องนี้บ่อยๆ เพราะมันชัดเจนแจ่มแจ้ง แน่นอนคุณควรจะต้องระดมความคิด! แต่เคล็ดลับก็คือ คนส่วนใหญ่ไม่รู้วิธีระดมความคิดจริงๆ เป็นอย่างไร การระดมความคิดมีข้อแตกต่างจากการคิดหัวข้อนั้นแบบหนักๆ หรือแค่เรียกประชุมทีมของคุณไว้ในห้อง แล้วโยนความคิดทิ้งไป

  • การระดมความคิดที่ดีต้องมีโครงสร้าง โดยทั่วไปมันเป็นแค่การโยนความคิดของคนหนึ่งขึ้นมา ถ้าคุณต้องการระดมความคิดจริงๆ หมายถึงการพยายามตอบคำถามที่จะรีดเค้นให้ได้ประเด็นเดียว แต่เรื่องนี้อาจจะไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือคุณจำเป็นต้องมีกฎเกณฑ์และข้อจำกัดบางประการในการระดมความคิด เพราะไม่อย่างนั้นมันจะเป็นแค่การพูดกันไปมาในห้องประชุม
  • ลองใช้เทคนิคต่างๆ ที่หลากหลาย เพื่อสร้างไอเดียที่แตกต่าง ซึ่งอาจรวมถึงการทำแผนที่ทางความคิด (mine map) รวบรวมหัวข้อที่สำคัญ หัวข้อที่น่าสนใจ หัวข้อที่เป็นไปได้ ให้อิสระในการแสดงความคิดเห็น และอื่นๆ (ขั้นตอนพวกนี้ฟังดูแล้วเหมือนตอนประชุมทำรายงาน สมัยเรียนมัธยมมาก่อน นั่นก็เพราะว่าโดยพื้นฐานแล้วมันเป็นแบบนั้นแหละ)

สิ่งสำคัญที่จะต้องทำคือ จัดกรอบความคิดในการระดมความคิดไม่ให้แตกประเด็นออกไป ไม่ใช่แค่ “มาคิดไอเดียกัน” แล้วทุกคนก็ไปกันคนละทาง การจำกัดขอบเขตการระดมความคิดจะทำให้คุณไม่หลงทาง แล้วจะเพิ่มความคิดสร้างสรรค์ใหม่ๆ ขึ้นมาเสมอ

8. ใช้ข้อมูลเป็นแนวทางในการสร้าง ideas for writing

เมื่อทุกอย่างล้มเหลว ให้ถอยกลับไปใช้ “ข้อมูล” (data) หรือคุณอาจต้องการดูข้อมูลก่อนที่ตัดสินใจอะไร ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับมุมมองของคุณ ประเด็นก็คือ แม้แต่ชุดข้อมูลทั่วไป เช่น Google Analytics ก็สามารถให้ข้อมูลมากมายเกี่ยวกับผู้เข้าชมเวบของคุณได้

และการรู้จักผู้เข้าชม คุณสามารถจุดประกายแนวคิดเนื้อหาที่ดีที่สุดได้ Google Analytics สามารถให้ข้อมูลพื้นฐานสำหรับผู้เข้ามาในเวบ เช่น:

  • อายุหรือเพศของผู้ใช้ที่เข้าเยี่ยมชมเว็บไซต์
  • ผู้ใช้ที่เข้าชมเว็บไซต์ของคุณมาจากที่ใด (ประเทศ รัฐ หรือเมือง)
  • โดยทั่วไปแล้วผู้เยี่ยมชมใช้อุปกรณ์ประเภทใดเข้าไปในเว็บไซต์

มีแอปวิเคราะห์และรวบรวมข้อมูลอื่นๆ ที่สามารถให้ข้อมูลที่เฉพาะเจาะจงยิ่งขึ้นแก่คุณได้ (และแน่นอนว่า Google Analytics มีการอัปเกรดทุกประเภท และคุณต้องเสียเงินถ้าต้องการข้อมูลที่ลึกขึ้น) หากคุณพบว่าผู้ชมส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง คุณสามารถเขียนเนื้อหาเพื่อดึงดูดกลุ่มเป้าหมายนั้นได้ หรือขยายฐานผู้ชมให้มากขึ้น ส่วนอุปกรณ์ที่เข้าชมเวบ ทำให้คุณรู้ว่าหน้าอินเตอร์เฟซของเวบควรเป็นอย่างไร

การใช้ข้อมูลดังกล่าวเพื่อช่วยสร้างเนื้อหา สามารถช่วยให้มั่นใจว่าแนวคิดของคุณมีความเกี่ยวข้องกับผู้ชมและปรับเทียบกับสิ่งที่คุณคาดการณ์เอาไว้

แนวคิดเกี่ยวกับ ideas for writing มีอยู่ทุกที่ คุณเพียงแค่หามันว่าอยู่ที่ไหน

ไม่มีสัญญาณบ่งบอกว่าเนื้อหาที่คุณเขียน หรือทำ จะประสบความสำเร็จในเร็วๆ นี้ ซึ่งหมายความว่าเนื้อหาที่คุณสร้างขึ้นจะยังคงทำงานให้คุณต่อไปปีแล้วปีเล่า สิ่งที่คุณต้องทำคือคิดขึ้นมาให้ได้ หวังว่าเคล็ดลับเหล่านี้จะช่วยให้คุณทราบวิธีคิดสำหรับแนวคิดเกี่ยวกับเนื้อหาได้ง่ายดายขึ้น บางทีคุณอาจจะไม่ต้องไปค้นหาไกลเกินตัว หน้าประตูของผู้ใช้งานในเวบที่คุณดูแล อาจเป็นคำตอบที่ดีที่สุดก็เป็นได้

สุดท้ายนี้ ผมอยากจะฝากบทความน่าสนใจของสำนักพิมพ์เม่นวรรณกรรมไว้: The Painful Story Of Steppenwolf

เพื่อให้กำลังใจพวกเราชาวเม่นวรรณกรรม คุณสามารถแสดงความเห็น หรือแบ่งปันความคิดของคุณเกี่ยวกับไอเดียในการเขียนได้ที่คอมเม้นต์ด้านล่าง! ขอบคุณมากครับ

[block id=”about-author-niwat-2″]

[block id=”bottom-product”]

2 comments 345 views
0 FacebookTwitterPinterestLinkedinWhatsappLINESkypeEmail

วันพักผ่อนของนายกรัฐมนตรี ประยุทธ จันทร์โอชา

by Editor
written by Editor

ภาพถ่าย ประยุทธ จันทร์โอชา ในวันพักผ่อน

ทันทีที่ ภาพถ่าย ประยุทธ จันทร์โอชา นายกรัฐมนตรีไทย สวมชุดไปรเวท เสื้อยืด กางขาสั้น รองเท้าแตะ พื้นๆ ที่หาได้ตามร้านทั่วไป นั่งไขว่ห้าง อ่านหนังสือ ด้วยท่วงท่าสบายๆ ไม่ทุกข์ร้อน ในบ้านพักส่วนตัวที่เต็มไปด้วยความสะดวกสบายในค่ายทหาร เมื่อภาพถ่ายได้รับการเผยแพร่ครั้งแรกผ่านเฟซบุ๊กอย่างเป็นทางการของนายกฯ ก่อนที่สื่อมวลชนจะนำภาพดังกล่าวไปเผยแพร่ในสื่อของตนทั้งออนไลน์และหนังสือพิมพ์ต่อไป เพียงไม่กี่ชั่วโมงหลังโพสต์ภาพ เสียงวิพากษ์ก็เกิดขึ้นในหมู่ประชาชนผ่านทางเฟซบุ๊ก และทวิตเตอร์ จนติดเทรนด์อันดับต้นในไม่กี่ชั่วโมง

ภาพดังกล่าวถูกสร้างขึ้นเพื่อเผยแพร่ทางโซเชียลมีเดีย ทำไมวันพักผ่อนสบายๆ ของนายกฯ จึงกลายมาเป็นหัวข้อสำคัญในการอภิปราย และถกเถียงอย่างเผ็ดร้อน หากย้อนกลับไปดูภารหน้าที่ของนายกฯ ในอดีต ส่วนใหญ่แล้วจะไม่มีการระบุชัดเจนว่าวันเสาร์ และอาทิตย์เป็นวันพักผ่อนอย่างเป็นทางการ เพราะในอดีต บางคนก็อาศัยวันเสาร์อาทิตย์ ลงพื้นที่ตรวจเยี่ยมประชาชนที่ไม่ได้อยู่ในโปรแกรมอย่างเป็นทางการ บางคนก็จัดรายการวิทยุ หรืออยู่กับครอบครัว

ประยุทธ จันทร์โอชา อ่านหนังสือ

ภาพจำของอดีตนายกฯ ที่ประชาชนทั่วไปสัมผัสได้ คือเสียสละ อดทน ทำงานโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยกับการวิพากษ์วิจารณ์ การไม่มีวันหยุด หรือวันพักผ่อน ก็ไม่ได้เป็นประเด็นสำคัญ หากมีวิกฤติเกิดขึ้นส่วนใหญ่ก็ทำงานโดยไม่เคยหนีหน้าสื่อมวลชน แม้จะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ในแง่ที่ว่าเขาหรือเธออาสาเข้ามาทำหน้าที่เพื่อประชาชน กินเงินเดือน กินภาษี มีอำนาจสั่งการ การทำงานไม่มีวันหยุดจึงเป็นเรื่องปกติ  

รัฐราชการ

ยุคสมัยของประยุทธแตกต่างออกไป ไม่แน่ใจว่าการเป็นนายกฯ ที่มาจากการรัฐประหารดูเหมือนจะมีภาพอภิสิทธิ์ชนมากกว่านายกฯ ที่มาจากการเลือกตั้ง เมื่อประยุทธเข้ามาทำหน้าที่ วันเสาร์อาทิตย์เหมือนวันหยุดของเขา ไม่มีการพบสื่อ ไม่ออกตรวจเยี่ยมราชการ การพักผ่อนของนายกฯ จึงเป็นความไม่คุ้นเคยของประชาชน ในช่วงวิกฤติโควิด 19 คำสั่งเร่งด่วนต่างๆ มักจะไม่ถูกสั่งในวันหยุด บ้างก็มักจะเริ่มใช้ในเช้าวันจันทร์ ตามแบบรัฐราชการ

อาจเป็นได้ว่า นายกฯ ที่ไม่ได้มาจากการเลือกตั้งวางตนเหนือนักการเมืองที่มาจากเลือกตั้ง พวกเขาแสดงให้เห็นว่าตนเองต่างออกไปจากนักการเมืองธรรมดา ต่างจากคนเดินดินสามัญ ไม่ใช่เฉพาะที่มาที่ไป แต่ในทุกๆ องคาพยพ ทุกๆ พื้นที่ หรือปฏิบัติตน ทำราวกับตนถูกประทานมาจากฟากฟ้าเวหา วิพากษ์วิจารณ์ไม่ได้ มีสิทธิเหนือนายกฯ คนอื่น บางครั้งอยู่เหนือรัฐธรรมนูญ หรือองค์กรที่ตนเป็นคนสร้างหรือแต่งตั้งเข้ามา

การไม่ได้มาจากการเลือกตั้งจึงดูเหมือนความแปลกแยก ขณะเดียวกันภาพลักษณ์พวกเขาเป็นตัวแทนของชนชั้นนำ ที่อยู่เหนือการตรวจสอบเช่นกัน ภาพเหล่านี้ไม่อาจปฏิเสธได้ แม้มิได้สร้างขึ้นมา แต่เกิดจากเนื้อในและการปฏิบัติตนผ่านอำนาจ

ดังที่กล่าวมา ภาพประยุทธ จันทร์โอชา ได้กลายมาเป็นภาพจำของคนทั่วไป จึงดูห่างไกลไปเรื่อยๆ แม้ภาพของเขาจะไม่ใช่คนฟุ่มเฟือย ไม่ใช่ภาพคนที่ทุจริต คอรัปชันในเรื่องผลประโยชน์เงินทอง แต่เขาหนีไม่พ้นคนที่ใช้อำนาจมากมาย ในฐานะหัวหน้ารัฐประหาร 4 ปี คสช. ภาพรวมการใช้มาตรา 44 ไปมากกว่า 189 ฉบับ โดยออกคำสั่งได้ตามใจ ไร้ขีดจำกัด ออกคำสั่งสารพัด ตั้งแต่ประเด็นเล็กๆ เช่น ห้ามจุดพลุ เด็กแว้น ปัญหาจราจร ไปจนถึงประเด็นระดับชาติ เช่น แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าที่เกี่ยวข้องกับข้อกำหนดหรือพันธกรณีระหว่างประเทศที่ไทยเป็นภาคี จนนำไปสู่วัฒนธรรมการใช้อำนาจตามใจตัวเอง

แม้จะเข้าสู่โหมดการเลือกตั้ง มีรัฐธรรมนูญ แต่ประยุทธ จันทร์โอชาก็ยังคงดำรงตนเหนือนักการเมืองทั้งปวง เขาจะเป็น “เจ้าหน้าที่รัฐ” หรือไม่เป็นตอนไหนก็ได้ เขาไม่ได้สังกัดพรรคการเมือง ไม่ได้ลงเลือกตั้ง เป็นนายกรัฐมนตรีคนนอก ที่มีสมาชิกวุฒิสภาสนับสนุนถึง 250 เสียง ซึ่ง ส.ว. เหล่านั้น คณะ คสช. เลือกขึ้นมาทั้งสิ้น ประยุทธ จันทร์โอชา มักถือความชอบธรรมจากกฎหมาย มักอ้างข้อกฎหมาย รัฐธรรมนูญ รวมถึงความเสียสละของตัวเอง ที่มาทำหน้าที่โดยไม่หวังผลตอบแทน ไม่หวังชื่อเสียงเกียรติยศ 

(อ่านบทความเพิ่มเติม: ส.ว. 250 มาจากไหน)

การทำงานของ ประยุทธ จันทร์โอชา

นอกจากภาพอ่านหนังสือในวันหยุดแสนธรรมดาแล้ว ทีมงานสร้างภาพลักษณ์ของ ประยุทธ จันทร์โอชา ยังมักจะเผยแพร่ภาพที่เขานั่งทำงาน ตรวจเอกสาร ทั้งที่บ้านและที่ทำงาน โดยเฉพาะภาพล่าสุดที่ทำให้มีการวิพากษ์อย่างดุเดือด

คือภาพที่เขาทำงานช่วง โควิด 19 ระบาดหนัก นายกฯ ได้ออกคำสั่ง หากไม่จำเป็นให้คนทำงานที่บ้าน และเพื่อเป็นตัวอย่างให้กับประชาชน ประยุทธ ได้ทำงานที่บ้านโดยไม่เข้าทำเนียบ ขณะเดียวกันก็เผยภาพตนเองนั่งทำงานบนโต๊ะที่มีเอกสาร โดยเบื้องหลังกำแพงมีภาพสามภาพ ภาพแรกจากซ้ายเป็นภาพถ่ายของตนในชุดราชการการเมืองสีกากีขาวดำ

ประยุทธ จันทร์โอชา ปิดทองหลังพระ

ภาพที่สองตรงในจุดสำคัญ คือภาพพระพุทธรูปหันหลัง และภาพสุดท้ายเป็นภาพวาดสีน้ำรูปฝูงม้าวิ่ง ที่สามารถหาได้ในตลาดนัดทั่วไป โดยที่ตนเองสวมหน้ากากอนามัย สวมสูท ผูกเน็คไท ประดับเหรียญตราสีทอง ทำราวกับทำงานอยู่ในทำเนียบรัฐบาล

ภาพนี้พยายามสื่อถึงการทำงานที่เข้มข้น จากการสวมสูทเต็มยศ เป็นคนทำงานจริงๆ และยังสวมหน้ากากอนามัยแม้จะทำงานอยู่คนเดียวในห้องทำงาน แสดงถึงความใส่ใจต่อสุขภาพ (คำสั่งตัวเอง) เป็นสัญญลักษณ์การต่อสู้กับโควิด 19 ที่ถล่มรัฐบาลอย่างต่อเนื่อง ส่วนที่สำคัญที่สุดเห็นจะเป็นภาพพระพุทธรูปหันหลัง นัยถึงการเป็นคนปิดทองหลังพระ ซึ่งหมายถึงคนทำงานที่ไม่เคยหวังผลตอบแทน ไม่หวังผลประโยชน์ หรือผลที่จะได้รับ

สิ่งที่ยืนยันคุณลักษณะเฉพาะตัวของ ประยุทธ จันทร์โอชา ต่อภาพถ่ายเหล่านั้นก็คือ ภาพวันหยุดแสนสบายก็มิได้หยุด แม้เขาจะอยู่ในเครื่องทรงแสนธรรมดา แต่ก็ทำให้ประชาชนเห็นว่าเขายังคงแสวงหาความรู้จากหนังสือที่อ่าน นั่นเป็นเรื่องที่ดีที่ประชาชนจะเห็นภาพนายกฯ ของพวกเขาทรงภูมิปัญญาเพียงใด วันหยุดที่ไม่ได้หยุดจริงๆ นะจ๊ะ หรือภาพตรากตรำทำงานอย่างเคร่งเครียดบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยเอกสาร

สิ่งเหล่านี้อธิบายถึงความเสียสละต่อประชาชน เขาไม่ได้นั่งบนหอคอยงาช้างอย่างที่ถูกกล่าวหา แต่กลับเคร่งเครียดแก้ปัญหาบ้านเมืองโดยไม่เหน็ดเหนื่อย ทำมากกว่านายกฯ ทุกคนที่เคยดำรงค์ตำแหน่ง สิ่งเหล่านี้เป็นกิจกรรมอันลึกลับที่อธิบายไม่ได้ อาจเป็นได้ว่าอยู่นอกเหนือการควบคุมของเจ้าตัว หรือจะเปรียบเปรยให้สง่างามกว่านั้นก็คือ ประยุทธทำสิ่งนี้ด้วยเจตจำนงค์ภายในตัวเอง

อาการพร่ำเพ้อดังกล่าวยังแฝงนัยอีกประการหนึ่ง มันเป็นภาวะการถูกบังคับแบบมีกลไก ซึ่งทำหน้าที่ได้ด้วยตัวมันเอง แม้ว่าเขาจะสวมเสื้อยืดธรรมดา กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ หรือสวมสูท ผูกไท กลัดเข็มตราแสดงสัญลักษณ์ รวมถึงภาพถ่ายพระหันหลัง  สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เปลี่ยนตัวตนของเขา ประยุทธก็ยังเป็นประยุทธ นายกฯ ที่มาจาก ส.ว. 250 เสียง เป็นอื่นใดไม่ได้นอกจากตัวตนนั้น

แม้เขาจะอยู่ที่ไหน ทำเนียบ บ้านพักที่ไม่ต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟในค่ายทหาร ส้วมที่รัฐสภา เขาก็ยังเป็นนายกฯ อาหารทิพย์ก็ยังอยู่ห่างไกลจากข้าวแดงแกงร้อน ที่ต้องซื้อกลับไปกินบ้านในช่วงล็อกดาวน์ ไม่มีที่นั่งกินในร้านอีกต่อไป เขาสวมบทบาทเพื่อตอกย้ำภาพตัวตนของเขาเอง เขาคิดว่าสังคมต้องการเห็นเขาเป็นนอย่างไร ภาพลักษณ์อันเรียบง่าย คนที่ขยันทำงานหนัก ภาพที่คนชั้นกลางปรารถนาแลเห็น 

ภาพถ่าย ประยุทธ จันทร์โอชา

บทสรุป

อย่างไรก็ตามอย่าได้หลงคิดว่านี่คือการลบมายาคติเกี่ยวกับนายกฯ ที่เคยมีมาในอดีต (อันแสนเศร้า) ภาพวันหยุดแสนสุข การทำงานหนัก หรือการเสียสละโดยไม่หวังผลตอบแทน นี่คือกลลวงธรรมดา จริงอยู่ที่ว่าผู้สนับสนุนนายกฯ ต่างปลาบปลื้มที่ได้เห็นการอุทิศตนเยี่ยงนี้ การเผยแพร่ภาพนายกฯ ที่เป็นมนุษย์มีเลือด มีเนื้อ ติดดิน สุจริต เช่นพวกเราทุกคน ไม่ข้องแวะคอรัปชัน

แต่สิ่งเหล่านี้กลับทำให้รู้สึกว่า ไม่ได้แตกต่างจากกลลวงหลอกๆ ของนักการตลาดมือสมัครเล่น พวกเขายังใช้วิธีคิดแบบเดิมๆ และหวังว่าภาพเหล่านั้นจะทำงานของมันผ่านสื่อต่างๆ ทางเน็ตเวิร์กอย่างเข้มแข็ง โชคดีที่โลกยุคใหม่สามารถสื่อสารไปกลับสองด้าน และเราหวังว่าพวกเขาจะเข้าใจผิด

เราแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายกฯ ทำอะไร การแสดงท่าเซ็นเอกสารก็ช่างแสนหนักหนา แล้วยังต้องทรมานกับสวมหน้ากากอนามัยแม้อยู่คนเดียว หนังสือที่อ่านนั่นเล่า เนื้อหามันคืออะไร เข้าหัวหรือเปล่า บางเล่มเราก็รูจักและได้อ่านกัน ส่วนภาพพระหันหลังนั้น สำคัญว่ามันสะท้อนนัยไปที่ใคร ถ้าสะท้อนไปที่ประชาชน ก็สื่อตามความหมายที่กล่าวมาแล้วข้างต้น

แต่เราจะรู้ได้อย่างไร มันอาจจะสื่อไปถึงผู้ที่นายกฯ กำลังค้ำจุนอำนาจอยู่เบื้องหลังก็เป็นได้ ถ้ามันสื่อนัยไปตรงนั้นมันก็น่าสนใจไม่น้อย หรืออาจจะกล่าวได้ว่ามันมีความสำคัญมากกว่าสื่อถึงประชาชนคนธรรมดาเสียอีก สิ่งนั้นกลับยิ่งเน้นย้ำว่าประยุทธ ไม่ได้มีอำนาจเพื่อประชาชน แต่เขากลับค้ำจุนอำนาจให้กับคนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง หรือพวกพ้องตัวเอง เขาค้ำจุนใครอยู่ เขาปิดทองหลังพระให้ใคร พระหันหลังภาพนั้นอาจจะส่งไปให้ใครคนนั้นก็ได้ใครจะรู้

ที่สุดแล้ว เราต่างก็เห็นถึงความแหลกเหลวของรัฐบาลประยุทธ ท่ามกลางความขัดแย้งทางการเมืองที่โหมกระหน่ำ ภาวะเศรษฐกิจที่ถดถอย ปัญหาสังคม สาธารณสุขที่ล่มสลาย การระบาดของโรคโควิด 19 ปัญหาการคอรัปชัน ปัญหาการบริหารงานที่ไร้ประสิทธิภาพ การกู้เงิน และการใช้งบประมาณที่ไม่สนองตอบต่อประชาชน วันพักผ่อนของนายกรัฐมนตรี หรือวันทำงานที่แสนหนักหน่วง ต่างก็ทำให้เราประจักษ์ถึงความพยายามที่จะอำพรางอัตตา ตัวตน และการใช้อำนาจ ของ ประยุทธ จันทร์โอชา นายกรัฐมนตรีที่ล้มเหลวที่สุดคนหนึ่งของประเทศไทยได้เป็นอย่างดี

[block id=”about-author-niwat-2″]

[block id=”bottom-product”]

0 comments 65 views
0 FacebookTwitterPinterestLinkedinWhatsappLINESkypeEmail

Synopsis of Hamlet : เรื่องย่อ แฮมเล็ต

by Editor
written by Editor

Synopsis of Hamlet เป็นบทความที่ช่วยให้ผู้อ่านเข้าใจเนื้อหาบทละคร โศกนาฏกรรม เรื่อง แฮมเล็ต (แฮมเลต) ละครเรื่องนี้ได้รับความนิยมและมีการศึกษาเกี่ยวกับละครในหลายแง่มุม ทั้งทางจิตวิเคราะห์ การเมือง สังคม เพศสภาพ และปรัชญา ฉากหลังในแฮมเล็ตเกิดขึ้นในพระราชวังเอลสินอร์ ภูมิภาคที่เย็นยะเยือกของเดนมาร์ก ธีมหลักคือการแก้แค้น การค้นหาความจริง การหลอกลวง และการตาย แฮมเล็ตได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในโศกนาฏกรรมที่ดีที่สุดของ วิลเลียม เชคสเปียร์

Hamlet แฮมเล็ต แฮมเลต

บทสรุปย่อและโครงเรื่องของแฮมเล็ต– Synopsis of Hamlet

โฮเรโชเป็นเพื่อนนักเรียนขององค์ชายแฮมเล็ต เจ้าชายแห่งเดนมาร์ก เขาขึ้นไปที่เชิงเทินของปราสาทเอลสินอร์ในตอนดึกอันเต็มไปด้วยอากาศหนาวเย็น เพื่อพบกับทหารยามที่กำลังสับสน ขวัญผวา พวกเขาบอกกับโฮเรโชว่าวิญญาณที่พวกเขาเห็น คล้ายกับกษัตริย์ผู้ล่วงลับไปแล้ว (พ่อของแฮมเล็ต ซึ่งชื่อเดียวกันกับองค์ชายแฮมเล็ต) มันปรากฏขึ้นอีกครั้งและพวกเขาตัดสินใจที่จะบอกเรื่องนี้กับองค์ชาย

ในตอนนั้นคลอเดียส อาของแฮมเล็ต ได้สถาปนาตัวเองขึ้นเป็นกษัตริย์ แต่งงานกับเกอร์ทรูด แม่ของแฮมเล็ต ราชสำนักเดนมาร์กได้ส่งทูตไปนอร์เวย์ เนื่องจากมีการเคลื่อนไหวจากกองทัพที่ผิดปกติ แฮมเล็ตกลับมาจากมหาวิทยาลัยที่เขาเรียน เขายังคงคร่ำครวญถึงการตายของพ่อ และได้ยินเรื่องวิญญาณจากโฮเรโช แฮมเล็ตตั้งใจจะไปดูด้วยตาตนเอง

วิญญาณปรากฏต่อแฮมเล็ตและบอกว่า ตนถูกวางยาพิษตายโดยคลอเดียส แฮมเล็ตสาบานว่าจะล้างแค้น หากเขาค้นพบว่าเรื่องนี้เป็นความจริง แฮมเล็ตต้องการพิสูจน์ข้อเท็จจริง เขารู้ว่าวิญญาณนั้นปรากฏได้หลายรูปแบบ โฮเรโช และเหล่าทหารยามสาบานว่าจะปกปิดเรื่องวิญญาณเป็นความลับ แฮมเล็ตวางแผนที่จะสืบหาเรื่องราวทั้งหมด โดยแกล้งทำเป็นคุ้มคลั่ง เพื่อไม่ให้ใครสงสัยภารกิจของเขา 

เลแอร์ทีส บุตรชายของข้าราชบริพารโพโลเนียส กำลังเดินทางกลับไปเรียนต่อฝรั่งเศส เลแอร์ทีสเตือนโอฟีเลียน้องสาวของเขาว่า อย่าคิดถึงแฮมเล็ตมากเกินไปจะส่งผลเสียต่อตัวเอง โพโลเนียสเป็นที่ปรึกษาของคลอเดียส เขาคือต้นธารหนึ่งของการทุจริตคอรัปชันในราชสำนัก เขามักจะจัดการทุกสิ่งอย่าง เขาจะบังคับให้ลูกชาย และลูกสาวอยู่ในอาณัติของตน โดยเฉพาะโอฟีเลียนั้นถูกบังคับมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีปากเสียง หรืออิสรภาพ

Synopsis of Hamlet
David Oakes นักแสดงชาวอังกฤษ ในฉากหัวกะโหลกที่สุสาน

การที่โอฟีเลียถูกห้ามในทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงความรัก นั่นทำให้แฮมเล็ตก็ปฏิเสธโอฟีเลียด้วยเช่นกัน เขาคิดว่าโอฟีเลียก็เหมือนกับคนอื่นๆ ที่พยายามต่อต้านเขา ไม่เข้าใจเขาเช่นทุกคน แฮมเล็ตคิดว่าเขาถูกผลักไสให้กลายเป็นคนนอก ซึ่งนั่นเขาก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ขณะที่คลอเดียส และ โพโลเนียส ต้องการสอดแนมแฮมเล็ต เพื่อค้นหาเหตุผลสำหรับพฤติกรรมแปลกๆ ของแฮมเล็ตอย่างกะทันหัน โรเซ็นแครนทฺส์ และ กิลเด็นสเติร์น อดีตเพื่อนวัยเด็กของแฮมเล็ตถูกคลอเดียสเรียกตัวมาพบ คลอเดียสต้องการให้ทั้งสองสอดแนมแฮมเล็ตทุกฝีก้าว

ในเวลาเดียวกันแฮมเล็ตทราบข่าวว่ามีคณะละครเดินทางมาแสดงในวัง แฮมเล็ตต้องการให้การแสดงละครครั้งนี้เปิดโปงความจริงของคลอเดียสในเรื่องฆาตกรรมจากการวางยาพิษกษัตริย์องค์เก่า แฮมเล็ตรู้จักนักแสดงเหล่านั้น เขาจึงวางแผนให้คณะละครสอดแทรกฉากวางยาพิษเข้าไปด้วย แฮมเล็ตซักซ้อมพวกนักแสดงด้วยตัวเองก่อนที่จะเล่นต่อหน้ากษัตรยิ์และราชินี เขาจะเฝ้าดูปฏิกิริยาของคลอเดียส การแสดงที่สมจริงย่อมทำให้ผู้ชมมีอารมณ์ร่วมกับละคร คลอเดียสจะถูกบทละครยั่วยุจนถึงที่สุด และนั่นจะบอกได้ว่าคลอเดียสสังหารกษัตริย์องค์ก่อนหรือไม่ ซึ่งวันแสดงละครคลอเดียสก็ทนดูละครไม่ได้ เขาลุุกออกไปก่อนที่ละครจะจบ

นั่นทำให้แฮมเล็ตมั่นใจว่า คลอเดียสสังหารพ่อของตน อย่างไม่มีข้อสงสัยประการใดอีกต่อไป

brief synopsis of hamlet
Laurence Olivier แสดงเป็นเจ้าชายแฮมเล็ต Jean Simmons แสดงเป็น โอฟีเลีย

ความคุ้มคลั่งของแฮมเล็ต

ความคุ้มคลั่งของแฮมเล็ตยังทำให้ครอบครัวทุกข์ร้อนใจ โพโลเนียสอยากให้เกอร์ทรูดได้คุยกับแฮมเล็ตตรงๆ สองต่อสอง แม่กับลูก จะได้รู้ถึงสาเหตุของความคุ้มคลั่ง และโพโลเนียสต้องการเข้าไปแอบฟังการสนทนาด้วย เขาบอกกับเกอร์ทรูดว่าเขาจะได้วิเคราะห์ถึงความบ้าคลั่งของแฮมเล็ตเกิดจากเรื่องใดกันแน่

ระหว่างทางที่แฮมเล็ตจะไปเข้าพบเกอร์ทรูด เขาเห็นคลอเดียสคุกเข่าภาวนาอยู่คนเดียว พยายามจะอธิษฐานอะไรบางอย่าง นั่นเป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่แฮมเล็ตจะสังหารคลอเดียส แต่การฆ่าคลอเดียสในขณะที่กำลังสวดอ้อนวอน จะทำให้วิญญาณของเขาไปสวรรค์ แฮมเล็ตไม่ต้องการให้วิญญาณคลอเดียสไปสวรรค์ เขาต้องการให้ผู้สังหารบิดาไปนรก แฮมเล็ตตัดสินใจไม่ลงมือฆ่าคลอเดียสในตอนนั้น

จักคงชีวิต, หรือมรณา, นั่นคือปุจฉา 

เมื่อแฮมเล็ตไปพบแม่ โพโลเนียสที่เป็นตัวตั้งตัวตีในการให้แม่ลูกมาพูดคุยกัน เขาแอบซ่อนตัวอยู่ในห้องหลังม่านสอดแนมบทสนทนา ทั้งสองโต้เถียงกันอย่างเผ็ดร้อน ถึงการตัดสินใจแต่งงานใหม่ของแม่ โดยมองว่าการเลือกครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่สิ้นคิด โพโลเนียสเข้าใจผิดคิดว่าแฮมเล็ตจะฆ่าเกอร์ทรูด ทำให้ม่านมีการเคลื่อนไหว แฮมเล็ตแทงดาบเข้าไปที่ผ้าม่าน เพราะคิดว่าเป็นหนู โพโลเนียสตาย นั่นกลายมาเป็นจุดเปลี่ยนสำหรับแฮมเล็ต เขาพยายามผดุงความยุติธรรมทั้งหลายเอาไว้ แต่เขาก็ต้องตกลงไปสู่วังวนของความดำมืดนั้นเสียเอง และการสังหารโพโลเนียสนั้นทำให้แฮมเล็ตรู้สึกถึงบางอย่าง ในที่สุด วิญญาณปรากฏขึ้นอีกครั้งเพื่อเตือนแฮมเล็ตว่าอย่ารอช้าที่จะแก้แค้น

ความตายของโพโลเนียสถึงหูคลอเดียส เขาต้องปกปิดเหตุการณ์ฆาตกรรมในราชสำนัก ศพของโพโลเนียสถูกซ่อนภายในวัง เขาวางแผนส่งแฮมเล็ตไปอังกฤษ ซึ่งขณะนั้นกองทัพของกษัตริย์ฟอร์ทินบราสแห่งนอร์เวย์ข้ามเดนมาร์กเพื่อไปโจมตีโปแลนด์ การส่งแฮมเล็ตไปอังกฤษแม้จะดูเหมือนเป็นการส่งไปในทางทูต แต่คลอเดียสวางแผนให้แฮมเล็ตไปโดนประหารที่อังกฤษ แต่แผนการนี้รั่วไหลมาถึงแฮมเล็ตเสียก่อน เขาจึงซ้อนแผนให้ โรเซ็นแครนทฺส์ และ กิลเด็นสเติร์นไปตายแทน

โศกนาฏกรรม แฮมเล็ต
Benedict Cumberbatch แสดงเป็นเจ้าชายแฮมเล็ต

ระหว่างที่แฮมเล็ตไม่อยู่ โอฟีเลียกลายเป็นบ้าเพราะพ่อของเธอเสียชีวิต เธอทุกข์ท้อต่อชะตากรรมของตัวเอง ในวังที่ไม่มีใครเป็นพวกอีกต่อไป โพโลเนียสตาย เลแอร์ทีสกลับไปเรียนที่ฝรั่งเศสกำลังกลับมา ส่วนแฮมเล็ตกลายเป็นคนนอกสำหรับเธอนานแล้ว ความฟั่นเฟือนของโอฟีเลียเป็นเหตุให้เธอจมน้ำตาย อาจจะกล่าวได้ว่าการจมน้ำตายของเธอเป็นอุบัติเหตุ หรือความจงใจที่จะฆ่าตัวตาย ซึ่งเราไม่อาจรู้ได้

แฮมเล็ต และโฮเรโช กลับมายังพระราชวังเอลสินอร์ พอมาถึงสุสานทั้งสองพบกับสัปเหร่อกำลังเตรียมหลุมศพ แฮมเล็ตเห็นหัวกะโหลกที่สัปเหร่อหยิบขึ้นมา เขาถามว่านั่นกะโหลกของใคร สัปเหร่อตอบว่านี่คือหัวกะโหลกของยอริค อดีตตลกหลวงที่เคยสร้างเสียงหัวเราะให้กับทุกคน แฮมเล็ตรู้จักเขาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เหลือเพียงกะโหลก ความสัมพันธ์ของแฮมเล็ตของยอริคแม้จะไม่แนบแน่น แต่หัวกะโหลกของเขาทำให้แฮมเล็ตอุปมาการมีชีวิตอยู่ หรือความตายนั้นเป็นสิ่งที่ไร้ค่า ซึ่งตลอดเรื่องแฮมเล็ตพรรณาถึงดินแดนที่ไม่รู้จัก ดินแดนของความตายอยู่เสมอ

ไม่นานนัก คลอเดียส, เกอร์ทรูด, เลแอร์ทีส, บาทหลวง และเหล่าผู้ติดตามแบกโลงศพของโอฟีเลียมาที่สุสานเพื่อทำพิธี แฮมเล็ตเผชิญหน้ากับเลแอร์ทีส หลังจากที่เขาพยายามจะก่อกบฏ โดยนำไพร่พลบุกมาที่ท้องพระโรง เพื่อถามถึงสาเหตุการตายของโพโลเนียสผู้พ่อ แฮมเล็ตต้องการแก้แค้นให้พ่อฉันใด เลแอร์ทีสก็ต้องการแก้แค้นฉันนั้น แฮมเล็ตอาจจะดูนุ่มนวลกว่า แต่เเลแอร์ทีสไม่ใช่ เขาดุดันมุทะลุ และเต็มไปด้วยความกร้าวแกร่ง ส่วนแฮมเล็ตเป็นเหมือนนักคิด ฉลาด อ่อนไหว มีความเป็นปัญญาชน แต่ทั้งสองคนต้องการแก้แค้น

Hamlet (Example reading)

แฮมเล็ต พิมพ์ครั้งที่ 5 ฉบับภาษาไทย

เลแอร์ทีสเข้ารับตำแหน่งแทนพ่อของเขาที่ราชสำนัก คลอเดียสกระตือรือร้นให้มีการดวลดาบระหว่างสองหนุ่ม แฮมเล็ต กับเลแอร์ทีส คลอเดียสวางแผนให้แฮมเล็ตต้องตาย ไม่ว่าด้วยเหตุอันใด ด้วยความรอบคอบ เขาจึงอาบยาพิษเอาไว้ที่ดาบ และยังใส่ยาพิษลงไปในไวน์ที่จะให้แฮมเล็ตดื่มระหว่างการดวล

แผนทั้งหมดพังทลาย และผิดพลาด เลแอร์ทีส กับแฮมเล็ต ดวลดาบกัน เมื่อแฮมเล็ตได้แต้มแรก และแต้มที่สอง เขาปฏิเสธดื่มไวน์ที่ใส่ยาพิษสำหรับฉลองแต้มแรกและแต้มที่สอง คลอเดียสใส่ไข่มุกลงไปเพื่อเพิ่มการเดิมพัน แฮมเล็ตต้องการดวลต่อ เกอร์ทรูดเข้ามาเช็ดเหงื่อให้แฮมเล็ต เธอดื่มไวน์อาบยาพิษแก้วนั้นเสียเอง โดยไม่ฟังคำทัดทานของคลอเดียส

การดวลดาบเป็นไปอย่างสูสี แฮมเล็ตโดนฟัน มีการพัวพันแย่งดาบ จนดาบสลับมือ เขาได้ฟันโดนเลแอร์ทีสด้วยเช่นกัน ยาพิษในไวน์ออกฤทธิ์ต่อเกอร์ทรูด เมื่อทุกคนใกล้จะตาย แฮมเล็ตแทงดาบสังหารคลอเดียส และกรอกไวน์ยาพิษพร้อมไข่มุกเข้าไปในปาก ความตายนี้เป็นความตายเพื่อทดแทนความยุติธรรมทั้งหมด แม้แต่ผลกรรมของแฮมเล็ตเองก็เช่นกัน แม้เขาพยายามจะหลีกหนีข้อเท็จจริง แต่เขาก็เป็นส่วนหนึ่งของคอรัปชั่นในวังที่เน่าเหม็น

ก่อนแฮมเล็ตตาย เขาได้คร่ำครวญกับโฮเรโช ต้องการให้โฮเรโชได้บอกกล่าวเรื่องราวที่เกิดขึ้นต่อกษัตริย์องค์ใหม่–ฟอร์ทินบราส แห่งนอร์เวย์ ผู้กลับมาด้วยชัยชนะจากสงครามโปแลนด์ และทิ้งให้ภาพชวนผวา นองด้วยเลือด และความตายเกลื่อนท้องพระโรงด้วยความหวาดสยอง

Synopsis of Hamlet แฮมเลต
First Folio : หนังสือรวบรวมผลงานของ วิลเลียม เชคสเปียร์

บทสรุปของ Synopsis of Hamlet

แฮมเล็ต หรือในชื่อเต็ม โศกนาฏกรรมของแฮมเล็ต องค์ชายแห่งเดนมาร์ก (The Tragedy of Hamlet, Prince of Denmark) ละคร 5 องก์ เขียนโดย วิลเลียม เชคสเปียร์ (William Shakespeare) เมื่อประมาณปี ค.ศ. 1599–1601 ตีพิมพ์ในปี ค.ศ. 1603 เนื้อหาหนังสือไม่ได้รับอนุญาตในการพิมพ์ แต่อ้างอิงจากบทละครก่อนหน้านี้ โฟลิโอแรก (First Folio) นำมาจากควอร์โตที่สองของปี ค.ศ. 1604 ซึ่งอิงจากเอกสารของเชคสเปียร์พร้อมคำอธิบายประกอบบางส่วนโดยผู้ทำบัญชี

First Folio ตีพิมพ์ครั้งแรก (ค.ศ. 1623) เป็นหนังสือรวบรวมผลงานของ วิลเลียม เชคสเปียร์ ตีพิมพ์ครั้งแรกในชื่อ Mr. William Shakespeares Comedies, Histories & Tragedies หนังสือเล่มนี้กลายมาเป็นแหล่งข้อมูลสำคัญสำหรับบทละครร่วมสมัยของเขาจนถึงปัจจุบัน

สำหรับ First Folio เป็นหนังสือที่มีขนาดใหญ่ มีความหนากว่า 900 หน้า จัดพิมพ์โดยสมาชิกห้าคน นำโดย Edward Blount และ William Jaggard นักแสดง John Heminge และ Henry Condell รับหน้าที่รวบรวมบทละครของเชคสเปียร์จำนวน 36 เรื่อง สำหรับยอดการจัดพิมพ์ของ First Folio ประมาณ 1,000 เล่ม ผู้จัดพิมพ์คือ Isaac ลูกชายของ Jaggard

Synopsis of Hamlet

โฟลิโอชุดที่สองจัดพิมพ์ในปี ค.ศ. 1632  โฟลิโอชุดที่สาม ค.ศ. 1663 โดยพิมพ์ซ้ำอีกครั้งในปี ค.ศ.1664 โฟลิโอที่สี่และสุดท้ายได้รับการตีพิมพ์ ค.ศ. 1685

แรงบันดาลใจในการเขียนเรื่อง แฮมเล็ต ของ วิลเลียม เชคสเปียร์ มาจากหลายแหล่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากหนังสือของ Saxo Grammaticus (ราว ค.ศ. 1150 – ค.ศ. 1220) นักประวัติศาสตร์ นักศาสนศาสตร์ และนักประพันธ์ชาวเดนมาร์ก จากหนังสือเรื่อง Gesta Danorum III และ IV ในศตวรรษที่ 12 และ จากเรื่อง Histoires tragiques เล่มที่ 5 ผลงานของ François de Belleforest นักเขียน กวี และนักแปลชาวฝรั่งเศสในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา นอกจากนั้นบทละครเรื่อง แฮมเล็ต (แฮมเลต) ดัดแปลงจาก Ur-Hamlet บทละครที่ต้นฉบับสูญหายไป คาดเดาว่าเขียนโดย Thomas Kyd

โธมัส ไคด์ (รับบัพติศวันที่ 6 พ.ย. ค.ศ. 1558 เสียชีวิตราวๆ ธันวาคม ค.ศ. 1594) นักเขียนบทละครชาวอังกฤษผู้ริเริ่มการเขียนบทละครในแบบ “โศกนาฏกรรมแก้แค้น” เขาพัฒนาจุดไคลแมกซ์เพื่อเปิดเผยสัญชาตญาณของความเศร้า ในแบบฉบับโศนาฏกรรมละครสเปน ซึ่งกลายมาเป็นต้นแบบให้เชคสเปียร์นำไปศึกษาจนเป็นบทละครแนวจิตวิเคราะห์

บทความอื่นเกี่ยวกับ วิลเลียม เชคสเปียร์

ตัวอย่างหนังสือ Hamlet

0 comments 4.1K views
0 FacebookTwitterPinterestLinkedinWhatsappLINESkypeEmail

Come and See เอหิปัสสิโก

by Editor
written by Editor

เอหิปัสสิโก หรือ Come and See หนังสารคดี ที่พยายามจะค้นหาคำตอบ กรณี ธรรมกาย ที่กลายมาเป็นคดีพิเศษ ที่มีมูลค่าความเสียหายมากกว่า 1,458 ล้านบาท เริ่มจากคดีฟ้องความผิดฐานฉ้อโกงที่มีการหลอกลวงให้ประชาชนนำเงินมาฝากที่สหกรณ์เครดิตยูเนี่ยนคลองจั่น โดยอ้างว่าจะได้ผลตอบแทนสูง เมื่อประชาชนหลงเชื่อและได้นำเงินมาฝากแล้ว ได้มีการกระทำทุจริต มีการฟอกเงิน โดยศาลอาญาได้ออกหมายจับ พระธัมมชโย หรือ พระไชยบูลย์ สุทธิผล อดีตเจ้าอาวาสวัดพระธรรมกาย ซึ่งหลบหนีไม่ยอมเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม ระหว่างนี้อยู่ในช่วงการสืบสวนติดตามจับกุม เพื่อดำเนินคดี

Come and See เอหิปัสสิโก

จุดเริ่มต้น ของ Come and See

ก่อนที่ ไก่ – ณฐพล บุญประกอบ จะทำสารคดีเรื่อง เอหิปัสโก เขากำลังไปเรียนต่อด้านการทำสารคดีที่อเมริกา ในตอนนั้นเขาตั้งใจที่จะทำวิทยานิพนธ์เรื่องชายคนหนึ่งที่เล่นดนตรีให้แมวฟัง แต่เมื่อข่าววัดพระธรรมกายเกิดขึ้นในสื่อ เขาตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อในการทำหนังมานำเสนอในเหตุการณ์นี้แทน 

ณฐพล เห็นว่าหนังเรื่องนี้ค่อนข้างที่จะอ่อนไหว จากที่เคยคิดว่าจะฉายหนังเรื่องนี้แบบเงียบๆ เปิดในคลาส หรือในวงเล็กๆ หนังกลับได้รับการถูกพูดถึงทีละน้อย เริ่มจากหอภาพยนตร์นำไปฉาย มีคนดูเพิ่มมากขึ้น จากนั้นหนังไปประกวดที่ปูซาน จนมาฉายที่ House ในแบบเหมาโรง จนกระทั่งหนังมีกระแสพอที่จะเข้าไปฉายในโรงทั่วไป ซึ่งต้องเข้าสู่ขั้นตอนการตรวจพิจารณาจากสำนักพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์ กรมส่งเสริมวัฒนธรรม หนังอาจมีแนวโน้มถูกพิจารณา ‘ห้ามฉาย’ หลังมีคณะกรรมการบางท่านไม่อยากให้มีการฉายภาพยนตร์เรื่องนี้ แต่เวลาได้เปลี่ยนแปลงไปมาก คนดูหนังรุ่นใหม่เติบโต ตั้งคำถาม และในที่สุดหนังก็ขึ้นไปอยู่บนสตรีมมิงแพลตฟอร์มอย่าง Netflix ในปัจจุบัน

Come and See เล่าเรื่องผ่านบุคคลที่เกี่ยวข้องโดยตรง นักวิชาการด้านสังคม วัฒนธรรม และศาสนา รวมถึงลูกศิษย์วัดที่ยังศรัทธา และได้ออกจากวัดไปแล้วมาให้สัมภาษณ์ ในสัดส่วนที่ไม่น้อยและไม่มากจนเกินไป หนังสารคดีเรื่องนี้เรียบเรียงอย่างเรียบง่าย ผสานความขัดแย้งที่เกิดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา ไม่ลงลึกถึงความขัดแย้ง แต่พยายามสื่อภาพในมุมมองที่มีอยู่จำกัด รวมถึงกิจกรรมที่คนนอกวัดพระธรรมกายไม่ค่อยได้เห็น และอาจจะเป็นหนังเรื่องแรกๆ ที่สามารถถ่ายทอดกิจกรรมของวัดออกมาได้อย่างสมบูรณ์

หนังเริ่มด้วยสองความขัดแย้งทางความคิดที่สำคัญของธรรมกายที่เราต่างรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น จากเสียงของอดีตสมาชิกที่ไร้ศรัทธา และสมาชิกที่ยังศรัทธา ฝ่ายที่ไร้ศรัทธามองว่า ธรรมกายเป็นธรรมสายมืด ทำให้ครอบครัวแตกแยก ผัวเมียหย่าร้าง เพราะหาเงินมาเท่าไหร่ก็นำเงินไปบริจาควัดจนหมดตัว ธรรมกายทำลายศาสนาพุทธ เป็นที่ซ่องสุมกองกำลัง เป็นที่ฟอกเงิน และจะพบจุดจบในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าหลังจากนี้ ฝ่ายที่ยังศรัทธามองว่าธรรมกายไม่เคยมีเรื่องงมงายในไสยศาสตร์ ธรรมกายไม่เคยบังคับให้ใครบริจาคเงินมากมายจนหมดตัว แต่คนที่บริจาคเต็มใจที่จะนำเงินไปบริจาคตามกำลังเงินที่มี และธรรมกายทำให้พวกเขาสามารถเรียนรู้ถึงว่าอะไรคือความชั่ว อะไรคือความดี แยกแยะได้ว่าสิ่งไหนควรไม่ควรในการนำไปดำเนินชีวิต

เอหิปัสสิโก

จากนั้นภาพตัดไปที่มหาธรรมกายเจดีย์ ผู้คนในวัดกำลังเดินถ่ายรูปด้วยอริยบทสบายๆ ชมภาพเจดีย์ที่ยิ่งใหญ่ ภาพซีนนี้มีความเป็น Poetry เป็นอย่างมาก ทัศนียภาพนี้เต็มไปด้วยความแปลกแยก เป็นความงามแบบแปลกๆ เจดีย์ที่ไม่เหมือนเจดีย์ใดในพุทธศาสนา เป็นที่รวมใจของผู้เลื่อมใสในธรรมกาย ขณะเดียวกันอีกนัยเป็นภาพที่ทำให้ผู้คนภายนอก หรือคนที่ไม่ได้เชื่อถือรู้สึกถึงความกระอักกระอ่วน ศาสนาพุทธดั้งเดิมที่พวกเขาเชื่อกำลังถูกสั่นคลอนลงทีละน้อย

ก่อนที่สารคดีจะเข้าสู่แก่นแกนของเรื่อง ณฐพล ปูพื้นด้วยคลิปข่าวจากสำนักต่างๆ ที่พูดถึงคดีของธรรมกาย และเริ่มตั้งคำถามจาก ไพบลูย์ นิติตะวัน อดีตประธานคณะกรรมการปฏิรูปแนวทางและมาตรการปกป้องพิทักษ์กิจการพระพุทธศาสนา อดีตสภาปฏิรูปแห่งชาติ ปัจจุบัน ส.ส. บัญชีรายชื่อ พรรคพลังประชารัฐ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็น ส.ส. ลำดับที่เท่าไหร่ของพรรค ยืนให้สัมภาษณ์สื่อ เคียงคู่กับ มโน เลาหวณิช (เมตตานันโท) อดีตพระนักวิชาการ วัดพระธรรมกาย ระหว่างปี พ.ศ. 2517-2538 ทั้งสองไปยื่นหนังสือกับอธิบดีกรมสอบสวนคดีพิเศษ หรือ DSI เพื่อเร่งคดีให้รวดเร็ว เพราะเป็นที่สนใจของประชาชน

การเติบโตของธรรมกายในประเทศไทยมีจำนวนหลายล้านคน วิจักขณ์ พานิช นักวิชาการด้านพุทธศาสนา มองธรรมกายที่เจริญเติบโตต่อเนื่องรวดเร็วว่า ธรรมกายก็เหมือนทุนนิยม เข้าใจถึงจิตวิทยาของผู้ศรัทธาว่าต้องการอะไร และทำสิ่งนั้นให้เป็นรูปธรรม

ธรรมกายทำให้ศาสนาพุทธจับต้องได้ ทำให้บุญสามารถมองเห็นในชาตินี้ ไม่จำเป็นต้องรอไปถึงชาติหน้า เหล่าผู้เลื่อมใสสามารถพบมันได้ในรูปแบบการนั่งสมาธิ การเห็นนิมิตร การเห็นสวรรค์ การได้พบพระพุทธเจ้า หรือความรู้สึกถึงความดีความชั่ว เช่นเดียวการบริจาคเงินก็เป็นการสะสมบุญ ทั้งชาตินี้และชาติก่อน ทำให้การถือกำเนิดทั้งรูปร่างหน้าตา ผิวพรรณ ถูกกำหนดขึ้นจากบุญที่สั่งสมมาทั้งสิ้น

ขณะเดียวกัน บรรณจบ บรรณรุจิ นักวิชาการด้านพระพุทธศาสนา กล่าวว่าแนวคิดของธรรมกายส่วนใหญ่ที่ถูกต่อต้านเป็นเพราะ ธรรมกายสอนในสิ่งที่ขัดต่อความเชื่อพื้นฐานดั้งเดิมของเถรวาท ทำให้นิพพานมีรูปร่าง มีตัวตน มีสถานที่ และสามารถพบพระพุทธเจ้าได้ 

แนวคิดของธรรมกายทำให้พระไพศาล รู้สึกกังวลใจไม่มากก็น้อย แม้พระไพศาลมองว่าเถรวาทเป็นบทบัญญัติดั้งเดิมที่สุด ถูกต้องที่สุดในการชำระพระพุทธศาสนา แต่ก็เป็นบทบัญญัติในแนวอนุรักษ์นิยม พระไพศาลเสนอว่าทำไมธรรมกายถึงถูกโจมตีหนัก ก็เป็นเพราะการใช้ไม้บรรทัดในแบบเถวรวาทเป็นตัวชี้วัดนั่นเอง และถ้าธรรมกายเจริญเติบโตจนไม่สามารถหยุดยั้ง คำสอนในพระไตรปิฏกก็อาจจะขัดแย้งกับความนิยมในธรรมกาย

สิโรตม์ คล้ามไพบูลย์ นักวิชากร และผู้สื่อข่าว มองแนวคิดของธรรมกายไม่ต่างจากแนวคิดพุทธศาสนานิกายต่างๆ ที่มีอยู่ในประเทศไทย แต่ธรรมกายทำให้มันสุดโต่งจนคนรู้สึกว่ารับไม่ได้แล้วก็ช๊อค สุดท้ายปัญหาธรรมกายมันสะท้อนว่าจริงๆ แล้วเราเป็นคนยังไง แล้วธรรมกายเป็นยังไงจนเราไม่อยากเห็นมัน

แต่ความกังวลใจในเรื่องธรรมกายของนิธิ เอียวศรีวงศ์ นักวิชาการทางประวัติศาสตร์ อธิบายว่าธรรมกายสร้างความขัดแย้ง เพราะการเจริญเติบโตของพวกเขาเข้าไปทำลายความเชื่อดั้งเดิมที่เคยมีอยู่ ทั้งทางการเมือง ข้าราชการ และสังคม นิธิเท้าความว่า ในสมัยหนึ่งศาสนามีบทบทมากมายในสังคม ตั้งแต่สอนหนังสือเด็กไล่ขึ้นไปเรื่อย ทุกวันนี้รัฐเข้ามาแทนที่กิจกรรมศาสนาจนหมดแล้ว นิธิขยายให้เห็นว่าถ้ารัฐจะปราบธรรมกายเพราะว่าเจ้าอาวาสทุจริต ฟอกเงิน หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ต้องเข้าใจว่าธรรมกายเป็นส่วนหนึ่งในการหาคำตอบของพุทธศาสนา ธัมมชโยก็พยายามหาคำตอบ เพียงแต่คำตอบไม่เหมือนท่านเหล่านั้น ถ้าไม่มีธรรมกาย ก็ยังคงมีคำถามว่าพุทธศาสนามีบทบาท มีความสำคัญอย่างไรในสังคมไทยปัจจุบัน คำตอบก็คือยังไม่มีอยู่นั่นเอง ไม่ว่าคุณจะทำลายธรรมกายอย่างไรคำถามก็ยังอยู่

พระธัมมชโย

การเมือง กับ ธรรมกาย

ดังนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมธรรมกายถึงถูกจับจ้องจากฝ่ายความมั่นคง เมื่อบรรจบ บรรณรุจิ เผยว่า 

“ผมเคยนั่งคุยกับเจ้าหน้าที่มั่นคง เป็นถึงระดับรัฐมนตรี ท่านมองว่าความมั่นคงของประเทศชาติคือความมั่นคงของสถาบัน ซึ่งต้องอาศัยความรัก ความศรัทธาของประชาชนค้ำยัน พอความรักนึงมันถูกแบ่งไปที่ธรรมกาย จึงเกิดความอ่อนไหว จึงสรุปว่าธรรมกายเป็นภัยต่อสังคม เป็นภัยต่อประเทศชาติ”

หลังรัฐประหารของ คสช. มีการเรียกตัวนักเคลื่อนไหวทางการเมือง ส.ส. ฝ่ายตรงข้าม และประชาชนจำนวนมากเข้าไปปรับทัศนคติในค่ายทหาร บางคนถูกกักตัว คุมขัง โดยปราศจากหมายศาล บางคนถูกรื้อคดี และถูกฟ้องคดีมาตรา 112 ย้อนหลัง หลายคนหนีออกนอกประเทศเพื่อลี้ภัยทางการเมือง สร้างความหวาดกลัวให้กับประชาชนจำนวนมาก

ไพบูลย์ นิติตะวัน โจมตีธัมมชโยว่า “พระธัมมชโยไปท้าทายเขาโดยตรง (คสช. นายกฯ ประยุทธ จันทร์โอชา) เป็นการท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุด การต่อสู้ระหว่างธรรมกาย กับ คสช. เป็นซีโรซัมเกม มันต้องมีคนหนึ่งอยู่คนหนึ่งไป”

ในท้ายที่สุดประยุทธ จันโอชา ใช้มาตรา 44  ซึ่งเป็นอำนาจพิเศษตามรัฐธรรมนูญชั่วคราว 2557 ที่เขียนขึ้นโดย คสช. ให้อำนาจกับหัวหน้า คสช. ออกคำสั่งอะไรก็ได้ที่มีผลในทางบริหาร นิติบัญญัติ และตุลาการ คุมพื้นที่วัดพระธรรมกายเป็นเขตควบคุม เพื่อเข้าตรวจค้นจับกุมพระธัมมชโย ที่ก่อนหน้านั้นไม่ยอมออกมามอบตัวตามหมายจับ โดยอ้างว่าป่วยอยู่ในวัด

ธรรมกาย

เมื่อประกาศออกไปทำให้สานุศิษย์ของธรรมกายได้เข้าไปขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ โดยนั่งสมาธิขวางทางไม่ให้เจ้าหน้าที่บุกเข้ามาได้ จนทำให้ประยุทธ จันทร์โอชาถึงกับประกาศผ่านสื่อว่า “คุณต้องบอกให้เขาหยุดการต่อต้านเจ้าหน้าที่ ถ้าคิดว่าถูกก็ออกมารับ มาพิจารณาคดี มาต่อสู้ทางกฎหมาย”

อ่านบทความเพิ่มเติม: DSI เร่ง สืบคดีธรรมกาย

ขณะเดียวกันพระสนิทวงศ์ วุฑฒิวังใส ผู้อำนวยการฝ่ายสื่อสารองค์กร วัดพระธรรมกาย มองว่าการเรียกร้องให้พระธัมมชโย มอบตัวทั้งที่อาพาธ หรือการปรักปรำว่าท่านทุจริตฟอกเงิน นั้นไม่มีมูล ธัมมชโย และ ธรรมกาย ทุกคนยอมรับในกระบวนการยุติธรรม แต่ต้องเป็นกระบวนการยุติธรรมที่แท้จริง ไม่ใช่ช่วงเวลารัฐประหาร

นอกจากนั้นทางการยังมีการปิดกั้นสเบียง อาหาร ยา ตัดน้ำ ตัดไฟ วัดพระธรรมกาย จนมีผู้เสียชีวิตสองราย รายแรกป่วยด้วยโรคภูมิแพ้ ส่วนคนที่สองจากการฆ่าตัวตายเพื่อปกป้องธรรมกาย การเสียชีวิตสองรายเจ้าหน้าที่รัฐปฏิเสธความรับผิดชอบ การตรวจค้นเพื่อจับพระธัมมชโยเป็นอันสิ้นสุดลง และยกเลิกคำสั่ง ม.44 โดยไม่สามารถจับกุมตัวได้ตามที่ต้องการ ทำให้สถานการณ์ตึงเครียดในวัดลดลง

Com and See
ไก่ – ณฐพล บุญประกอบ

บทสรุป

สารคดี เอหิปัสโก เล่าเรื่องโดยปราศจากผู้บรรยาย แต่ในบางซีน มีการอธิบายข้อมูลของวัดเป็นภาษาอังกฤษ โดยไม่มีเสียงเล่า แกนกลางการเรื่องจึงอยู่ที่ตัวผู้สัมภาษณ์ และที่เป็นจุดเด่นของหนังเรื่องนี้ก็คือ ภาพกิจกรรมต่างๆ ที่เกิดขึ้นภายในวัดที่คนนอกไม่เคยสัมผัสมาก่อน รวมถึงความรู้สึกนึกคิดของผู้ศรัทธาต่อธรรมกาย ก็เป็นจุดหนึ่งที่น่าสนใจต่อการทำความเข้าใจ ข้อความนี้สำคัญเพราะ เอหิปัสโก เป็นมุมมองจากคนนอก ไม่ใช่ภาพที่ธรรมกายนำเสนอออกมาเอง มันจึงดูมีมิติ

ความขัดแย้งในเรื่องธรรมกายล้วนแล้วกลายเป็นพื้นที่ความขัดแย้งในสังคมไทย ความขัดแย้งนี้เกิดขึ้นในทุกที่ ทุกเวลา ทุกศาสนา ประวัติศาสตร์ระหว่าง รัฐ กับ ศาสนา ในสังคมไทยเกิดขึ้นเสมอ และไม่ใช่เพียงศาสนาพุทธ แต่กลับเป็นทุกศาสนา เพราะสุดท้ายแล้ว รัฐไทยต้องการเข้าไปจัดระเบียบในศาสนาต่างๆ โดยมองตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของอำนาจ

เราจะเห็นได้ว่าตัวผู้ให้ข้อมูล ซึ่งมีส่วนได้ส่วนเสีย ต่างมีแนวคิดของตัวเอง ขณะเดียวกันผู้ที่ศรัทธาก็มีความเชื่อที่เชื่อว่า ศรัทธานั้นเกิดจากตัวพวกเขา ในทางกลับกันผู้ไร้ศรัทธา หรือสมาชิกที่ออกจากธรรมกายส่วนใหญ่มองว่าแนวคิดของพวกเขาเปลี่ยนไป พวกเขาทนทุกข์มากกว่ามีความสุข อุดมการณ์เปลี่ยน และวิธีคิดเปลี่ยน

หากจะกล่าวว่า หนังเรื่องนี้เป็นกลางไหม ไก่ – ณฐพล บุญประกอบ ให้สัมภาษณ์กับ The Matter ว่า “เรามีเสรีภาพในการที่จะคิดจะเชื่อ แต่เราจะแสดงออกได้ไหมว่าเราไม่อินกับสิ่งนั้นสิ่งนี้ แสดงออกได้มากแค่ไหน เราว่านี่คือประเด็น”

“คำว่า ‘เป็นกลาง’ เป็นคำที่มีปัญหาในตัวมันเอง […] ‘ความเป็นกลาง’ นี่อันตรายเหมือนกัน เพราะสำหรับเรามันเป็นการแปะป้ายให้ตัวเองมีอำนาจเหนือกว่าชุดข้อมูลนั้น […] ทำสารคดีก็ไม่ต้องมีความเป็นกลาง เพียงแต่ว่าสิ่งสำคัญคือ เรายึดถือคุณค่าแบบไหนมากกว่าในการที่จะถ่ายทอดเรื่องเล่านั้น”

อ่านบทความเพิ่มเติม: หนังทดลอง Mass

[block id=”about-author-niwat-2″]

0 comments 85 views
0 FacebookTwitterPinterestLinkedinWhatsappLINESkypeEmail

In memory of covid 19

by Editor
written by Editor

ในความทรงจำ Covid 19 : In memory of covid 19 บันทึกจากผู้ติดเชื้อ โควิด 19 งานเขียนชิ้นนี้เขียนขึ้นจากประสบการณ์ของ ศวา เวฬุวิวัฒนา เจ้าของผลงาน “ความตายของหญิงสาว” หลังจากที่เขาต้องเข้ารับการรักษาอาการป่วยจากไวรัสโคโรนา หรือ โควิด 19 รวมถึงผลกระทบต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวเขา นี่คือช่วงเวลาแห่งความยากลำบาก ที่ทำให้มนุษย์คนหนึ่งต้องตัดสินใจเพื่อให้ชีวิตเดินหน้าต่อไปได้ และนั่นคือสิ่งที่เขาทำในช่วงเวลาดังกล่าว

ในความทรงจำ โควิด 19 : In memory of covid 19

โดย ศวา เวฬุวิวัฒนา

เมษายน

เดือนกว่าหลังจากแม่ตาย วันอาทิตย์ ผมไปเล่นการ์ดเกมที่บ้านเพื่อนตามปกติ เล่นกันสามคน พกแจ็ค เดเนียลไปขวดนึง เพื่อนคนหนึ่งน้ำมูกไหลและไอนิดหน่อยตั้งแต่พบหน้า เขาบอกว่าเป็นภูมิแพ้เพราะอากาศเปลี่ยน 

วันรุ่งขึ้น บ่ายของวันจันทร์ ผมตื่นและได้อ่านไลน์ว่าเพื่อนคนนั้นไปตรวจและพบว่าตัวเองติดโควิด ผมกับเพื่อนอีกคนที่เล่นเกมด้วยกันกลายเป็นผู้เสี่ยงติดเชื้อ ผมกลัวขึ้นมาเพราะฉุกใจคิดได้ว่าเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ก่อนหน้าวันนั้นเพียงวันเดียว ผมออกไปดื่มนอกบ้าน สูบบุหรี่ไปหลายมวน จนเดาว่าร่างกายน่าจะกร่อนไปเยอะทีเดียวในวันอาทิตย์ที่เผชิญกับเชื้อโรค อย่างไรก็ตาม ผมไลน์ตอบเพื่อนทั้งสองว่า ผมไม่มีปัญหา ผมสบายดี ผมโอเค

วันอังคาร ผมสั่งข้าวขาหมูมากินและพบว่าไร้รสชาติ ผมกลัวยิ่งขึ้นอีกเพราะอยู่กันแค่สองคนกับภรรยาและแมวสิบกว่าตัว ผมกลัวภรรยาติดเชื้อไปด้วย แต่ภรรยาของผมเป็นคนมองโลกในแง่ดี เธอถึงขั้นโทรศัพท์ไปหาหมอดูและมาโน้มน้าวผมว่า เราสองคนต้องไม่เป็นอะไร “ถ้าเธอติด ป่านนี้ฉันก็ติดไปแล้ว” เธอบอกผม เรากอดกัน 

วันพุธ ผมนั่งแปลยูลิสซีสตามปกติ แล้วก็เริ่มปวดหัว โดยเฉพาะตรงหว่างคิ้วและกระบอกตา เหมือนความดันขึ้นฉับพลันแล้วก็คงความปวดไว้อย่างนั้น ผมค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าตัวเองติดโรค ขณะเดียวกัน เพื่อนผมทั้งสองคนที่พบกันคืนนั้นต่างได้ห้องที่โรงพยาบาลกันแล้ว คนหนึ่งไม่หนักมาก อีกคนสาหัส ผมดื่มเบียร์ไปสามขวดคืนนั้น เพื่อลดอาการปวด และเพื่อบอกตัวเองว่าฉันไม่เป็นไร 

ช่วงสายของวันพฤหัส มีไข้นิดหน่อย จำได้ว่าแปลหนังสือได้แค่หน้าเดียวก็บอกตัวเองว่าไม่ไหว หัวทึบไปหมด ปวดหัวด้วย น่าจะเป็นวันนี้ที่ลองค้นดูว่าโรงพยาบาลไหนยังให้จองตรวจบ้าง ภรรยาช่วยโทรศัพท์ไปหาโรงพยาบาล ปรากฏว่าวันจองตรวจที่เร็วที่สุดคืออาทิตย์หน้า ผมบอกเธอว่าจะอยู่รักษาตัวที่บ้าน ไม่งั้นใครจะดูแลแมว ถ้าฉันติด เธอก็คงต้องติดแน่อยู่แล้ว ถ้าเราสองคนไม่อยู่บ้าน แล้วแมวสิบกว่าตัวจะอยู่ยังไง? 

ทั้งเพื่อนของผมและของเธอคะยั้นคะยอให้ไปตรวจ แต่เวลานั้นเต็มไปด้วยความสับสน ผมกลัวหลายเรื่อง ทั้งตัวเอง ทั้งภรรยา ทั้งแมว จนไม่กล้าตัดสินใจ ผมคิดว่าตัวเองเป็นคนขี้ขลาดและขี้แพ้ และก็เป็นอย่างนั้นจริง

เพื่อนทั้งสองของผม คนหนึ่งเป็นศิลปินวาดรูป เขาเริ่มไลฟ์สดจากห้องคนไข้และเล่าว่าตัวเองติดเชื้อได้อย่างไร อีกคนเป็นเศรษฐีร้อยล้านที่ประสบความสำเร็จได้ด้วยตัวเอง เขาอยากให้ผมไปตรวจ ผมรู้ว่าเขาเป็นห่วง แต่ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูก ผมอ่อนแอ

In memory of covid 19

ไข้ขึ้นและลด ผมค้นเจอว่าโรงพยาบาลแห่งหนึ่งย่านพหลโยธิน รับตรวจโควิดด้วยราคาค่อนข้างแพง ผมโทรศัพท์ไปสอบถามวันจันทร์ ทางนั้นบอกให้เข้ามาได้เลย ไม่ต้องจอง ผมจึงไปวันอังคารตอนบ่ายโมง วันนั้นผมไม่มีไข้ รู้สึกสบาย และต่อมรับรสเริ่มกลับมาทำงาน โรงพยาบาลให้ผมขึ้นไปที่ลานจอดรถชั้นเจ็ด ซึ่งปรับเป็นที่ตรวจโควิด คนมารอเต็มไปหมด ผมรอและรอและรอ จนหงุดหงิด จนได้ตรวจตอนสี่โมงเย็น ผมเล่าลำดับเหตุการณ์ให้หมอผู้หญิงผมหยิกวัยกลางคนฟัง “แต่คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณมีไข้อ่อนๆ” หล่อนบอกผม และผมโต้ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวว่า “อาจเพราะต้องนั่งรอสองสามชั่วโมงกับคนเยอะๆ ก็ได้ครับ” จากนั้นก็ไปจ่ายตัง แพงฉิบหาย

วันพุธช่วงบ่าย โรงพยาบาลโทรศัพท์มาแจ้งว่าผมติดโควิด และให้รักษาตัวอยู่บ้าน เนื่องจากเตียงเต็มแล้ว วันนั้นหายนะมาก เหมือนความจริงเดินเข้ามากระชากคอและตะคอกใส่ต่อหน้าเราสองคน – ผมกับภรรยา – ความกังวลและมองโลกในแง่ร้ายเริ่มกระจายตัวในหัวของภรรยาของผมเหมือนโรคร้าย เธอไม่มีอาการอะไรเลยก็จริง แต่คืนนั้น ก่อนนอน เธอเดินมาหาผมที่เตียงด้วยแววตาของเด็กที่หวาดกลัว บอกผมว่า เราต้องคุยกันแล้ว เราจะทำยังไงดี หัวใจของผมปวด เรื่องที่เกิดขึ้นมันใหญ่โตเกินว่าที่คำปฏิญาณว่า ‘ฉันจะปกป้องเธอ’ ของผมจะเข้าใจได้ ผมติดโรค ผมเป็นไข้ ผมทำให้ภรรยาต้องติดไปด้วย ผมทำให้แมวในบ้านที่เรารักต้องเสี่ยงต่อความอดอยากและความตาย ผมไม่มีเพื่อนสนิท ผมไม่มีญาติพี่น้องที่สามารถเปิดใจ ผมทำได้แค่ปลอบใจเธอด้วยน้ำเสียงแสร้งสบายใจว่า “ไม่เป็นไร ฉันติดมาครบสัปดาห์แล้ว น่าจะเริ่มหายแล้ว”

แต่แล้วถัดจากนั้น ผมก็เริ่มทรุด ไข้หนักขึ้นทุกวัน หัวใจเต้นแรงจนนอนไม่ได้ ทรมาน ต้องกินยา ยา ยา และยาเพื่อลดไข้ได้ไม่กี่ชั่วโมงแล้วก็กลับมาขึ้นสูงอีก 39.2° c เป็นตัวเลขที่จะไม่มีวันลืม โชคดีที่ภรรยายังไม่มีอาการ เธอโทรศัพท์ไปที่โรงพยาบาลที่ไปตรวจ และได้คำตอบว่าเตียงเต็มจนไม่สามารถรับรักษาเพิ่มได้แล้ว ผมกินยาจนตาพร่า มึนและเมา กินข้าวเริ่มลำบาก ไม่รู้สึกหิว กลืนไม่ลง เจ็บ 

วันพฤหัส ศุกร์ หรือเสาร์ ผมขอความช่วยเหลือจากพ่อ “คนใหญ่คนโตในตระกูลเราช่วยอะไรไม่ได้เลยเหรอ?” นั่นคือคำพูดที่พอมองย้อนกลับไปก็ให้สมเพชตัวเอง มันเป็นคำพูดที่มาจากความสิ้นหวังล้วนๆ ร้อยวันพันปีผมไม่เคยสนว่าตัวเองนามสกุลอะไร ไม่เคยคิดขอความช่วยเหลือจากคนพวกนั้น เอาอย่างนี้ ผมเอาเหล้าไปกินในงานสวดศพของแม่เพียงเพื่อต้องการประท้วงความหลอกลวงที่สนใจแต่หน้าตาของวงศ์ตระกูล ถ่มน้ำลายรดคนใหญ่คนโตพวกนั้น สุดท้าย ผมก็ร้องขอจากพวกเขาอย่างคนขี้แพ้จริงๆ 

พ่อรับปากว่าจะไปคุยให้ ยังไงนามสกุลของผมก็ใหญ่โต แม้ว่าจะเป็นลูกหลานฝั่งเมียคนที่สองก็ตาม พ่อส่งเครื่องให้อ็อกซิเจนกับฟ้าทลายโจนมาให้ เครื่องให้อ็อกซิเจนที่แม่เคยใช้ก่อนตายในวันที่หนึ่งมีนาคม 

ผมเริ่มหายใจไม่ออก และไอหนัก เจ็บหน้าอกทุกครั้งที่ไอ วันเสาร์ ผมขอให้ภรรยาโทรศัพท์ไปที่โรงพยาบาลเพื่อขอรถพยาบาล พนักงานรับสายรับเรื่องไว้ แต่ด้วยความห่วงแมว ห่วงบ้าน และเริ่มครุ่นคิดถึงความตายเพื่อประชดวงศ์ตระกูล ผมกลับคำและขอให้ภรรยาโทรศัพท์กลับไปยกเลิกกับโรงพยาบาล บอกพวกเขาว่าผมไม่ต้องการรถแล้ว เย็นนั้นภรรยาออกไปซื้อเกี๊ยวมาให้ ผมแทบไม่กล้ามองหน้าเธอ ผมรู้สึกผิด ผมเสียใจ แต่ก็ยังพยายามปั้นหน้าว่าไม่เป็นอะไร

วันต่อมา

ผมขอให้ภรรยาโทรศัพท์ไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ผมไม่ไหวแล้ว ผมมั่นใจจริงๆ ว่ากำลังจะตาย ปรากฎว่าผมโชคดี – ใครสักคนที่นั่นบอกว่าคนไข้คนหนึ่งกำลังจะย้ายไปรักษาที่อื่น ทำให้มีเตียงว่างพอดี

โควิด 19

ญาติผมบางคนเริ่มสงสัยว่า คนใหญ่คนโตบางคนในตระกูลยื่นมือเข้ามาช่วยผมหรือเปล่า – ไม่ใช่ คนเดียวที่ช่วยเหลือผม อีกคนคือภรรยาที่ผมรัก และโชคของผม ผมยินดีเปลี่ยนนามสกุลและออกจากตระกูลนี้ถ้าพวกเขาไม่พอใจ ผมไม่แคร์อีกแล้ว

รถจากโรงพยาบาลมารับตอนสองทุ่ม ก่อนหน้านั้นผมกับภรรยาโทรศัพท์ตามเรื่องทุกชั่วโมง กลัวว่าจะโดนหลอก และกลัวตาย แต่สุดท้ายก็มาจริงๆ วันนั้นแปลกมาก ตอนรถใกล้มาถึง พวกเขาโทรศัพท์หาผมด้วยน้ำเสียงเหมือนคนมีความลับ รถที่มาก็ไม่ใช่รถพยาบาลแต่เป็นรถตู้ดัดแปลง มาแค่คนเดียวคือคนขับ เขาให้ผมนั่งด้านหลังรถและกำชับว่าห้ามร้องบอกคนข้างนอกขณะอยู่บนรถและห้ามลงจากรถจนกว่าเขาจะให้สัญญาณ 

ภาพที่ติดอยู่ในใจผมจนถึงตอนนี้คือรอยยิ้มของภรรยา เธอโบกมือและยิ้มใต้แสงไฟตรงประตูรั้ว ผมรู้สึกรักเธอจนหาคำอธิบายไม่ได้ ราวผมรับรู้ได้ว่าเธอต้องแบกอะไรไว้บ้าง แต่เธอก็ยังยิ้มส่งผม โบกมือลาให้ผม ผมไม่เคยรู้สึกผิดและรักเท่าเวลานั้นมาก่อน เธออาจต้องตายเพราะผม แต่เธอก็ยังให้กำลังใจผม

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล รถพาผมไปยังลิฟท์หลังตึก ทุกอย่างดูเป็นความลับ ผมได้ยินเสียงจากเครื่องมือสื่อสารบอกให้ “รอก่อน” “โอเค ไม่มีคนแล้ว” “เข้าไปจอดได้” ผมกอดกระเป๋าเป้ใบเดียวที่พกไป เสื้อผ้าชุดเดียวเอาไว้ใส่ตอนกลับ กับ “ซาลัมโบ” ของฟลอแบร์ท์ 

พอรถจอดและปลอดภัยแล้ว คนขับในชุด PPE นำผมไปที่ลิฟท์ เราขึ้นไปที่ชั้นหก ลิฟท์เปิดที่หน้าเคานท์เตอร์พยาบาล และทางซ้ายเป็นห้องคนไข้เรียงรายสองข้างทาง คนขับรถเดินนำ ผมมองห้องทางขวาที่ประตูเปิดทิ้งไว้และเห็นเตียงเรียงกันสามเตียงในนั้น ผมคิดว่าตัวเองก็คงต้องอยู่ในห้องแบบเดียวกัน แต่แล้วก็ไม่ใช่ คนนำทางหยุดที่ห้องในสุด ผายมือให้ผมเข้าไป เป็นห้องเตียงเดี่ยว กว้างขวาง วิวตึกรามริมรถไฟฟ้า เขาเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรเลย ไม่ปิดประตูห้องด้วย ผมใช้เวลาซึมซาบและประมวลผลหลายนาทีค่อยเดินไปปิดประตูและนั่งลงบนโซฟา ทุกซอกมุมในห้องดูหรูหรา เตียงเดี่ยวเตียงเดียวหน้าทีวีจอยักษ์ เหมือนโลงศพของฟาโรห์ 

พยาบาลติดต่อเข้ามาผ่านอินเตอร์คอมฯ ข้างเตียง ผมสะดุ้งและกดรับโดยยังงงสงสัยอยู่ “คุณ วธ. ใช่ไหมคะ?” เสียงหวาน ไพเราะ “อาบน้ำหรือยังคะ?” ตอนนั้นผมคิดว่าเสียงของเธอเหมือนหญิงสาวที่ดูแลงานเลี้ยงมากกว่าคำสั่ง ผมตอบเธอตามความจริง ราวครึ่งชั่วโมงหลังวางสาย พยาบาลใส่หน้ากากอนามัยเข้ามาเจาะเลือดและเอาข้าวกล่องมาให้ ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นคนเดียวกับที่พูดคุยผ่านอินเตอร์คอมฯ หรือเปล่า ก่อนเธอออกไป ผมขอยานอนหลับ และคนที่เอามาให้เป็นพยาบาลอีกคน ยาสีเหลืองกลมเม็ดจิ๋วที่ช่วยให้หลับได้แม้หัวใจเต้นแรงจากโรคระบาด

In memory of covid 19

พยาบาลยังต่ออ็อกซิเจนให้พร้อมกำชับว่าต้องสวมไว้ตลอดเวลา ผมโทรศัพท์หาภรรยาในเช้าวันต่อมา เธอบอกผมว่าจะไปตรวจโควิดที่โรงพยาบาล วภ. ญาติคนหนึ่งของผมช่วยมาโน้มน้าวว่าจะเป็นคนมาช่วยดูแลแมวที่บ้านให้ – แต่สุดท้ายก็ไม่เคยมา ผมรู้สันดานนักการเมืองแบบนี้อยู่แล้ว พูดเพราะๆ งามๆ ไว้ก่อน สุดท้ายก็หาเหตุผลร้อยแปดมาปฏิเสธ – คนที่มาช่วยเหลือจริงๆ คือน้องชายของผมกับพ่อ พูดตรงๆ ผมไม่เคยรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณน้องกับพ่อเท่านี้มาก่อน โดยเฉพาะน้องชายที่ผมรังแกมาตั้งแต่ตอนเด็ก ผมคิดมาตลอดว่าน้องต้องเกลียดผมแน่ๆ แต่น้องกลับมาช่วยผม – ภรรยาผมติดโควิด โรงพยาบาลส่งรถมารับและให้กักตัวอยู่ในโรงแรมสิบสี่วันเนื่องจากไม่มีอาการ – น้องชายกับพ่อเป็นสองคนสุดท้ายในโลกที่ผมไม่คาดคิดว่าจะมาช่วยเหลือ แต่พวกเขาก็มา พ่อกับน้องช่วยมาให้อาหารแมวทุกวันจนผมออกจากโรงพยาบาล ผมขอบคุณจากใจจริงๆ 

ตัวคนเดียวในห้องผู้ป่วย วิวสวย มองออกไปเห็นหอพักที่บางครั้งก็มีสาวในชุดเกาะอกเดินขึ้นบันไดมาซักผ้า ผมพยายาม “ช่วยตัวเอง” ด้วย แต่ก็ห่อเหี่ยวเสียจนทำไม่ไหว หมอมาตอนค่ำ หน้าตาเขาในชุด PPE เหมือนใครสักคนที่ผมรู้จักแต่ก็จำไม่ได้ ใส่แว่น ตัวผอม ติดอ่าง ผมเจอเขาทุกวันเป็นเวลาเก้าวัน จนคืนสุดท้าย เขาบอกผมว่า “ถ้าอยู่ครบแล้ว คุณจะออกเมื่อไรก็ได้ บอกพยาบาลได้เลย” ตอนนั้นผมอ่านซาลัมโบเกือบจบแล้ว 

ระหว่างเก้าวันที่ผมอยู่ที่นั่น ผมโทรศัพท์สั่งกาแฟดำแยกนมทุกวัน จนแผนกครัวจำผมได้ พวกเขาให้ยาผมวันละหลายเม็ด การเอ็กส์เรย์ปอดทำวันเว้นวัน โทรฯ ผ่านอินเตอร์คอมฯ มาถามว่าผมมีประกันฯ ไหม? ซึ่งผมตอบว่า “ไม่มี ผมยินดีจ่ายเอง” พวกเขาโทรฯ มาสองสามหนแล้วก็ไม่ถามอีก จนผมมั่นใจแน่ว่าต้องจ่ายเป็นแสนแหงๆ ข้าวสามมื้อที่ผมกินเป็นอาหารอร่อยอย่างดี หมูทอดแกงกะหรี่ แกงส้มชะอมกุ้ง ข้าวผัดอเมริกัน ฯลฯ ยังไงก็หลักแสนแน่นอน 

ระหว่างนั้น เพื่อนศิลปินของผมก็ออกจากโรงพยาบาล ความรู้สึกของผมตอนนั้นคืออิจฉาปนหงุดหงิด ผมรู้สึกว่าหมอนั่นช่างไม่แยแส ทั้งที่ผมต้องเจอกับความสับสน ความพ่ายแพ้ ความเจ็บปวด ฯลฯ กระนั้น นั่นก็อาจเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ผมกดอินเตอร์คอมฯ ไปบอกพยาบาลว่า “ผมจะขอทำเรื่องออกวันนี้ครับ”

ผมรู้ว่าผมออกได้แล้วจากคำพูดของหมอ (วันกักตัวจะนับตั้งแต่วันที่รู้ว่าติดเชื้อ ซึ่งของผมรู้ตั้งแต่สองสัปดาห์ก่อน) ผมได้ยาครบโดส และปอดที่เคยมีแผลตอนนี้เหลือแค่แผลเป็น ผมรอดแล้ว 

ผมออกจากโรงพยาบาลตอนบ่ายสาม ผมไปกดเงิน ซื้อกาแฟสตาร์บัคหน้าโรงพยาบาล และโทรศัพท์หาน้อง บอกน้องว่ากำลังจะกลับบ้าน อยากให้ช่วยพาไปซื้อพวกน้ำยาทำความสะอาดฟื้นกับไม้กวาดหน่อย ผมโพสลง FB ว่าผมออกจากโรงพยาบาล และเพื่อนผมโทรศัพท์มาหาเป็นคนแรก เพื่อนคนที่รวยร้อยล้าน “กูขอโทษจริงๆ ที่ทำให้มึงต้องเจออะไรแบบนี้” เขาพูด “ไม่เป็นไร ผ่านมาแล้ว” ผมบอกเขา แต่ในใจผมคิดว่า ‘มึงก็เป็นผู้ประสบภัยเหมือนกู มึงขอโทษเพราะคาดหวังว่ากูจะพูดว่า “เฮ้ย ไม่ใช่ความผิดมึงหรอก” ใช่ไหม?’ ฮ่า ฮ่า ผมก็เลยพูดให้หมอนั่นหงุดหงิดว่า “ไม่เป็นไร มันผ่านมาแล้ว” ราวมันเป็นคนผิดจริงๆ 

In memory of covid 19

เอาเถอะ 

ผมไปที่บ้านของน้องกับพ่อ และพบว่าไม่มีใคร บ้านล็อค ผมโทรศัพท์ไปหาน้องชายและได้คำตอบว่า “เข้าใจผิด” พวกเขากำลังมาที่บ้านผมกับภรรยา ผมเข้าใจในทันทีว่าพ่อกับน้องกลัวผม พวกเขาคงกลัวว่าผมยังมีโรค และพ่อก็แก่แล้ว สุดท้าย คนที่ต้องรับหน้าโกหกผมก็คือน้องชาย แวบหนึ่งผมโกรธพ่อและอยากขอโทษน้องชาย ผมโทรศัพท์หาน้องชาย น้ำเสียงของเขากระวนกระวายเหมือนนักคณิตศาสตร์ที่กำลังพยายามหาตัวเลขที่ถูกต้องเพื่อคุยกับผม เพื่อทำให้ผมสบายใจโดยไม่โทษพ่อ นั่นล่ะ ผมโกรธพ่อตรงนั้น พ่อไม่เคยออกหน้าเอง มีแต่ให้คนอื่นจัดการ 

ผมทำความสะอาดบ้าน รอภรรยากลับมา ระหว่างนั้นผมกระวนกระวาย กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป แต่ก็โชคดีมากๆ ที่เธอไม่มีอาการ มีแต่ไอกับจาม เธอกลับบ้านหลังกักตัวครบสิบสี่วัน เราโชคดี

สุดท้าย กลายเป็นว่าผมไม่ต้องเสียเงินสักบาท รัฐบาลออกให้ด้วยภาษีประชาชน ตอนทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล ผมเอาแต่เดินไปมาในห้อง แผนกบัญชีทำงานช้า ผมหงุดหงิด คิดในใจแต่ว่า “แค่จ่ายตังก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ” จนทนไม่ไหว เดินออกจากห้องไปนั่งกดดันที่เคานท์เตอร์พยาบาล บอกพวกหล่อนว่า “ชักช้า!” ผมอยากกลับไปดูบ้านจนแทบทนไม่ไหว จนในที่สุด พนักงานบัญชีก็ขึ้นลิฟท์มาหาผมพร้อมยื่นใบเสร็จให้ ผมตรวจทานโดยละเอียด ในมือยังเปิดแอปพลิเคชั่นพร้อมจ่ายเงินเอาไว้ – ผมไม่ต้องเสียเงินเอง โรงพยาบาลจะไปคิดจากรัฐให้ ตอนนั้นแหละ ผมถอนหายใจ เดินไปที่ลิฟท์ ก่อนประตูเปิด ผมหันมาโค้งให้พยาบาล “ขอบคุณที่ช่วยดูแลมาตลอดนะครับ” พยาบาลสูงวัยเดินมาข้างหน้าผม หน้ายังบึ้ง แต่ก็โค้งตอบผมในที่สุด 

“ค่ะ ดูแลสุขภาพนะคะ” 

ถ้าปีหน้ามาอ่าน ก็ขอให้รู้ไว้ว่า กู รัก มึง 

อย่ารีบตายล่ะ

เกี่ยวกับข้อมูลโควิด 19: กรมควบคุมโรคระบาด

บทความที่เกี่ยวข้อง: Memoria Covid 19

[block id=”new-releases-for-footer”]

0 comments 47 views
0 FacebookTwitterPinterestLinkedinWhatsappLINESkypeEmail
Newer Posts
Older Posts

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Accept Read More

Close