Brief: บทรีวิว “ความรักอยู่ในเพลงแสนเศร้า” เขียนขึ้นโดยเพจ “เปลี่ยนปก” รีวิวรวมเรื่องสั้น รักของทารกวิกลรูป เขียนโดย วิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา สำนักพิมพ์ เม่นวรรณกรรม จัดพิมพ์พิมพ์ครั้งแรกในเดือน มีนาคม 2563
สำหรับฉัน ความรักมักอยู่ในเพลงแสนเศร้าสักเพลง ความรักไม่เคยถูกรู้สึกผ่านความสุข ความเศร้าความโดดเดี่ยวเท่านั้นที่ให้สัมผัสใกล้เคียง
มันกะพร่องกะแพร่ง วูบไหว และไม่เคยมั่นคง ชั่วคราวแล้วจากไป
เสียจนชาชิน ปวดแปลบ ฟูมฟาย หากยังรักยังโหยหาอยู่ร่ำไป คงเพราะชีวิตอาจมีอยู่แค่เพียงสองอย่าง รักหรือไม่รัก
ฉันมันคนบ้า ประสาทไม่ดี แปร่งประหลาด หากย้อนคิดถึงอดีตไม่ใช่เรื่องแปลกใดเลยที่จะไม่มีใครเข้าใจ สัมผัสความรักของฉันที่ใส่พานวางถวาย “คุณเศร้าเกินไป” “คุณโดดเดี่ยวเกินไป” อะไรอีกล่ะ เกินไป เกินไป เต็มไปด้วยความเกินไป
และพบว่าวันหนึ่งฉันตัวคนเดียวมากเกินไป
หลายต่อหลายครั้งฉันควานหาความรักในนิยายสักเรื่อง หรือรวมเรื่องสั้นสักเล่ม อ่านสะเปะสะปะไปเรื่อย
ฉันอ่าน รักของทารกวิกลรูป อ่านเรียบเรื่อย อ่านจนจบลงอย่างไม่ทันตั้งตัว หากนับรวมเวลาที่อยู่กับมันอาจจะราว 4 – 5 ชั่วโมง ฉันคิดว่านั่นน่ะคือช่วงเวลาที่ฉันได้รับการปลอบประโลม
มันทำให้ฉันตระหนักถึงปัจจุบัน ถึงอดีตที่เลยผ่าน ถึงอนาคตที่ไม่มีวันมาถึง คิดๆ วนๆ เวียน คิดถึงกิจกรรมทางการเมืองที่ฉันไม่อาจก้าวเข้าไป—ไม่กล้าก้าวเข้าไป หลายเดือนก่อนใครต่อใครพูดถึงการ ‘ลงถนน’ ฉันแอบให้กำลังใจพวกเขาลึกๆ และเห็นภาพรางๆ ว่าฉันร่วมเดินไปบนถนนกับพวกเขา เหล่าสหายไร้หน้า มองเห็นร่างตัวเองจมกองเลือด แต่เมื่อมองเข้าไปใกล้ก็พบว่าไม่ใช่ฉันหรอก เป็นใครสักคนที่ร่วมลงถนน ด้วยความเชื่อว่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างได้ ก่อนจะบอบช้ำกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันได้แต่สรรเสริญพวกเขาในใจ อย่างน้อยก็มีความกล้าหาญทำตามความเชื่อ ฉันมันของปลอม ทำเทียม วางท่าอย่างผู้ต่อต้าน ซึ่งครั้งหนึ่งฉันน่ะคือพวกฝั่งโน้น หากก็เป็นตัวประหลาดในฝั่งนั้น กระทั่งถูกผลักไสให้หลุดพ้นจากฝั่งมาก็ไม่อาจกลืนกลายเข้าเป็นเนื้อเดียวกับฝั่งนี้อีกอยู่ดี
มันทำให้ฉันคิดถึงความรักแต่หนก่อน การลักลอบได้เสียกับคนรักของคนอื่น คืนแล้วคืนเล่า คนรักของใครสักคนจะแวะมามอบไออุ่นของคำลวง ที่ฉันมักทึกทักไปว่านั่นน่ะความรัก ใช่ที่ไหนกัน
มันทำให้ฉันคิดถึงวงศ์วานว่านเครือ ญาติพี่น้องลูกจีนลำดับที่สี่ สมาชิกในหมู่ญาติที่แรกเริ่มเยอะแยะก่อนจะลดรูปลงเพียงครอบครัวตัวเอง พวกบ้านฉันมันแปลกแยกจากพวกเขาที่ใช้ชื่อสกุลเดียวกัน เปล่าหรอก พวกฉันไม่ได้แปลกแยก พวกฉันแค่จนน่ะ ไม่มีคนจนที่ไหนเข้าใจคนรวย มีแต่คนรวยนั่นล่ะที่เข้าอกเข้าใจคนจนเสียเหลือเกิน—เข้าใจแต่ให้เข้าพวกไม่ได้
รักของทารกวิกลรูป พาฉันท่องทะยานไป ล่องลอยไปในร่องรอยอดีต ซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ได้แต่อ่านแล้วพยักหน้าหงึกหงัก เข้าใจ เข้าใจดีเลยล่ะ ปริ่มๆ จะร้องไห้อยู่รอมร่อ มันมืดมน หม่นเศร้า ทว่างดงามเหลือเกิน มันเป็นยุคสมัยที่ถูกต้องสำหรับฉัน—ที่มองว่าความรักมักอยู่ในเพลงแสนเศร้าสักเพลง
ฉันจึงกลับมาคิดได้ว่า ฉันอาจได้พบเจอความรักเข้าอีกสักครั้ง
—จากสังคมแสนเศร้าทุกวันนี้ บ้านเมืองหลังการรัฐประหารซ้ำๆ ที่ไม่เคยล้าสมัย
——————————
#Book5 #PlianpokReadWithYou #PlianpokReview
#เปลี่ยนปกรีวิว #เม่นวรรณกรรม
link ซื้อเล่มนี้
