ในปี 2563 เม่นวรรณกรรมจะครบรอบ 20 ปี จึงอยากเชิญชวนอ่าน ประวัติศาสตร์ฉบับย่อของสำนักพิมพ์เล็ก ที่รวบรวมเรื่องความเป็นมาของแวดวงวรรณกรรม ตั้งแต่เริ่มการก่อตั้งสำนักพิมพ์ จนไปถึงบรรยากาศแวดล้อมของแวดวงวรรณกรรม
ตอนที่นิยายเรื่องนี้ออกมาใหม่ๆ นักอ่านต่างวิพากษ์วิจารณ์ว่ามันเป็นงานเขียนถึงเรื่องราวอันไร้ประโยชน์ ไม่มีสาระ (absurd) หากเทียบกับเรื่องราวชีวิตของพาย พาเทล และเสือเบงกอล กลางทะเลใน Life of Pi
ฮารุกิ มูราคามิ ถือเป็นไอคอนของยุค 90 ด้วยการนำเอา pop culter มานำเสนอผ่านนิยาย โดยมีดนตรีที่เขาชื่นชอบเป็นหัวหอกในการทะลวงหัวใจของผู้อ่าน ไม่ว่าจะเป็นเพลงพ๊อพ ร็อค แจ๊ซ รวมถึงดนตรีคลาสสิก
ในนิยายความตายถูกจัดฉากขึ้น ผู้อ่านจะรู้ว่ามุมมอง (Point of View) ของเรื่องเล่ามีข้อจำกัดในตัวเองเสมอหากเล่าด้วยบุคคลที่หนึ่ง แม้ว่าผู้เขียนอยากให้ผู้เล่าตายๆ ไปเสียจากในโครงเรื่อง แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเรื่องเล่าจะสูญหายไป เพราะ “ความตาย” ของผู้เล่า เช่นเดียวกับการเพิกถอนอัตภาวะ (ตัวตน) โดยสมบูรณ์
“ขัปปะ” สะท้อนภาพสังคมญี่ปุ่น และสังคมปัจจุบันทั่วโลก ที่เติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดด มุมมองของอะคุตะงาวะกับทุนนิยม เป็นทั้งความแปลกแยกและความเจ็บปวด เศรษฐกิจตกต่ำกลายเป็นตัวเร่งให้ชีวิตของอะคุตะงาวะประสบความยากลำบากในการดำรงชีวิต โรคนอนไม่หลับคุกคามอย่างรุนแรง สภาพจิตใจตกตำ่ทำให้เขาทุกข์ทรมาน
ผมรู้จักเขาครั้งแรกในหนังสือ แต่หนังสือวางอยู่ในชั้นรออ่านมานานสองหรือสามเดือน จนกระทั่งผมไปงานหนังสือ ผมได้ยินเสียงประกาศเพื่อเชิญชวนให้คนไปชมละครเวทีชื่อเรียกยากที่เป็นภาษาอังกฤษ ผู้ประกาศอ่านบทแรกของหนังสือ น้ำเสียงของเขาชวนฟัง บรรยายฉากของนิยายได้น่าสนใจ
การกลับไปอ่านงานของเขาในวัยที่ต่างกันก็ถือเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ความรักในตัวเฮสเซอเพิ่มมากขึ้น ไม่ใช่ว่าเราอ่านแล้วเราเข้าใจเฮสเสเพิ่มขึ้น แต่เมื่อเราอ่านงานเฮสเสแล้วยิ่งสะท้อนให้เห็นใบหน้าของเราชัดเจนขึ้นต่างหาก
ผู้เขียนไม่ได้เป็นแฟนของสตีเฟ่น คิง เลย โดยเฉพาะนิยายแนวสยองขวัญ หรือเรื่องผีของเขา ผู้เขียนแทบไม่เคยอ่านเลย แต่มีหนังบางเรื่องที่ดัดแปลงไปเป็นหนังก็ได้ดูอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่แฟนหนังบทดัดแปลงจากนิยายอยู่ดี
